Ή τσίριζα ή σφύριζα

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Δηλαδή, εμείς τώρα είμαστε σοβαροί άνθρωποι που μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον μας, για το μέλλον των παιδιών μας, για το μέλλον της Χώρας μας-γιατί κι’ αυτό παίζεται-χωρίς ν’ αντιλαμβανόμαστε το μελό-ν-δραμα που ζούμε;                    
                                         

Δηλαδή, είμαστε μεγάλοι άνθρωποι μυαλωμένοι που έχουμε την δυνατότητα ν’ αναλογιστούμε, να σκεφτούμε, να υπολογίσουμε, να μετρήσουμε, να σταθμίσουμε και ν’ αποφασίσουμε τι μας συμφέρει ή τι θα μας ΣΥΝΕΦΕΡΕΙ;   

                                                                 

 Δηλαδή, έχουμε πάρει το χρόνο ωρίμανσης σαν άτομα που οι προσλαμβάνουσες που πήραμε μέχρι σήμερα μας οδηγούν σε ασφαλείς εκτιμήσεις, σε ορθά συμπεράσματα, ώστε η στάση μας να απηχεί την κοινωνία, η ψήφος μας να ορίζει την πολιτεία και η συμμετοχή μας να επιβεβαιώνει ότι είμαστε ΠΟΛΙΤΕΣ αυτής της Χώρας και όχι όλως τυχαίως παρευρισκόμενοι ιθαγενείς;                                                                                                                                                               

Δηλαδή, για να μη το κουράζουμε περισσότερο, ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ- αν δεν έχουμε «απλοϊκά» την εντύπωση- ότι είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι για ότι μας ΑΦΟΡΑ;                                                    

Έτσι δεν είναι ή κάνω λάθος; Ε.., τότε ρε πατριώτες  γιατί αυτό που μας ΑΦΟΡΑ έγινε ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ που μας κατατρέχει και μας κυνηγά σε αδιέξοδα που μας ταράζουν και μας συνθλίβουν; Τι συμβαίνει..;  Ή είμαστε υπεύθυνοι και δεχόμαστε τις συνέπειες των επιλογών μας, ή είμαστε ανεύθυνοι να διαχειριστούμε τις τύχες μας και παραδινόμαστε στην Τρόϊκα, στο Κουαρτέτο, στους Θεσμούς, στα Μνημόνια και στα Σύμφωνα (η ονοματολογία μας πείραξε) αντιστεκόμενοι η όχι, μόνο για τις εν αμαρτίες προφάσεις.                                                                                                                                             Ναι, γιατί για παράδοση πρόκειται και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε και όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο κατακτητής με την σκληρότητα του δανειστή επιβάλλει τους όρους του, αφήνοντας σε μας απλά την διαπραγματευτική δικαιολογία της «υπέρ αδυνάτου» υπεράσπισης (!!!) όπως θα έλεγε και ο Λυσίας.                                                                    

 Ναι, και μη μας ενοχλούν οι λέξεις, αλλά η αμείλικτη πραγματικότητα που δεν έχει την πολυτέλεια της διαλεκτικής θεώρησης, μιας και επιβεβαιώσαμε με τον ποιο τραγικό τρόπο ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Όταν μάλιστα επιλέγαμε ν’ ακούσουμε και μόνο αυτά που μας «άρεσαν» χωρίς αντίλογο ή διαφορετική άποψη, τότε συναινούσαμε στην απόλυτη τύφλωση που εξατομίκευε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Αυτή την πολιτική των παροχών και των διακρίσεων που οδήγησε αναπόφευκτα σε κοινωνικές υποδιαιρέσεις δημιουργώντας  μια κατοχική Δημοκρατία γεμάτη τρύπες και μπαλώματα.                                                                                      

Με αυτή την οπτικοακουστική αντίληψη που χάιδευε την υπερτροφία δικαιωμάτων κατά περίπτωση, επιλέγαμε τους πολιτικούς μας και τις κυβερνήσεις μας (δεν λέω για ιδεολογίες γιατί αυτές καταναλώθηκαν βάρβαρα από τα κόμματα που τις εξέφραζαν) διαμορφώνοντας έτσι «τα καλά και συμφέροντα» ως υπέρτατη εντολή πολιτικής διαπίστευσης.                                           

