Από την πλατεία στην περιφορά

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Τα καλά νέα είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέβασε τη διερευνητική εντολή στην Πλατεία Συντάγματος· στον λαό, όπως είχε απειλήσει προεκλογικά. Τα κακά νέα είναι ότι αποφάσισε να την περιφέρει σε κάθε έναν ξεχωριστά, από όσους θα μπορούσαν να είναι εκεί. Ετσι, μέχρι χθες το μεσημέρι την πήγε στο σπίτι του κ. Μίκη Θεοδωράκη, όπου παρίστατο και ο συνταγματολόγος καθηγητής κ. Κασσιμάτης (σωστή κίνηση: έτσι κερδίσαμε λίγο χρόνο).

Την περιέφερε σε μαζικούς φορείς, σε κόμματα που δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κ.ά. Και όλα αυτά σε αντίθεση με ό,τι προβλέπει το πνεύμα του Συντάγματος: «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος ... διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής». Δεν μιλάει για «δυνατότητα σχηματισμού εντυπώσεων». Κάθε πράγμα στον καιρό του... Βεβαίως κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοεί τη διαφορά. Σε μια χώρα όπου «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» γιατί να μην είναι το Σύνταγμα του κ. Τσίπρα το καμάρι; Σωστό κι αυτό. Ετσι κι αλλιώς ο καταστατικός χάρτης είναι από τα τελευταία απομεινάρια της μισητής μεταπολίτευσης. Να μην το παρακάμψουμε λίγο για τις ανάγκες ενός γύρου του θριάμβου;

Από την άλλη βέβαια κάποιοι θα πουν το γνωστό νεοελληνικό: «Αυτό σε πείραξε τώρα; Δεν βλέπεις ότι η χώρα είναι σε κατάρρευση;» Σωστό κι αυτό. Αλλά η χώρα βρίσκεται υπό κατάρρευση διότι ποτέ δεν σεβαστήκαμε ούτε το γράμμα ούτε το πνεύμα των νόμων.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι πιο κρίσιμα, ή όπως ακριβώς λέει το Focus: «Οι Ελληνες χορεύουν συρτάκι στο χείλος του ευρω-γκρεμού». Δυστυχώς, ενώ ο κ. Τσιπρας μεταφέρει την εντολή από χωρίου σε χωρίον της Προόδου ο χρόνος της οικονομίας κυλάει αντίστροφα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας· έτσι κι αλλιώς αυτή την αναβάλλουμε από το 2000 και εντεύθεν. Αυτές τις μέρες ομολογιούχοι που δεν δέχθηκαν το κούρεμα των ομολόγων τους προσφεύγουν σε ξένα δικαστήρια για να πάρουν τα λεφτά τους. Δηλαδή -την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συζητά για τη μεγάλη νίκη και τις προοπτικές της μεγάλης Αριστεράς- κάποιο δικαστήριο, σε κάποια γωνιά του κόσμου, μπορεί να παγώσει κάποια ελληνικά περιουσιακά στοιχεία.

Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Στις 15 Μαΐου λήγει ένα ομόλογο 435 εκατομμυρίων ευρώ που δεν έχει ενταχθεί στο PSI. Τι κάνουμε μ’ αυτό; Το πληρώνουμε ή όπως, εν επάρσει, δηλώνει ο κ. Τσίπρας πρέπει να το καταγγείλουμε μαζί με το υπόλοιπο χρέος; Αν το καταγγείλουμε και αποδειχθεί ότι αυτό είναι το πιστωτικό ατύχημα που διάφοροι περιμένουν να συμβεί; Μήπως να ρωτούσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τους κοινωνικούς φορείς; Τους βλέπει, που τους βλέπει· τι σόι συγκυβέρνηση με την κοινωνία είναι αυτή αν χρεοκοπήσουμε χωρίς τη συναίνεσή της;

Πιθανότατα οι συνετές δυνάμεις του κοινοβουλίου να συναποφασίσουν να το πληρώσουν. Αυτό όμως θα δώσει την ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να ασκηθεί στην παλιά του τέχνη. Φυσικά και θα καταγγείλει εκείνους που δίνουν τα λεφτά μας στους τοκογλύφους, ενώ σε ένα μήνα μπορεί να μην έχουμε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Τα ίδια, εξάλλου, δεν έκανε πάντα;