Kατ’ εντολήν και παρά βούλησιν…

Του Στάμου Ζούλα

Η ​​μεγάλη απάτη του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές ήταν η δήθεν ύπαρξη «παράλληλου προγράμματος». Θα το εφήρμοζε ο κ. Τσίπρας για να εξουδετερώσει ή να εξισορροπήσει τα οδυνηρότατα μέτρα του τρίτου μνημονίου που ψήφισε με τους ΑΝΕΛ. Στον έναν και πλέον μήνα, που παρήλθε από τις εκλογές, ουδείς από τη συγκυβέρνηση θυμήθηκε και ψέλλισε κάτι περί του «παράλληλου προγράμματος». Αντίθετα, εμφανίζονται καθημερινά οι διαβολικές «ουρές» του τρίτου μνημονίου, που έλεγε ο κ. Μεϊμαράκης. Η απατηλή εξαγγελία, αντικαταστάθηκε, ήδη, από άλλο τροπάριο. «Η κυβέρνηση ψηφίζει και επιβάλλει μέτρα τα οποία δεν επιθυμεί, ούτε πιστεύει».

Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή των κυβερνώντων (;) για όσα μας επιφύλαξαν και μας επιφυλάσσουν μετεκλογικά. Με την αποδοχή του πρώτου, κιόλας, μνημονίου, η χώρα μας έχασε και μέγα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Ουδείς, όμως, από τους
δύο τέως πρωθυπουργούς εμφανίσθηκε ως «απλός αντιπρόσωπος» των δανειστών που ενεργεί παρά τη βούλησή του (!) και –φυσικά– αντίθετα με τη λαϊκή εντολή. Ο κ. Σαμαράς και (λιγότερο, έστω) ο Γ. Παπανδρέου θεώρησαν τα μέτρα των μνημονίων ως επαχθή μεν, αλλά απαραίτητα για να αντιμετωπισθεί η κρίση. Αναφορικά, δε, με τις δομικές μεταρρυθμίσεις, που προέβλεπαν τα μνημόνια, προσπάθησαν να περάσουν στην ελληνική κοινωνία την (ορθότατη) άποψη πως αυτές θα έπρεπε να συντελεσθούν προ δεκαετιών από μας και χωρίς την παρέμβαση των δανειστών. Αυτή είναι μια καίρια διαφορά μεταξύ του κ. Τσίπρα και των προκατόχων του, που έχει πιθανότατα και αθέατη «ουρά».
Προφανώς, η ανήκουστη παραδοχή ότι κυβερνούμε κατ’ εντολήν και παρά τη θέλησή μας δεν θεωρείται προσβλητική και επονείδιστη από τους κ. Τσίπρα και Καμμένο. Μήπως είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από το πρωθυπουργικό και το υπουργικό αξίωμα, έστω και αν οι ίδιοι τα υποβιβάζουν σε απλώς τυπικά και διεκπεραιωτικά έξωθεν εντολών; Για τον κ. Καμμένο, ίσως. Αλλά για τον πρωθυπουργό του «πρώτη φορά Αριστερά», ας μου επιτραπεί να αμφιβάλω. Εχω την υποψία ότι με την παραδοχή ότι «ψηφίζουμε μέτρα που δεν θέλουμε», ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ επιχειρούν να εγγράψουν μιαν υποθήκη. Είναι υποχρεωμένοι να περάσουν απ’ τη Βουλή και να επιβάλουν αυτά που δέχθηκαν και ψήφισαν. Αν δεν το επιχειρήσουν, θα επανέλθουμε ξανά στις μέρες του Grexit και στο κατώφλι της εθνικής συμφοράς. Αν, όμως, το εγχείρημα αποτύχει, εξ αιτίας ακραίων αντιδράσεων θιγομένων και μιας γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής, τι θα συμβεί; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεχθούν να μετάσχουν σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας;
Ιδιαίτερα ο κ. Τσίπρας έχει δείξει –ή μάλλον αποδείξει– πως δεν διαθέτει τέτοιον πατριω-κομματικό αλτρουισμό. Το πιθανότερο είναι πως η «λαϊκή κατακραυγή» κατά του τρίτου μνημονίου θα ερμηνευθεί από τον κ. Τσίπρα ως... δικαίωση της θεωρίας ότι «μας επέβαλαν μέτρα που δεν θέλαμε». Ετσι ελπίζει πως η δεκάμηνη «διαδρομή» του στην πρωθυπουργία και στην κυβέρνηση θα παραγραφούν. Οτι ο ίδιος και οι συν αυτώ θα κατεβούν ξανά στους δρόμους για να «σχίσουν» το τρίτο (και δικό τους) μνημόνιο... (Οσοι θεωρείτε ένα τέτοιο σενάριο εξωφρενικό και φανταστικό, σκεφθείτε πώς και με τι ψηφοφόρους κέρδισε ο κ. Τσίπρας δύο απανωτές εκλογές.)
 Στ. Ζούλας-Καθημερινή