Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου - 20 Ιουλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤʹ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 9, 1-8)

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ἐπίγεια παρουσία του, ἀποκαλύπτει σταδιακά τή θεϊκή του φύση:

Γεννιέται! Μάγοι καί ποιμένες σπεύδουν καί τόν προσκυνοῦν ἀφοῦ βλέπουν τό ἀστέρι νά τούς ὁδηγεῖ καί τούς ἀγγέλους νά τόν δοξολογοῦν. Σαραντίζει! Ὁ δίκαιος Συμεών ἀναγνωρίζει στό πρόσωπό του τόν ἀναμενόμενο Μεσσία καί προβλέπει πώς μέ τό σταυρικό του θάνατο ρομφαία θά διαπεράσει τήν καρδιά τῆς Παναγίας μητέρας του. Δωδεκαετής στό Ναό ἀποκαλύπτει στούς σοφούς της ἐποχῆς τή σχέση του μέ τό Θεό Πατέρα. Βαπτίζεται! Ἀνοίγουν οἱ οὐρανοί, ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ Πατέρα

«Σύ εἰ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός» καί τό Ἅγιο Πνεῦμα «ὡσεί περιστερά», ἐπιβεβαιώνει «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές». Διδάσκει καί ἀναγνωρίζεται ἀπό τούς πολλούς ὅτι δέν διδάσκει ὅπως οἱ νομοδιδάσκαλοι ἀλλά «ὡς ἐξουσίαν ἔχων». Θαυματουργεῖ καί σέ κάθε θαῦμα φανερώνει κάποια θεϊκή ἐνέργειά του, ἀλλά καί τή θεϊκή του φύση.

Ἔτσι καί στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τή θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ πού μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: Ἐνῶ διδάσκει ὁ Ἰησοῦς στήν Καπερναούμ τοῦ φέρνουν στό φορεῖο ἕναν παραλυτικό. Βλέπει τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τή βεβαιότητά τους ὅτι μπορεῖ νά τόν θεραπεύσει καί αὐτός ἀπευθυνόμενος στόν ἀσθενῆ, τοῦ λέει: «Τέκνον, ἔχε θάρρος, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Μ’ αὐτή τή φράση ὁ Θεός φανερώνει τήν ἀγάπη Του στόν ἄνθρωπο. Τέκνον, παιδί μου, τόν προσφωνεῖ. Ὁ πατέρας ἀπευθύνεται στό παιδί, ἄσχετα ἄν τό παιδί ἔχει φτάσει στήν παραλυσία ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Ὁ παραλυτικός ἀκούει τήν προσφώνηση καί υἱοθετεῖται ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα. Προσκολλᾶται ἔτσι στόν ἀναμάρτητο Θεό. Ὅπως τότε, στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, ὁ Χριστός φανερώνει τή θεϊκή του ἀγάπη. Στή συνέχεια ἐνθαρρύνει τόν ἄρρωστο. Ἔχε θάρρος, τοῦ λέει, καί μή φοβᾶσαι. Πάντα ὁ Θεός μᾶς ἐνθαρρύνει ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἁμαρτωλή κατάστασή μας. Θέλει νά ἀνακαλύψουμε τήν ἀξία πού ἔχουμε ὡς «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ πλασμένοι. Ἀντίθετα, ὁ διάβολος εἶναι πού μᾶς ἀποθαρρύνει καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. Κι αὐτό γιατί θέλει νά μᾶς ἀποκόψει ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ Θεός.

Μᾶς προκαλεῖ ἐντύπωση στή συνέχεια ἡ φράση τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν σωματικά ἄρρωστο: «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ὁ Χριστός θεραπεύει πρῶτα τήν αἰτία τῆς ὅλης κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ἡ ἀσθένεια, ἡ φθορά καί ὁ θάνατος εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀπομάκρυνσης δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό, μέ τή συνέργεια τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός ὅμως καταλύει τά ἔργα τοῦ διαβόλου καί εἶναι «ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου».

Τό θαῦμα, συνεπῶς, τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, ὅπως ὅλα τά θαύματα, εἶναι ἕνα σημεῖο πού φανερώνει τή νίκη τοῦ Χριστοῦ καί δηλώνει τήν ἔναρξη τῆς νέας ἐποχῆς, ἐποχῆς χάριτος καί σωτηρίας. Εἶναι ἡ ἐποχή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν ὁποία ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἀποφυγῆς τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί ὅταν αὐτή διαπράττεται, ἔχει ἡ Ἐκκλησία τήν ἐξουσία ἀπό τό Χριστό «ἀφιέναι ἁμαρτίας».

Ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ παραλυτικοῦ, λοιπόν, φανερώνει τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γιατί μόνο ὁ Θεός συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Ἀλλά ὁ Θεός εἶναι παρών καί αὐτό ἐνοχλεῖ τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους, πού θέλουν νά βλέπουν τό Χριστό μόνο ὡς ἄνθρωπο καί κάνουν σκέψεις μέ τίς ὁποῖες τόν θεωροῦν βλάσφημο. Αὐτός ὅμως, ὡς Θεός πού εἶναι, διαβάζει τούς πονηρούς λογισμούς τους καί τούς ἐλέγχει. «Γιατί σκέπτεστε πονηρά μέσα στήν καρδιά σας;». Φαίνεται καθαρά ἐδῶ ὅτι ὁ Χριστός ὅλα τά γνωρίζει, ἀκόμα καί τόν ἐσωτερικό μας κόσμο. Ὡς παντεπόπτης παρακολουθεῖ τόν καθένα μας ξεχωριστά. Γνωρίζει τούς πόθους καί τίς ἐπιθυμίες μας. Ἄς μήν προσπαθοῦμε συνεπῶς νά κρυφτοῦμε. Κι ὅταν ἀκόμα ἀποφεύγουμε τά μάτια τοῦ κόσμου καί ἀποκρύπτουμε τίς προθέσεις μας ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι βρισκόμαστε κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τά πάντα.

Συνεχίζει ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπευθυνόμενος στούς πονηρά σκεπτόμενους φαρισαίους. «Τί εἶναι εὐκολότερο νά πῶ, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες ἤ σήκω πάνω καί περπάτα;». Ἀσφαλῶς οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν δυσκολότερη τή σωματική θεραπεία καί εὐκολότερη τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ ὁποία δέν ἐλέγχεται, οὔτε διαπιστώνεται. Ὁ Ἰησοῦς, ὅμως, βλέπει σέ μία ἑνότητα τό αἴτιο καί τό ἀποτέλεσμα, τήν ἁμαρτία καί τήν ἀρρώστια. Ἔτσι μέ θεϊκό κύρος καί ἄπειρη ἀγάπη προστάζει τόν παραλυτικό νά σηκώσει τό κρεβάτι καί νά πάει σπίτι του. Ἐκεῖνος πράγματι σηκώνεται καί χαρούμενος γυρίζει σπίτι του. Τότε ὁ κόσμος θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό, πού ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στούς ἀνθρώπους.

Ἔτσι εἶναι ὁ ἁπλός λαός, πιστεύει στό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του, σ’ ἀντίθεση μέ τούς φαρισαίους κάθε ἐποχῆς πού ἀρνοῦνται νά πιστέψουν καί παραμένουν πνευματικά παράλυτοι.

Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἄς προστρέχουμε μέ πίστη στήν πατρική του ἀγάπη, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι Θεός πού βλέπει τά πάντα, ἄρα καί τίς ἁμαρτίες μας, μέ τή βεβαῖα ἐλπίδα ὅτι θά ἀκούσουμε κάποτε τό «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως