Τα... ανομολόγητα!

Του Παναγιώτη Παναγιώτου

Με τις επιστολές του ο κ. Σαμαράς ολοκλήρωσε μια σημαντική στροφή της πολιτικής του, που έγινε με μεγάλο "εσωκομματικό πόνο", η οποία όμως από τη στιγμή που ξεκίνησε με τη "νέα κυβέρνηση" δεν μπορούσε να μείνει ανολοκλήρωτη... Ετσι ξεκαθαρίζονται από τη ΝΔ τέσσερα βασικά πράγματα. Πρώτον, η δέσμευση για την υλοποίηση των αποφάσεων του Οκτωβρίου και την "εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής" που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές. Είναι ένα "μνημόνιο στον κύβο"...

Δεύτερον, η υποστήριξη από πλευράς ΝΔ των "εργαλείων" της πολιτικής που μέχρι σήμερα εφαρμόζονται, έστω και αν δεν είναι επιτυχή. Τρίτον, εγκαταλείπεται η "επαναδιαπραγμάτευση", που ήταν η "αιχμή του δόρατος" της τακτικής της ΝΔ και υιοθετείται ο προσεκτικός όρος της "τροποποίησης" ορισμένων πολιτικών που δεν αποδίδουν, αλλά "αυστηρά εντός του πλαισίου που περιγράφεται από το πρόγραμμα". Και, τέταρτον, η ημερομηνία των εκλογών γίνεται ενδεικτική των προθέσεων της ΝΔ και των μερών που συμφώνησαν μαζί της και όχι ανελαστικά αυστηρή.
Εξ ου και ούτε καν συμπεριλαμβάνεται στις επιστολές... Και ορθώς, γιατί διαφορετικά θα ήταν ένα "νέο χαράκωμα", που δύσκολα (όπως και στην περίπτωση των επιστολών) θα μπορούσε να "κρατηθεί" μέχρι τέλους. Η προσαρμογή του κ. Σαμαρά είναι πολλαπλά χρήσιμη για τη χώρα (αν και καθυστέρησε αδικαιολόγητα) και πρέπει να διευκολυνθεί, έστω κι αν το "στενό κομματικό επιτελείο" για εσωκομματικούς λόγους δεν παραδέχεται καμιά αλλαγή... Είναι απ' αυτά που γίνονται χωρίς να λέγονται!
Το επείγον είναι η 6η δόση των 8 δισ. και η προκαταβολή των 80 δισ., από τα 130 δισ. του προγράμματος που πρέπει να προκαταβληθούν μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2012 για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (30 δισ.), τη χρηματοδότηση του PSI (30 δισ.) και τη λήξη ομολόγων του Μαρτίου. Πρόκειται, ούτως ή άλλως, για ένα δύσκολο πρόγραμμα, την τύχη του οποίου ουδείς πλέον μπορεί να "εγγυηθεί", καθώς η Ευρώπη βρίσκεται μέσα σε μία άνευ προηγουμένου συστημική - υπαρξιακή κρίση του ευρώ.
Για την Ελλάδα, οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου είναι ένα "σωσίβιο" μέσα στον ταραγμένο ωκεανό, που πρέπει να αδράξουμε, χωρίς να είμαστε βέβαιοι εάν μπορεί να μας βγάλει στη στεριά, αν θα το "έχουμε" μέχρι τέλους ή αν αντί για τη "στεριά" μάς "σπρώχνει προς τα μέσα...". Αρα χρειαζόμαστε εγρήγορση, συνεννόηση, αξιοπιστία, πολιτικά ρεφλέξ και κυρίως σοβαρές προσπάθειες για να στηριχθεί η πανταχόθεν βαλλόμενη κοινωνική συνοχή... Αλλιώς, θα μείνει στην επιφάνεια ένα άδειο... σωσίβιο, χωρίς τον ναυαγό!