της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ
Οι πρόσφατες εκλογές αν μη τι άλλο έδειξαν σε αρκετούς ότι ίσως οι συναναστροφές τους, επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα και τους οδηγούν στο να βγάζουν συμπεράσματα κρίνοντας εξ ιδίων. Είναι αλήθεια ότι όταν δεν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που εκφράζουν ακραίες απόψεις -ούτε καν για πλάκα- και θεωρούν το διάλογο ως το μόνο μέσο για την επίτευξη των στόχων τους, μπορεί να μην περάσει ποτέ απο το μυαλό σου ότι γύρω σου κυκλοφορούν και πολλοί άλλοι που δεν μοιράζονται την ίδια μετριοπάθεια.
Οταν πλέον αυτό αποδεικνύεται με ποσοστά, το μόνο που μπορείς να κάνεις εκτός απο το να πέσεις απο τα σύννεφα ή να πέσεις σε βαριά κατάθλιψη, καθώς αντιλαμβάνεσαι το περιορισμένο του κόσμου σου και της κατανόησης του τι συμβαίνει, είναι να πιστέψεις στις ίδιες δυνάμεις της κοινωνίας που είναι ικανές για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Ισως το μάθημα της περασμένης Κυριακής να είναι αυτό ακριβώς. Τόσο καιρό συζητάμε εκ του ασφαλούς, ασκώντας κριτική για το πολιτικό προσωπικό και το πολίτευμά μας και θεωρώντας ότι έχουμε λύσει μια για πάντα κάποια ζητήματα ως κοινωνία. Τα ζητήματα αυτά, όμως, έρχονται και ξανάρχονται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και με άλλο πρόσωπο, αναγκάζοντάς μας να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο ως κατάκτηση και τίποτα δεν είναι απίθανο στη δημοκρατία, όπως για παράδειγμα το να εκπροσωπείσαι από αυτούς τους οποίους δεν θα διάλεγες ποτέ για συνομιλητές. Είναι κι αυτό ένα από τα πολύτιμα μαθήματα που δίνει η κάλπη με τον πλέον εύγλωττο τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου