Ασκήσεις ισορροπίας

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Η ΝΙΚΗ έχει χίλιους πατέρες. Η ήττα είναι ορφανό. Πράγματι, κατά το κρίσιμο για την Ελλάδα διήμερο των Βρυξελλών, ο Πρωθυπουργός τους είχε όλους δίπλα του. Αρχής γενομένης από τον άλλο πόλο του ΠΑΣΟΚ. Στη σύσκεψη που έγινε την Τετάρτη το βράδυ στο Sofitel - όπου έμεινε η ελληνική αποστολή - και η οποία επαναλήφθηκε την Πέμπτη το πρωί, η χημεία εργασίας Παπανδρέου - Βενιζέλου επισημάνθηκε από πρόσωπο που ήταν στο τραπέζι. Στην πραγματικότητα, η επιτυχία ήταν κοινό και διπλό στοίχημα.

Φυσικά, το πακέτο που οριστικοποιήθηκε προχθές είναι αποτέλεσμα παρασκηνιακών επαφών πολλών μηνών. Τις χειρίστηκε κάποιος που δεν ήταν αυτή τη φορά στην πρωθυπουργική αποστολή: ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Η ιδέα να δανειστεί η Ελλάδα από το EFSF και να επαναγοράσει στη δευτερογενή αγορά τα ομόλογά της ακούστηκε για πρώτη φορά στο Νταβός τον Ιανουάριο. Ποιος ήταν εκεί κι έδινε συνέντευξη στο Bloomberg τουρτουρίζοντας μέσα στο χιόνι; Ο Παπακωνσταντίνου. Η ανάγκη επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και της μείωσης του επιτοκίου ακούστηκε πρώτη φορά στο ΔΝΤ πέρσι τον Οκτώβριο. Ποιος ήταν εκεί; Ο Στρος-Καν - που στο μεταξύ έκανε και λίγη φυλακή - και ο Παπακωνσταντίνου. Και πάει λέγοντας.

ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ γιατί έφυγε ο Παπακωνσταντίνου από το υπουργείο της οδού Νίκης; Για δύο λόγους: έναν στο εξωτερικό κι έναν στο εσωτερικό. Στο εξωτερικό, Γάλλοι, Γερμανοί, τραπεζίτες και ΕΚΤ τράβηξαν τη διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος στα άκρα τον Μάιο και τον Ιούνιο. Οι συνεχείς αλλαγές θέσης - που κράτησαν μέχρι να πάει ο Τρισέ στη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί την Τετάρτη το βράδυ στο Βερολίνο - αποσταθεροποίησαν πολιτικά τη θέση του Παπακωνσταντίνου. Στο εσωτερικό, το πρόβλημα ήταν ότι το Μαξίμου έχασε τη μάχη της Βουλής. Εκεί κατέστη σαφές ότι, με τον Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Οικονομικών, το Μεσοπρόθεσμο δεν περνούσε. Εξ ου και ο Γιώργος κατέστη ένα είδος Ιφιγένειας εν Αυλίδι.

Η υπόλοιπη ιστορία είναι γνωστή. Ο Βενιζέλος ήθελε να γίνει αντιπρόεδρος για τα οικονομικά. Κανείς όμως εκ των τεχνοκρατών που βολιδοσκοπήθηκαν δεν ήθελε να γίνει υπουργός Οικονομικών. Εξ ου και ο Βαγγέλης πήρε όλο το πακέτο. Εκ των υστέρων, ίσως να είναι καλύτερα. Και για τον ίδιο, αλλά και για την κυβέρνηση. Πολιτικός κρίσεων ο Βενιζέλος προσαρμόστηκε γρήγορα στο γεγονός ότι η κατάσταση της οικονομίας μέσα και έξω από τη χώρα ήταν εκτός ελέγχου. Αλλωστε, αυτός δεν «έτρεχε» τη χώρα στο λυκόφως του Ανδρέα το '93-'95; Την ίδια ώρα, οι δεκαπέντε ή δεκαοκτώ βουλευτές επιρροής Βαγγέλη λειτουργούν ως έρμα στο αμπάρι του κυβερνητικού πλοίου.

Οπως στη φυσική έτσι και στην πολιτική η ισορροπία είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος αντικρουόμενων δυνάμεων - όσο οι ροπές διατηρούνται.