Κι όμως, το πρόσημο είναι αριστερό

Άρθρο του Βαγγέλη Σημανδράκου

Συμπληρώνεται σε λίγο ένας χρόνος από την ανάληψη της εξουσίας από την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η απογοήτευση του κόσμου από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης είναι έκδηλη. Οι προσδοκίες των ψηφοφόρων του κόμματος, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας παραμένουν ανεκπλήρωτες. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτές οι προσδοκίες μετριάζονται, ενώ στον αντίποδα, σε άλλες περιπτώσεις μετατρέπονται σε αισθήματα απογοήτευσης ή ακόμα και οργής σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.

Ωστόσο, πίσω από τη βιτρίνα της υπερφορολόγησης - ως φυσιολογική απόρροια των "μνημονιακών" δεσμεύσεων - και την "ανώδυνη" κριτική από την πλευρά της αντιπολίτευσης, πίσω ακόμα από την εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων και τη συστηματική προσπάθεια αποδόμησης των κυβερνητικών στελεχών από τα γνωστά ΜΜΕ, θα δει κανείς ότι πράγματι η κυβέρνηση αυτή δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες. Ναι μεν υπάρχει ο ασφυκτικός κλοιός των δανειστών, που πιέζει για την ολοκληρωτική εφαρμογή των "προσυμφωνημένων", αλλά απ' την άλλη μεριά φαίνεται μια αχτίδα φωτός.

Ο λογικά σκεπτόμενος πολίτης δεν περιμένει βέβαια ότι θα επιστρέψει η χώρα - γρήγορα - στις προ του μνημονίου εποχές, αλλά ελπίζει ότι, τουλάχιστον, δεν θα επικρατήσει η αδικία και η ισοπεδωτική λογική των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων. Ελπίζει ότι θα πρυτανεύσει η σύνεση στη διαχείριση των οικονομικών και η αποκατάσταση των αδικιών που τα προηγούμενα χρόνια εντάθηκαν με αποκλειστική ευθύνη των κομμάτων που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις της τελευταίας επταετίας. 

Από πού αντλείται αυτή η αισιοδοξία; Μια προσεκτική ανάγνωση του έργου του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα δείχνει ότι η κατεύθυνση διακυβέρνησης έχει αριστερό πρόσημο. Όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, δηλαδή σε διακηρύξεις κι ευχολόγια, αλλά και στην πράξη!

Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες ανακοινώσεις για τη διαμόρφωση των τελών κυκλοφορίας, που μειώνονται για τα παλαιότερα αυτοκίνητα και αυξάνονται για τα νεώτερης τεχνολογίας και τα περισσότερο ακριβά (σε αντίθεση με το προηγούμενο καθεστώς, που ευνοούσε όσους μπορούσαν να αποκτήσουν καινούριο αυτοκίνητο). Ή τις εξαγγελίες για αύξηση των εργοδοτικών εισφορών με στόχο την τόνωση των ασφαλιστικών ταμείων - και όχι τη μείωσή τους, όπως έκαναν ανερυθρίαστα οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ενώ τα ταμεία κατέρρεαν (!), με το πρόσχημα της προσέλκυσης επενδύσεων (που βέβαια ποτέ δεν έγιναν...).

Δείτε ακόμα την προσπάθεια ανακατανομής της φορολογικής κλίμακας σε όφελος των ασθενέστερων στρωμάτων που βέβαια συναντάει την αντίσταση των νεοφιλελεύθερων δανειστών - και μάλιστα ακόμα και αν οδηγεί στο προσυμφωνημένο μ' αυτούς φορολογικό αποτέλεσμα! Ή την πρόθεση ανακατανομής του (μειωμένου στο μισό φέτος) επιδόματος θέρμανσης με έμφαση στην ελάφρυνση των νοικοκυριών που δεν μπορούν να ανταπεξέρθουν στα αυξημένα κόστη.

Όλα αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα, όπως η φορολόγηση των ακινήτων στο εξωτερικό ή η επιβολή έκτακτης εισφοράς σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα με μεγάλα εισοδήματα κλπ., δείχνουν ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σαν τις προηγούμενες.

Υπάρχει μια ελπίδα αναδόμησης της κοινωνίας σε υγιέστερες βάσεις, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει σε καθεστώς μνημονίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να μοιράσει λεφτά και ούτε το υπόσχεται άλλωστε, αφού (και) η νομισματική πολιτική ελέγχεται πλήρως από τις νεοφιλελεύθερες (και πλήρως αποτυχημένες) συνταγές της ΕΕ. Ωστόσο, η αποκατάσταση των αδικιών είναι κάτι που μπορεί να επιτύχει, χωρίς να θυσιάσει μάλιστα το λογιστικά συμφωνημένο ταμειακό αποτέλεσμα με τους δανειστές.