του Π. Κόκκινου από το Oneman.grΗ άμμος που κολλάει πάνω μου, τα αποδοκιμαστικά βλέμματα των γυναικών και τα μικρά παιδιά που επιμένουν να με φωνάζουν Γουίνι. Αυτό είναι το καλοκαίρι μου. Μια σκέτη κόλαση
Δεν είναι η πρώτη φορά που εδώ στο ONEMAN έχουμε αγγίξει αυτό το ευαίσθητο -για αρκετούς Έλληνες άντρες- θέμα. Μιλώντας διεξοδικά για το πως είναι να είσαι καλυμμένος με τρίχες όλη σου τη ζωή. Ή 'εξηγώντας' γιατί οι άντρες δεν ξυρίζουν την πλάτη τους. Αυτή είναι απλά μια άλλη πτυχή του. Πιο καλοκαιρινή, αλλά καθόλου ανάλαφρη.
Πριν από αρκετά χρόνια βρέθηκα στα Phi Phi του Di Caprio (βλέπε the beach) για καλοκαιρινές διακοπές. Το ξενοδοχείο ήταν πάμφθηνο, η παραλία πασπαλισμένη με λευκή άμμο και η παρέα (η γυναίκα μου και οι κουμπάροι μου) εξαιρετική.
Έχοντας υποστεί μια τραυματική εμπειρία μικρότερος όταν είχα ζητήσει από τους κολλητούς μου να με βοηθήσουν να κάνω αποτρίχωση με τις ειδικές ταινίες με το κερί που είχα αγοράσει από το σουπερμάρκετ (σ.σ. είχα λιώσει από τον πόνο ενώ εκείνοι έπαιζαν μπουνιές για το ποιος θα είχε την χαρά να είναι ο επόμενος που θα μου τραβήξει την ταινία), μια άλλη αργότερα όταν με πήγε η γυναίκα μου στην αισθητικό της (σ.σ. έβαλα τα κανονικά τα κλάματα από τον πόνο-ευτυχώς που ήμουν ο τελευταίος πελάτης της ημέρας) και μια μεγάλη απογοήτευση όταν ούτε το laser μου έκανε δουλειά (σ.σ. οι τρίχες έβγαιναν ξανά, σαν τους νεκροζώντανους στο Walking Dead) ήμουν σχεδόν au naturale.
Με άλλα λόγια, αν εξαιρέσεις λίγο trimming, ήμουν φτυστός ο Sean Connery στα -πρo Bond- νιάτα του. Ή, τουλάχιστον, έτσι έχω ανάγκη να πιστεύω.
Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι εκείνο το σημείο, χαλαρός ήμουν. Συνειδητοποίησα το πρόβλημα όταν η χαμογελαστή μασέρ μου ζήτησε να πάω να κάνω ντους στο διπλανό δωμάτιο, ώστε να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της θεραπείας. Μια διαδικασία που, κανονικά, θα έπρεπε να μου πάρει 5 λεπτά.
Πάνω στα 10, όταν συνειδητοποίησα ότι το μέλι και οι ξηροί καρποί με έχουν μετατρέψει σε τριχωτό μπολ με corn flakes, άρχισα να μαθαίνω στις μασέρ ελληνικά. Ξεκινώντας από λέξεις όπως Χριστός και Παναγία και συνεχίζοντας με λίγη ανατομία (αιδοίο) και ερωτήσεις για τις μητέρες τους.
Εννοείται πως δεν φταίνε αυτές. Ο πατέρας μου φταίει, το λευκό βουνό-τρίχες του οποίου στον ώμο ήταν το αγαπημένο μου μαξιλάρι το χειμώνα. Και, φυσικά, αυτό το εκδικητικό το DNA που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει εμένα και τους ομοίους μου για να αποδείξει ότι ο άνθρωπος όντως κατάγεται από τον πίθηκο.
Το θέμα είναι ότι κάθε έξοδος στην παραλία ήταν και είναι για μένα ένας εφιάλτης. Δεν φτάνει που ντρέπομαι για το αγύμναστο σώμα μου (κάτι για το οποίο φταίω), ντρέπομαι και για τη γούνα που το καλύπτει (για την οποία δεν φταίω ακριβώς).
Ξέρεις τι είναι να σε κοιτάζουν οι γυναίκες σαν να είσαι ένα βρώμικο, ακάθαρτο και Νεάντερνταλ σκουπίδι; Ακόμη και αν η ψυχή σου είναι ευαίσθητη σαν καρδιά μαρουλιού;
Ξέρεις τι είναι να εύχεσαι να ζούσες στα 70s; Τότε που οι τρίχες ήταν κουλ;
Ελπίζω να μην ξέρεις. Γιατί, αν ξέρεις, τόσο σημαίνει ότι και εσύ, όπως εγώ, αντιμετωπίζεις την έξοδο στην παραλία ως τον μεγαλύτερό σου εχθρό.
Ειδικά όταν η παραλία είναι φουλ στην άμμο που κολλάει πάνω σου.
Ειδικά όταν στην παραλία είσαι με το παιδί σου που, μην καταλαβαίνοντας το τραύμα που κουβαλάς, σου ζητάει να είσαι επί τις ώρες ακριβώς στην ακροθαλασσιά και να χτίζεις μαζί του πύργους στην άμμο. Νοιώθοντας, την ίδια ώρα, τα βλέμματα του κόσμου που απορεί γιατί αυτό το μικρό παιδί έφερε μαζί στην παραλία το τριχωτό σκυλί του.
Εντάξει, η (πιο οικονομική) λύση είναι το trimming. Αλλά και αυτό είναι δουλειά για δυο άτομα. Ειδικά όταν το πρόβλημα το έχεις στην πλάτη.
Και εννοείται πως λίγη τρίχα παραπάνω δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Απλώς, την επόμενη φορά που θα έρθετε αντιμέτωποι με έναν του είδους μας σε κάποια παραλία, δείξτε λίγη συμπόνια. Δεν φταίμε εμείς. Γεννηθήκαμε έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου