[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ] Με το ζόρι...

του Γ. Πρετεντέρη

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ αποφάσισε να προχωρήσει στην απογραφή των δηµοσίων υπαλλήλων, πολύ σωστά. Πράγµα, όµως, που σηµαίνει ότι ουδείς έως τώρα γνώριζε πόσοι και ποιοι είναι δηµόσιοι υπάλληλοι, ούτε πόσα έπαιρναν, ούτε πού δούλευαν, ούτε πόσο δούλευαν...  ΕΙΝΑΙ, ΟΜΩΣ, λογικό να περιµένει η ελληνική κοινωνία τον 21ο αιώνα, τη χρεοκοπία της χώρας και την παρέµβαση του ΔΝΤ για να κάτσει να µετρήσει πόσους υπαλλήλους πληρώνει από το δηµόσιο ταµείο, ποιοι είναι και ποια δουλειά κάνουν; Προφανώς όχι. Υποθέτω ότι σε κάθε πολιτισµένη χώρα (αλλά και σε ορισµένες λιγότερο πολιτισµένες...) αυτές οι διαδικασίες είναι αυτονόητες.

ΕΥΛΟΓΩΣ, οι συνδικαλιστές του Δηµοσίου θα έπρεπε να εξεγερθούν. «Μα είναι δυνατόν να ζούµε στο 2010 και το κράτος να µη γνωρίζει ποιοι αποτελούν το κράτος και πόσο πληρώνει το κράτος (δηλαδή, ο φορολογούµενος...) εκείνους που το αποτελούν;». Να µη γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ποιους εκπροσωπούν;

ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ µια τέτοια έκρηξη αγανάκτησης θα ήταν κατανοητή αλλά και καλοδεχούµενη. Στο κάτω κάτω, αυτός είναι ο κοινωνικός ρόλος του συνδικαλιστικού κινήµατος, ιδίως στον δηµόσιο τοµέα.

ΑΜ ΔΕ! Οι δικοί µας συνδικαλιστές ξεσηκώθηκαν εναντίον της απογραφής. Δεν ξέρω για ποιους λόγους αλλά µε πολλές προφάσεις. Με κυριότερη πρόφαση το αµείλικτο ερώτηµα: τι κρύβεται άραγε πίσω από την απογραφή;

[ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι κρύβεται ο Αντίχριστος και ο «666» αλλά µην τους το πείτε και θορυβηθούν περισσότερο!]

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ αυτό; Πολύ απλά ότι στην Ελλάδα ακόµη και το αυτονόητο γίνεται αντικείµενο κουβέντας και διαπραγµάτευσης.

Οπως, ας πούµε, ότι έπρεπε να έλθει το µνηµόνιο για να µας υποχρεώσει να ανοίξουµε τα «κλειστά επαγγέλµατα» ή ότι χρειαζόταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο µαζί µε το µνηµόνιο για να εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών.

ΑΝΤΙ, ΔΗΛΑΔΗ, να αναρωτηθούν κάποιοι «πώς γίνεται, ρε παιδιά, να υπάρχουν κλειστά επαγγέλµατα σε µια κοινωνία που θέλει να λέγεται ανοιχτή;», καταριούνται τώρα το µνηµόνιο επειδή θα τα ανοίξει µε το ζόρι. Αντιλαµβάνοµαι ότι το «ζόρι» ενοχλεί.

Αλλά και τόσα χρόνια που τα λέγαµε και τα ξαναλέγαµε µε το καλό, δεν είδα καµία προκοπή.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, δεν έχω καµία αµφιβολία ότι το µνηµόνιο είναι ένα τερατώδες και ταπεινωτικό κείµενο που οργανώνει µια βίαιη κοινωνική παρέµβαση στη χώρα µας.

ΕΧΕΙ, ΟΜΩΣ, και σωστές προβλέψεις. Προβλέψεις που ανατρέπουν την ανέµελη µακαριότητα µιας κοινωνίας που νόµιζε ότι είχε βρει το νόηµα της ζωής στο αραλίκι, την τζαµπαρία και τα δανεικά. Προβλέψεις που επιβάλλουν «µε το ζόρι» πολλές αλλαγές που δεν κάναµε έως τώρα «µε το καλό».

ΚΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ «όπου δεν πίπτει λόγος»...