Το ανέκδοτο για τον Δημήτρη Παπαδημούλη του ΣΥΡΙΖΑ το ακούσατε; Το άλλο για τον Σωτήρη Ζαριανόπουλο του ΚΚΕ; Εγώ πάντως όχι. Θα στοιχημάτιζα ότι ανέκδοτα τέτοια δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Οπως δεν υπάρχουν ανέκδοτα γενικώς αυτόν τον καιρό. Εννοώ πρωτογενές χιούμορ made in Greece κι όχι μεταφράσεις κατορθωμάτων του Τσάκι Τσαν.
Εχω την ισχυρή πεποίθηση ότι 20 τόσοι μήνες οικονομικής κρίσης δεν γέννησαν ίχνος χιούμορ. Φταίει η κακοκεφιά, το ότι βρισκόμαστε μπροστά σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Πού να βρει διάθεση ο άνεργος κι άφραγκος για αστειάκια; Μόνο που και οι Ελληνες, όπως όλοι σχεδόν οι λαοί ακόμη και στις χειρότερες περιόδους της Ιστορίας τους, δεν ξεχνούσαν ποτέ να γελάνε ακόμη και για τα παθήματά τους. Ο Αριστοφάνης έζησε κι έγραψε τις περισσότερες κωμωδίες του στη σκιά του Πελοποννησιακού Πολέμου (κυρίως με αφορμή αυτόν), ο Ιάκωβος Καμπανέλλης θυμόταν συχνά τα γέλια που έκανε με τους συγκρατούμενούς του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανέκδοτα είχαν γεννηθεί και διαδοθεί, έστω και ψιθυριστά, ακόμη και την περίοδο της χούντας.
Το πρόβλημα εδώ σχετίζεται με τη διαχρονική έλλειψη χιούμορ της Αριστεράς. Δεν είναι παράξενο ότι τα ανέκδοτα λείπουν, αφού στις μέρες μας το μεγαλύτερο μερίδιο του δημόσιου λόγου περί της κρίσης εκφράζεται από τη μια από εκπροσώπους της Αριστεράς, που αγάπησαν το στόμφο όσο λίγοι, κι από την άλλη της Δεξιάς, που ελλείψει επιχειρημάτων πολιτικής βάσης κλέβουν από το αριστερίζον εκφραστικό οπλοστάσιο της αγανάκτησης μήπως και πείσουν.
Η κομμουνιστική ιδεολογία ουδέποτε συνέπλευσε με το χιούμορ. Ο Μαρξ έγραψε τόμους ολόκληρους αδιαμφισβήτητης πολιτικής αξίας κι ευφυΐας, δεν δοκίμασε όμως ποτέ να ρίξει ανάμεσα στις γραμμές ένα αστειάκι. Τα μεγάλα επαναστατικά οράματα δεν αντέχουν εύκολα το ρήγμα του ξεκαρδιστικού γέλιου. Στις χώρες του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού μπλοκ ανέκδοτα γεννήθηκαν κατά κύριο λόγο από τους αντικαθεστωτικούς («Γιατί έκαναν οι Σοβιετικοί εισβολή στο Αφγανιστάν; Γιατί ξεκίνησαν αλφαβητικά»).
Η Αριστερά δεν έχει τα κότσια να αυτοσαρκάζεται, αν και νομίζει ότι είναι καλή στο να σαρκάζει τους άλλους. Το φόρτε της είναι η γελοιοποίηση των πολιτικών της αντιπάλων, κυρίως μάλιστα όσων έχουν έξτρα κιλά (αν έκανε δίαιτα ο Πάγκαλος, θα έχαναν τη μισή επιχειρηματολογία τους).
Τα συνθήματα που ακούγονται αυτόν τον καιρό φλερτάρουν με την οργή και το διδακτισμό. Ποτέ με το χιούμορ. Δεν χρειαζόμαστε εδώ ειδικούς για να μας κάνουν λόγο για την αξία του γέλιου ακόμη και σε δύσκολες περιόδους -ιδίως μάλιστα σ' αυτές. Εκτός των άλλων, το γέλιο έχει τη δύναμη να ενώνει. Και μην ανησυχείτε μήπως ξεχαστούμε γελώντας. Μέχρι να γυρίσουμε το βλέμμα, η κρίση θα είναι πάλι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου