Μετά τη νίκη της Αριστεράς

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Μπράβο λοιπόν στον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη και τους συντρόφους του, που πέτυχαν τους στόχους τους. Οπως έγραψε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στα social media «Οταν είπαμε: Ούτε 51% ούτε 151 για Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, ακουγόταν ένα ωραίο αλλά εξωπραγματικό σύνθημα. Εγινε πραγματικότητα. Συνεχίζουμε με ευθύνη!»
Ωραία! Ψόφησε η κατσίκα του (δικομματικού) γείτονα. Από εδώ και πέρα τι κάνουν οι νικητές των εκλογών και μαζί μ’ αυτούς τι πρέπει να κάνει ο τόπος; Διότι όσο «ωραίο και εξωπραγματικό» να ήταν το σύνθημα -το οποίο, όπως λέει κι ο κ. Παπαδημούλης, «έγινε πραγματικότητα»- παραμένει στείρα άρνηση.

Η θέση θα είναι μια αριστερή διακυβέρνηση, αλλά αυτή δεν προκύπτει· ούτε πολιτικά αλλά ούτε καν αριθμητικά. Στη νέα Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 52 έδρες, το ΚΚΕ 26, η Δημοκρατική Αριστερά 19. Σύνολο 97 έδρες. Ας προσθέσουμε και το
κόμμα του κ. Καμμένου· προεκλογικώς, ο κ. Τσίπρας άφησε ανοιχτή την πόρτα: «Εάν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε, συνεχίστε με το Μνημόνιο όλοι οι υπόλοιποι» (tvxs 25/4/2012). Προσθέτοντας τις 33 (και ουχί πέντε) έδρες των Ανεξάρτητων Ελλήνων φτάνουμε σε σύνολο 130 εδρών. Πώς σχηματίζεται αντιμνημονιακή κυβέρνηση χωρίς έναν από τους απεχθείς εταίρους του μνημονιακού δικομματισμού; Μόνο, αν όλο το ΠΑΣΟΚ ξαναζευτεί τα φισεκλίκια του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού, συγκεντρώνεται μια ασφαλής πλειοψηφία 171 εδρών. Ετσι μπορεί να αποκτήσουμε την «καραμπουζουκλίδικη κυβέρνηση» που περιέγραψε χθες ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η πολιτική αριθμητική. Αυτή κάπως μπορεί να βγει, αφού υπάρχουν φωνές στον συντηρητικό χώρο που προκρίνουν ανοχή-στήριξη της Νέας Δημοκρατίας σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι μπορεί να γίνει πραγματικότητα και το παλιό όραμα του κ. Σαμαρά για «επαναδιαπραγμάτευση».
Το πρόβλημά μας τώρα, όπως και χθες, είναι η οικονομική αριθμητική. Παρά το Μνημόνιο που μισούμε, παρά τις περικοπές των δημοσίων δαπανών που υφιστάμεθα τα λεφτά πάλι δεν φτάνουν. Το κράτος χωρίς τόκους και χρεολύσια και παρά την έκτακτη εισφορά στα ακίνητα, ξόδεψε πέρυσι πέντε δισ. περισσότερα απ’ όσα φορολόγησε. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν το «χαράτσι» γίνει μόνιμο (αποφέρει στα δημόσια ταμεία 2,4 δισ. ετησίως) θα πρέπει να υπάρξουν κι άλλα μέτρα. Ή θα μπουν άλλα δύο ισόποσα χαράτσια για να λειτουργεί, όπως -τέλος πάντων λειτουργεί- σήμερα το Δημόσιο. Ή θα πρέπει να περικοπούν μισθοί και συντάξεις ή να κλείσουν οργανισμοί και να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Κάτι σαν μνημόνιο δηλαδή χωρίς τα λεφτά των Ευρωπαίων.
Δυστυχώς, διά της ψήφου δεν απομακρύνεται η οικονομική πραγματικότητα. Ούτε η δημοκρατία γεννά λεφτά. Αυτό που εξασφαλίζει η δημοκρατία είναι ότι οι πολίτες αποφασίζουν και κερδίζουν ή υφίστανται τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Επομένως τώρα που ψόφησε η κατσίκα του γείτονα δικομματισμού πρέπει να υπάρξουν προτάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παλιά τακτική της καταγγελίας των πάντων και των αντίθετών τους είναι για τα μικρά κόμματα. Τώρα η Αριστερά μεγάλωσε. Ελπίζουμε ότι θα ωριμάσει κιόλας.