Ο «παράγοντας Βαρουφάκης»

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Ένα κοινό μυστικό αποκάλυψε ο Βαρουφάκης μιλώντας τη Μεγάλη Πέμπτη στο Παρίσι: ότι η διαπραγμάτευση προχωρεί πολύ αργά και με μεγάλες δυσκολίες - αν προχωρεί...

Μπορεί να το διάνθισε με τις συνήθεις αερολογίες του περί «ασύμμετρης ένωσης κ.τ.λ.» αλλά αυτό είναι περίπου το νόημα.

Δεν νομίζω ότι εξέπληξε. Ούτως ή άλλως, η «σκληρή και υπερήφανη διαπραγμάτευση» δεν ήταν από την αρχή παρά μια παντομίμα για εσωτερική κατανάλωση. Κανείς δεν κουβέντιαζε σοβαρά με κανέναν.

Ο λόγος είναι απλός.

Η ελληνική πλευρά πίστευε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα μηδένισε το κοντέρ και ότι η νέα κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί εξαρχής.

Την ίδια στιγμή όμως θεωρούσε ότι οι δανειστές είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν τη χώρα ώστε η νέα κυβέρνηση να διαπραγματεύεται απερίσπαστη και με την ησυχία της.

Με άλλα λόγια, υπολόγιζε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα μηδένισε τις δικές μας υποχρεώσεις αλλά όχι τις δικές τους. Η Ελλάδα δεν θα αποδέχεται τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο αλλά οι δανειστές θα συνεχίζουν τη χρηματοδότηση που απορρέει από το Μνημόνιο.

Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ θεωρούσαν ότι οι διαδικασίες ελέγχου παραμένουν ίδιες και ότι οι υποχρεώσεις της χώρας ισχύουν στο ακέραιο, έστω κι αν δήλωναν ταυτοχρόνως διατεθειμένοι να επιδείξουν κάποια ελαστικότητα στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων.

Δυόμισι μήνες αργότερα οι δύο πλευρές δεν έχουν καταφέρει να βρουν κοινό πεδίο, παρά τις διαβουλεύσεις, τις κατά καιρούς συμφωνίες και τις φραστικές διαβεβαιώσεις.

Ούτως ή άλλως, η προσέγγιση είναι δύσκολη αλλά σίγουρα επιβαρύνθηκε και από τον «παράγοντα Βαρουφάκη».

Ο υπουργός Οικονομικών με τη χαοτική συμπεριφορά του κατάφερε σε χρόνο-ρεκόρ το σχεδόν ακατόρθωτο: να μην τον εμπιστεύονται ούτε οι μέσα ούτε οι έξω.

Ετσι η παντομίμα παρατείνεται, η οικονομία καταρρέει και η διαπραγματευτική θέση της χώρας εξασθενεί ραγδαία επειδή ο υπουργός Οικονομικών αδυνατεί ουσιαστικά να διευθύνει τη διαδικασία που του έχει ανατεθεί. Είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Εχουμε λοιπόν το εξής φαινόμενο:

- Ο αρμόδιος υπουργός περιφέρεται από πόλη σε πόλη και από συνέδριο σε συμπόσιο παρέχοντας γενικού τύπου νουθεσίες για την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας.

- Οι τεχνικές συνομιλίες στην Αθήνα διεξάγονται με μεγάλη δυσκολία. Τουλάχιστον δύο κορυφαίοι υπουργοί (Π. Λαφαζάνης και Π. Σκουρλέτης) δεν δείχνουν καμία διάθεση συνεργασίας με την τρόικα ή τα τεχνικά κλιμάκια, σε μια διαδικασία στην οποία πάντως έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση.

- Συνεπώς διαπραγμάτευση ουσιαστικά δεν υπάρχει αφού οι «τεχνικοί» που εκπροσωπούν την κυβέρνηση στην Αθήνα ή στις Βρυξέλλες δηλώνουν σχεδόν αναρμόδιοι να συζητήσουν οτιδήποτε επί της ουσίας.

Το φαινόμενο αυτό δεν κρύβει μόνο διαχειριστική ανεπάρκεια αλλά και μια βαθιά κουτοπονηριά.

Πολλοί εκτιμούν ότι ο Βαρουφάκης επιχειρεί διά του αδιεξόδου να αποδείξει ότι ουσιαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν μπορεί να γίνει.

Και ελπίζει ότι μπροστά στον κίνδυνο να καταρρεύσουν εντελώς οι συνομιλίες οι Ευρωπαίοι θα αποδεχθούν τελικά να παρακάμψουν τους «τεχνικούς» και να ανοίξουν την «πολιτική συζήτηση» που επιδιώκει εξαρχής η ελληνική κυβέρνηση.

Υποθέτω ότι ο υπουργός Οικονομικών έχει αντιληφθεί πως «έντιμος συμβιβασμός» δεν υπάρχει στο τραπέζι.

Υπάρχει μόνο ένας «πολύ επώδυνος συμβιβασμός», τον οποίο ο ίδιος και η κυβέρνηση αδυνατούν να διαχειριστούν στο εσωτερικό της χώρας. Γι' αυτό παίρνει το ρίσκο να οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο. Χαμένος για χαμένος...

Οι πιθανότητες να το επιτύχει είναι περίπου μία στο εκατομμύριο. Οχι μόνο επειδή οι Ευρωπαίοι δεν έχουν κανένα λόγο, κίνητρο ή όφελος να αποδεχθούν τη μεθόδευση.

Αλλά κυρίως επειδή την έχουν πάρει χαμπάρι.

TO BHMA