 Το τραγικό αυτής της βολικής πρακτικής  είναι ότι κατηγοριοποίησε το εργατικό δυναμικό του Τόπου μας σε δύο επίπεδα που είχαν να κάνουν με τον υπέρ προστατευμένο Δημόσιο Τομέα και τον μονίμως ανασφαλή και διωκόμενο Ιδιωτικό Τομέα. Μια εκκωφαντικά διακριτή μεταχείριση που όταν η νομοθεσία έβαζε εμπόδια εφεύρισκε επιδόματα (έγκαιρης προσέλευσης, χρήσης κυλικείου, προθέρμανσης αυτοκινήτου και τόσα άλλα) που αλλοίωναν την εικόνα των καλά εργαζομένων στο Δημόσιο. Όμως αυτή η πρακτική του διαχωρισμού δεν είναι ότι εξελίχθηκε σε μία σχέση εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων στο σύνολο της κοινωνίας. Δεν είναι ότι λειτούργησε αλαζονικά στα όρια του ρατσισμού. Δεν είναι ότι απορρύθμισε την κοινωνία. Είναι που δημιούργησε μια ακόρεστη νοοτροπία απαιτήσεων και οικονομικών ανταλλαγμάτων που μας εξαργύρωνε καθημερινά με ΔΑΝΕΙΚΑ. Μαζί δε με την αλόγιστη διαχείριση των πολιτικών μας που έφτιαξαν ένα σπάταλο κράτος βασισμένο σε προνόμια και προνομιούχους, πέσαμε σαν ώριμο φρούτο στις ορέξεις των δανειστών.                                                                                                                                                     

 Και αφού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και αφού μας βρήκε ότι μας βρήκε, αντί να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να ψάξουμε τα λάθη μας, τα «πάθη» μας, εμείς αναζητούμε αλλού ενόχους προκειμένου ν’ απαλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αντί να βρούμε τα αίτια για να τα διορθώσουμε η να μην τα επαναλάβουμε και σιγά-σιγά να αναλάβουμε σαν Χώρα, εμείς λύνουμε το «ζωνάρι» για ν’ αντιμετωπίσουμε τα μέτρα και τους «μετρητές». Αντί να παραδεχτούμε ότι σ’ αυτό το ΠΑΡΤΙ όλοι το «γλεντήσαμε»- δεν έχει σημασία αν κάποιοι άνοιγαν σαμπάνιες και κάποιοι κτύπαγαν σφηνάκια- επόμενο είναι να πρέπει να πληρώσουμε το «μάρμαρο». Αντί να προβληματιστούμε πως θα λύσουμε την εξίσωση της ύπαρξής μας και της οικονομίας μας, νοσταλγούμε τις εποχές που «τσίριζα» ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ μέχρι να με καθησυχάσουν, οπότε στη συνέχεια «σφύριζα…» εφησυχασμένος στη μακαριότητα του  πρόσκαιρου.                                                                              

Με αυτή τη πρακτική του στρουθοκαμηλισμού που επιμένουμε να μας ανακυκλώνει σε διεξόδους πολιτικής παραφιλολογίας είτε πρώτη φορά αριστερά είτε εκατοστή, είτε επάνοδο στις παλιές πολιτικές φόρμες είτε σε λύση οικουμενικής, ο λογαριασμός θα είναι ανοικτός και η οφειλή θα μας βαραίνει…                                                                                                    

Άρα αν δεν ξεφύγουμε από την στενότητα του τι μας ΣΥΜΦΕΡΕΙ προσωπικά ώστε να δούμε ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΕΦΕΡΕΙ, ο δρόμος μας θα στενεύει διαρκώς και το μοιραίο θα είναι αναπόφευκτο.                                                                                                                                              

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                             

 magklarasvas@yahoo.gr