Ενα εκτενές κείμενο –οιονεί μελέτη- του κυρ’ Δημητρίου Καλοκύρη, του εκλαμπροτάτου προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στο νέον τεύχος 75 της μηνιαίας επιθεωρήσεως «The Athens Review of books” Αθηναϊκή Επιθεώρηση του Βιβλίου, εδώ διπλό το τχ. Ιούλιος –Αύγουστος, με τον τίτλο: «Στα βήματα του τσάρλεστον ή Το καταλανικό μυστήριο της Σαντορίνης» το διεξήλθα (πρώτη ανάγνωση) αμέσως με την αγορά του, ευρώ 5, καθ’ οδόν προς το σπίτι (δεν είχε νυχτώσει πλήρως κι έβλεπα αφού, και το επανέλαβα στο φως της ημέρας, απόγευμα ήταν). Καιρόν αναγνωστικόν λαβών απ’ αυτό, ξεκινώ το παρών, μακρύ κάπως, «σκαλάθυρμα», ας το πούμε. Ο συγγραφέας ΔΚ αναζητά το επώνυμο εκείνο λόγιο συγγραφοπρόσωπο της δεκαετίας του ’20, για το οποίο ο Καταλανός Κάρλος Ρίμπα ι Μπρακόνς (1893-1959), σπουδαία μορφή των καταλανικών γραμμάτων και εντελώς φιλέλλην) έγραφε σε ένα γράμμα του από τη Σαντορίνη πως: «εξέπληξα ένα μεγάλο έλληνα συγγραφέα που γνώρισα, ένα άνθρωπο ναρκισσιστή και τυρρανικό, προχωρημένης ηλικίας κ.λπ.».
Ο Δ.Κ με τον άλλοτε σοβαρό κι άλλοτε θελκτικά σοβαροφανή λόγο του, κάμνει διάφορες υποθέσεις περί του ποιός θα μπορούσε να είναι αυτός, καταλήγοντας πως ίσως είναι ο τότε πολυλόγιος αθηναιολόγιος Δημήτριος Καμπούρογλου, και μανιώδης πεζοπόρος, αλλά ίσως και όχι... Το αν είναι ή όχι αυτός ποίαν σημασίαν έχει σήμερα; Σχεδόν καμία για τον αναγνώστη της αναζητητικής διατριβής. Του φτάνει αυτή και μόνον η συγγραφή και η ανάγνωση.
Ομως ημάς έφερε κατά νουν, τηρουμένων των αναλογιών, μια τοπική αργούσα αναζήτηση, λογοτεχνικού χαρακτήρος αλλά στις εντελώς χαμηλότερες κλίμακες του πνευματικού μας όντος.
Εξηγούμαι:
Ξεφυλλίζοντας παλαιά τεύχη του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Εστία» (από το 1927 κι ακόμα συνεχίζει) στο υπ’ αριθ. 774/1959 τχ. και στη στήλη της τελευταίας σελίδας του «Αλληλογραφία», όπου συνήθως ο διευθυντής σχολιάζει, εγκρίνει ή απορρίπτει τα προς δημοσίευσιν αποσταλέντα κείμενα απαντώντας στους αποστολείς με τα αρχικά τους (οι ενδιαφερόμενοι καταλαβαίνουν) διαβάζω:
«κ. Δ. Π α ν α γ. Κοζάνη. Κάτι θέλει να πει ο «Νεκροθάφτης», μα δεν τα καταφέρνει. Φτάνει μάλιστα και σε κοινοτοπίες σαν αυτήν εδώ:
Πικρό νόημα της ζωής
που πλανιέσαι;
Συμφέρον κατάντησε τρανό
του διπλανού ο χαμός!»
