Να η ευκαιρία!

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Πολύ λυπάμαι, αλλά όποιος νομίζει (στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη…) ότι η χώρα θα αποκτήσει τώρα ή έπειτα από νέες εκλογές μια κυβέρνηση η οποία θα ξαναπιάσει τα πράγματα από εκεί που τα αφήσαμε το περασμένο Σάββατο, είναι πολύ μακριά νυχτωμένος.

Οχι επειδή ο ελληνικός λαός κατήργησε στην πράξη το Μνημόνιο - αυτά τα λένε οι σαλταδόροι, που αθροίζουν την Παπαρήγα με τον Μιχαλολιάκο…

Αλλά επειδή ο ελληνικός λαός έκανε την αυτονόητη διαπίστωση ότι το συγκεκριμένο Μνημόνιο και η πολιτική του δεν είναι παρά μια παρανοϊκή, άρα ανεφάρμοστη κατασκευή. Και όχι μόνο ο ελληνικός λαός.

Στους χθεσινούς «Times», ένας αρθρογράφος ονόματι Ντάνιελ Φινκελστάιν σημειώνει, υπό τον τίτλο: «Δεν μπορούμε να ανεχτούμε δημόσιες εξεγέρσεις εναντίον του χρέους», ότι στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ιταλία «οι ψηφοφόροι πήγαν στις κάλπες να δουν αν συμφωνούν ότι δύο συν δύο κάνει τέσσερα και αποφάσισαν πως όχι. Η απλή αριθμητική έβαλε υποψηφιότητα και έχασε».

Δεν ξέρω αν ο μπαγάσας ο Ντάνιελ ξέρει κάποια αριθμητική που δεν γνωρίζουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ψηφοφόρων στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ιταλία. Ούτε μπορώ να καταλάβω πώς ψήφισαν χωρίς να τον ρωτήσουν.

Αλλά η περίπτωσή του μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον τύπο στο τιμόνι που ακούει στο ραδιόφωνο την προειδοποίηση ότι στην εθνική οδό υπάρχει ένας τρελός που οδηγεί στο ανάποδο ρεύμα και μονολογεί:

- Τι ένας; Εδώ όλοι τρελάθηκαν και πάνε ανάποδα!

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, κατ' αρχάς να οδηγούμε στο σωστό ρεύμα.

Αντιλαμβάνομαι ότι η Ευρώπη αποκλείεται να δεχτεί ρητά και ανοιχτά μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης των δεσμεύσεων της χώρας - είναι και θέμα γοήτρου.

Αντιλαμβάνομαι πως οι Γερμανοί και τα «γερμανάκια» θα επιμένουν μέχρι τέλους πως ό,τι συμφωνήθηκε πρέπει να εφαρμοστεί - είναι και θέμα εσωτερικής πολιτικής.

Αντιλαμβάνομαι, δηλαδή, πως ακόμη και αν ξαναγραφτεί όλο το Μνημόνιο από την αρχή, θα λένε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Επίσης αντιλαμβάνομαι, όμως, πως (και αυτοί, όπως και εμείς…) συνειδητοποιούν ότι φτάσαμε στον τοίχο του αδιεξόδου. Ή θα στρίψουμε. Ή θα στουκάρουμε.

Και η ευρωπαϊκή πολιτική είναι το κατ' εξοχήν πεδίο άσκησης ενός ρεαλισμού των συμβιβασμών.

Αλλά εδώ με πιάνει το παράπονο.

Τη στιγμή ακριβώς που αρχίζουν να συγκεντρώνονται οι προϋποθέσεις για μια τροποποίηση των δεδομένων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Ελλάδα δεν διαθέτει μια ισχυρή και αξιόπιστη κυβέρνηση, ικανή να αρπάξει την ευκαιρία.

Και, λυπάμαι, αλλά γι' αυτή την έλλειψη μόνοι μας βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.