Πλημμύρησε ο "χείμαρρος της λάβας" Βελβεντού

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Τις πρώτες μετα-μεσημεριανές ώρες (23-7-2014) πλημμύρισε ο γνωστός ξερόλακκος ή, όπως αλλιώς λέγεται, ο ‘’χείμαρρος της λάβας’’  Βελβεντού.

Πρόκειται για τον ορμητικό χείμαρρο που ξεκινά από τον ‘’άσπρο όχτο’’ των Πιερίων ορέων, διασχίζει τις απότομες πλαγιές και βαθιές χαράδρες του βουνού, διαπερνά την ΒΑ πλευρά του Βελβεντού και αφού διαπλεύσει τον κάμπο χύνεται στη μεγάλη λίμνη του Αλιάκμονα-Πολυφύτου. 

Ο ξερόλακκος πλημμυρίζει, συνήθως, όταν βρέχει καταρρακτωδώς στον ‘’άσπρο όχτο’’. Τότε στη μεγάλη διαδρομή του παρασέρνει και μεταφέρει λάσπη πηχτή, σαν λάβα ηφαιστείου, ανακατεμένη με ξύλα και πέτρες ογκώδεις με ήχους υπόκωφους, σαν να συγκρούονται στα έγκατα της γης όπλα πρωτόγονα, που το άφρισμά τους φτάνει στην επιφάνεια με τη μορφή αυτής της παχύρρευστης, κιτρινωπής και αργόσυρτης ‘’κρέμας’’.   

Το θέαμα (ήχος και εικόνα) ήταν εντυπωσιακό και σου προκαλούσε αισθήματα θαυμασμού και φόβου. Θαυμασμού για το μεγαλείο της φύσης και των φυσικών φαινομένων και φόβου για τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ‘’έκρηξης’’ και ‘’οργής’’ απέναντι στον ίδιο τον άνθρωπο και στα δημιουργήματά του.

Ανεβαίνοντας στον περιφερειακό Βελβεντού για τον ιερό ναό του αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, σταματήσαμε για να δούμε το φαινόμενο. Δεκάδες άνθρωποι κατά μήκος του περιφερειακού παρακολουθούσαν. ‘’Λέγεται και χείμαρρος της λάβας’’, μας είπε ο Ν. Τσ. ‘’Είδαμε κι άλλοτε μεγαλύτερο από το σημερινό κατέβασμα’’, είπε ο Κ. Σ. ‘’Είναι μέσα στους εφτά (7) πιο επικίνδυνους λάκκους του κόσμου, λέγεται και λάκκος της λάβας’’ έλεγε ο Π. Αγ. ‘’Ήμουνα στο εξωκλήσι του αγίου-Μάρκου και είδα από την αρχή το κατέβασμα. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ήταν άγριο. Άφριζε και σειότανε ο τόπος’’, είπε ο εκκλησάτοράς του Μ. Β.    

Σε λίγο στον ιερό ναό σημάναμε την καμπάνα για τον Εσπερινό στη μνήμη της μεγαλομάρτυρος Χριστίνας της ‘’λαμπρώς βεβαμμένης’’ με ‘’πορφύραν εξ αίματος’’ και στον Προοιμιακό διαβάσαμε: ‘’Ο θεμελιών την γην επί την ασφάλειαν αυτής… Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται… Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας…’’. (Ψαλμός 103).

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος

23-7-2014