Τα αμήχανα λάθη του Τσίπρα

του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr
Έχουμε μπλέξει. Όλοι μεταξύ μας και ο καθένας μόνος του. Αλλά κάτι μου λέει ότι ενώ στο τέλος σηκώνεται σκόνη από την οποία ξεχωρίζουν μόνο γροθιές και κλωτσιές, ο πρώτος που θα καταφέρει να βγάλει κεφάλι είναι ο Σαμαράς.
Από την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε τη διερευνητική εντολή, στο διάβα του κλείνουν παραθυρόφυλλα, μαζεύονται παιδιά από τους δρόμους και ευρώ από τις τράπεζες.
Στην Κουμουνδούρου κάνουν πάρτι, αλλά στο ξημέρωμα θα τους μείνουν μόνο τα άδεια τενεκεδάκια. Μπορούσαν να έχουν πολλά περισσότερα.
Τη στιγμή, λοιπόν, που ο Αλέξης μιλούσε για κρατικοποιήσεις και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, ο Στρατούλης κάτι πήγαινε να πει για τις τράπεζες αλλά το κρατούσε σαν γέλιο που τελικά δεν υπακούει και το σκάει από τα σφιγμένα δόντια. Το μόνο που δεν ζήτησε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμός και πρόκριση της Ελλάδας στον ημιτελικό του Euro. Ζήτησε πράγματα που δεν γίνονται, προανήγγειλε χειρισμούς που τρομάζουν και δεν συνέδεσε καμία εξαγγελία με την πραγματικότητα. Διότι το να λες ότι θα ακυρώσεις τις δανειακές συμβάσεις και θα βρεις λεφτά μέσω των καταθέσεων, ισοδυναμεί με το να υπόσχεσαι πετρέλαιο από τον Τσάβες και στην περίπτωση που δεν επαρκεί θα το πάρεις από τις δεξαμενές των πολυκατοικιών.
Η Τρίτη έφυγε και άφησε πίσω της μία απορία. Τελικά τι στην ευχή θέλει ο Τσίπρας; Νομίζω ότι πρώτα έχει σφίξει δυνατά τη ρακέτα του και επιστρέφει στο άλλο γήπεδο το μπαλάκι της διακυβέρνησης. Για να μην κυβερνήσει τους λέει ότι, εντάξει, θα κυβερνήσει, αλλά στο πλαίσιο που αυτός ορίζει. Μόνο που δεν γυρίζει απλώς τη μπάλα, τη στέλνει και στην κερκίδα, χτυπάει κατακούτελα τον παλιό Πασόκο που επέλεξε ΣΥΡΙΖΑ για να διαμαρτυρηθεί, όχι για να ζευγαρώσει με τη συνιστώσα πάνω στην καλύτερη φαντασίωση της.
Όμως το πρόβλημα με τη συνιστώσα απασχολεί τον Αλέξη, δεν μπορεί να το αγνοήσει. Ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να κρατήσει ικανοποιημένη τη συνιστώσα και προσηλωμένο το ευρύ ακροατήριο του. Δεν τα καταφέρνει. Μιλάει στη συνιστώσα, αλλά δεν κάνει ούτε ένα νεύμα προς το ακροατήριο. Βέβαια έτσι εξηγείται γιατί τόσα χρόνια αυτός ο χώρος ανακυκλώνει ένα εσωστρεφές 4%-5%, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί τώρα. Τώρα μας απασχολεί η τακτική και ο λόγος του Τσίπρα. Νομίζω ότι έχει στρίψει το τιμόνι τόσο αριστερά, ώστε οι επιβάτες του αισθάνονται ναυτία. Λησμονεί ότι οι ψηφοφόροι του δεν έχουν αυθεντικές αριστερές καταβολές, προέρχονται κυρίως από τη μεγάλη «προοδευτική» μάζα των ψηφοφόρων που χρόνια τώρα αγόραζαν ΠΑΣΟΚ, μέχρι που κατάλαβαν ότι το προϊόν είναι επικίνδυνο για τους ίδιους και τα παιδιά. Άλλη μια φορά να μιλήσει ο Στρατούλης για τις τράπεζες και το ΠΑΣΟΚ θα αρχίσει να εγγράφει μέλη. Μη μου πείτε ότι ο κόσμος είναι απελπισμένος επειδή δεν έχει πλέον χρήματα. Τότε θα σας πω ότι ο κόσμος ακολουθεί όχι αυτόν που απαντά στην οργή της φτώχειας, αλλά εκείνον που ποτίζει την ελπίδα για ευμάρεια. Αν ο Τσίπρας έκανε ένα κλικ προς την Σοσιαλδημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ θα έψαχναν να νοικιάσουν το κτίριο της Ιπποκράτους, θα τους έπεφτε μεγάλο για ένα τόσο μικρό κόμμα.
Οι Έλληνες είναι κατά βάση συντηρητικοί, έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν τη χώρα στην Ευρώπη, στο ευρώ, στη Δύση. Διατηρούν μνήμες ευημερίας και όχι προσδοκίες ανατροπών. Όταν ο Σαμαράς λέει ότι θα συγκροτήσει φιλοευρωπαϊκό πόλο απέναντι στον Τσίπρα, το κάνει για να συσπειρώσει κοντά του τον φοβισμένο «νοικοκύρη» που κατατάσσει τον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ στις επικίνδυνες αερολογίες. Αντιθέτως ο Βενιζέλος, που δεν κλείνει με δύναμη την πόρτα στον Τσίπρα, κινδυνεύει να βρεθεί στη μέση δύο πόλων χωρίς ρόλο. Αμήχανος και με όλες τις ευθύνες να κόβουν ράμματα στην καμπούρα του ΠΑΣΟΚ.