Μέρες Δημοκρατίας και μέρες χρεοκοπίας

του Β. Π. Καραγιάννη

Τις μέρες εκείνες αργολογούντα και ταβλοχούμενα φοιτητάρια ακάλεστα στην επιστράτευση ως αγύμναστα όντα, άχρηστα δηλαδή στον εθνικό κορμό, φυτέψαμε ένα πλατάνι δίπλα στον μέγιστο, τον ευρωστότερο Πλάτανο των Βαλκανίων, πλάι στο λάκκο που διασχίζει το χωριό, όπως γίνεται, τηρουμένων των αναλογιών εννοείται, στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης που όλες έχουν το ποτάμι τους. Ως βεβαίας χρονολογίας τα χρόνια του είναι ακριβώς 40 όσα και της νυν Δημοκρατίας. Για χρόνια το ονομάζαμε Πλατάνι της Δημοκρατίας. Μετά το ξεχάσαμε. Κρατούσα την κορυφή του δενδρυλίου κι ο Μήτρος Ζιάκας με το καφενείο, το φύτευε. Κι ήταν αυτό η μόνη πράξη μου δια την ρίζωσιν κι εμβάθυνσιν της Δημοκρατίας. Εκτοτε το μόνον που έκανα ήταν να την καταναλώνω εν τρυφηλή μακαριότητα κι αργία, άρα παχυνθείς.

Μέρες της Μεταπολίτευσης, Ιούλιος 1974. Εκεί και τότε που οι Κλέφτες* κρεμούσαν τ’ άρματα των επιχειρημάτων, του ενθουσιασμού, των προσδοκιών, των αναζητήσεων, των συζητήσεων τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια του δημόσιου λόγου και πράξης. Μέρες χρεοκοπίας του είναι μας, Ιούλιος του 2014, 40 χρόνια μετά.

* Υπάρχει και η γραφή "Καπετάνιοι" αλλά τέτοιοι λίγοι εμφανίστηκαν, επί το πλείστον μούτσοι και τσιράκια των παθών και των λαθών τους, γέννησε η μεταπολίτευση