Διαφωνών με την κρίσιν του διευθυντού της ΝΕ (του κ. Πέτρου Χάρη μάλλον) που αδικεί κατάφωρα τον εκ Κοζάνης ποιητήν και εις το πρόσωπό τους όλους τους έως τότε ποιητάς της, κ.λπ. εν τούτοις μπορώ να πω πως η ποίηση δεν ήταν ποτέ και στα καλύτερά της στη μικρή μας πόλη τότες (Τότι) και τώρα (κι Τόρα). Τίποτε το τόσον αξιόλογον δεν εφάνη (εξαιρώ και εξαίρω φυσικά τον Ποιητή του Λαού που εκτός των άλλων κατέβασε την ποίηση με συνδυασμό, όχι τόσον χαμηλά («Θεέ μου πόσο χαμηλά έπεσα») αλλά στις νομαρχιακές εκλογές του 1998, κατά παγκόσμιον πρωτοτυπίαν, διεκδικώντας (αυτή η ποίηση δηλαδή) τας ψήφους του τοπικού λαού, λαβούσα άνω των 800). Παρά τους συνεχείς ποιητικούς διαγωνισμούς τοπικούς ή παγκόσμιους, από τους οποίους πλήττεται και οι οποίοι διεξάγονται ατιμωρητί στα αστικά ή χωρικά χώματά της. Οι εν λόγω διαγωνισμοί έχουν φυσικά και μια ιστορική αναφορά κι έναν, ας πούμε, ποιητικόν αταβισμόν εκ του Λασσανείου Δραματικού Αγώνος» που καθιερώθη με τη διαθήκη του επιχωρίου ήρωος Γ. Λασσάνη, από το 187...τόσο. Αυτά ως γενική αρχή. Ομως, ποιός ήτο ο «Νεκροαθάπτης» δηλ. ο Δ. Παναγ. του 1959 που ετόλμηξε και έστειλε στίχους στην Ν.Ε. για να λάβει το παραπάνω σχόλιόν της; Ενα ερώτημα στο οποίον τώρα δεν ημπορώ να απαντήσω κι ούτε να το ψάξω αφού πρόχειρα θίγω το θέμα με αφορμή τον κ. Δ. Κλκρ. Ομως προτείνω στους συλλογικούς, πνευματικούς θεσμούς της πόλης και των χωριών του βουνού και της στάνης, να θεσπίσουν ένα αγώνισμα αναζήτησης των προσώπων που βρίσκονται πίσω από διάφορα ψευδή και ανόματα ονόματα, ιδίως στο διαδίκτυο, ή και αληθινά ονοματεπώνυμα που δημοσιεύουν ποιήματα κατά καιρούς στον τοπικό τύπο, τελευταία και στον ηλεκτρονικό. Είμαι βέβαιος πως ο «Νεκροθάπτης» θα δημοσιεύτηκε εκείνο το χρόνο (1959) ή λίγο αργότερα σε εφημερίδα της πόλης, ελλείψει λογοτεχνικού περιοδικού. Να γίνει το λοιπόν μια καταγραφή όλων των ποιητών (κατασκευαστών δηλαδή) στίχων και απόστιχων για για να λάβουν τη θέση κι αυτοί που δικαιούνται στην τοπική γραμματεία. Θα έλεγα δε πιο εξειδικευμένα τα 3 (τρία ολογράφως) πανεπιστήμια που διαθέτει ο τόπος μας, το Πανεπιστήμιον Δυτικής Μακεδονίας, το ΤΕΙ της και το Λαϊκόν Πανεπιστήμιον Κοζάνης «Γεώργιος Παρακείμενος» (τοπικός λόγιος είναι κι όχι χρόνος ρήματος) συνεδριάζοντα τριμερώς με τους πρυτάνεις των ή με εκπροσώπους (εκ μέρους του ΤΕΙ σίγουρα να είναι ο υποπρύτανης ψαλτηρίων και αναλογίων του αγίου Νικολάου), να θεσπίσουν το πνευματικόν άθλημα περισυλλογής όλων των ποιητικών στοιχείων, με αμοιβή φυσικά, διότι όλα εδώ πληρώνονται, στον μελετητή που θα έρθει πρώτος μακράν των άλλων (ήδη προβλέπω ποιός θα είναι αυτός εκ της πρώιμης πλην στιβαράς φιλολογικής του ένδυσης αλλά και εκ της σποραδικής ιερατικής παρενδυσίας του) και θα αναλάβει το διακόνημα αυτό.
Ωστε να ίδωμεν που ευρισκόμεθα στην ποίησιν από άποψιν αριθμού «ενοχλημένων» από αυτήν ή παρενοχλούντων αυτήν ταύτην.
ΥΓ. Καλού κακού έψαξα στο γκουγκλ για την αλήθεια των προσώπων γιατί ο φιλοπαίγμων κ. Δ.Κ. είναι σε θέση
να έχει στήσει καμία παιγνιώδη λογοτεχνική αναζήτηση προς τέρψιν ψυχής, θρέψιν σώματος και χαμογελαστή όψιν των υγειών αναγνωστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου