Πρώτη φορά ΑΡΙΣΤΕΡΑ με το ΣΥΡΙΖΑ και με τους ΑΝ.ΕΛ.; -Ναι.. και πρώτη φορά και ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Συμβαίνει κάτι που σας χαλάει; -Όχι αν έτσι το θέλετε, ή έτσι το πιστεύετε, εμένα μου περισσεύει. Απλά αναρωτήθηκα χωρίς διάθεση να προσβάλλω.., αν έτσι το νομίσατε. Ο επιθετικός κύριος που παρενέβη στη συνομιλία μου με φίλο, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια συζήτησης. Η οργισμένη του αντίδραση που δημιουργήθηκε από μια εκκωφαντική γι’ αυτόν, ψιθυριστή κουβέντα, φανέρωνε τον πολιτικό ογκόλιθο που κουβαλούσε, έτοιμος να τον πετάξει προς κάθε αμφισβητία.
Το περιστατικό σύνηθες και δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Κάθε φορά που η εξουσία αλλάζει πρόσωπο και μάλιστα όταν προσφέρει νέας μορφής πολιτική πλατφόρμα ακόμα και με αδιευκρίνιστα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ένας κόσμος σπεύδει εκών-άκων να στρατευθεί στην υπεράσπισή της. Ένας κόσμος αυτόκλητων που αναλαμβάνουν άλλοτε λεκτική δράση και άλλοτε έτοιμοι για πιο «δραστική…», έρχεται να σου επιβάλλει με όρους προσηλυτισμού την αδιαφιλονίκητη ορθότητα της δικής τους άποψης(;). Επαναλαμβάνω το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Χρόνια ολόκληρα η παραταξιακή αντίληψη ενός αντιλαϊκού συντηρητισμού όπλιζε με φανατισμό κάθε απροβλημάτιστο ή αδύναμο άτομο, που πίστευε ότι με ακρότητες είναι εμφανέστερη η αφοσίωσή του στην επικρατούσα εξουσία. Το άσχημο για την «επικρατούσα εξουσία» ήταν, ότι όλοι αυτοί οι αυθόρμητοι υπερασπιστές της, ήταν και οι πρώτοι που λάκιζαν προστρέχοντας στα νέα πολιτικά αφεντικά τους. Έτσι με αυτό το πολιτικό πλεόνασμα(!!!) οι ιδεολογικές προτάσεις υπέκυπταν στις παραταξιακές σκοπιμότητες που εξυπηρετούντο ευκολότερα με λεγεωνάριους παρά με θέσεις στην κοινωνία. Τι να πω, αλλιώς το φανταζόμουν το πέρασμα της Αριστεράς στην εξουσία. Εδικά εκείνης «της Αριστεράς και της προόδου» που έβγαζε στην Ελληνική πολιτική σκηνή μια διαφορετική ποιότητα λόγου και έναν Ευρωσκεπτικισμό που συμβάδιζε με τα προοδευτικά ρεύματα της Ευρώπης. Αυτής της αριστεράς των ιστορικών ευθυνών, των κοινωνικών ερεθισμάτων, της συνέπειας των θέσεων, της απρόσβλητης ιδεολογικής ηθικής, της καθαρής σκέψης, της έντιμης στάσης και προπάντων του ανόθευτου πολιτικού DNA της, που πρόσβλεπε καρτερικά ο αδικαίωτος κόσμος της. Σε αυτή την σμιλευμένη από λαϊκούς αγώνες και θυσίες αριστερά που αποτελούσαν το πρωτόλειο της πολιτικής της σύνθεσης, προσδοκούσε υπομονετικά για χρόνια ο απλός αλλά ασυμβίβαστος προοδευτικός πολίτης. Δεν ξέρω αν αυτή η εικόνα της αριστεράς που αυτοαναιρείται σήμερα σε ευκαιριακούς συμβιβασμούς προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία, είναι ο προσανατολισμός της, ή σκόπιμα καίει την ευκαιρία της; -Δεν θέλω ούτε καν να το διανοηθώ ότι τόσα χρόνια πολιτικής δίωξης και περιορισμού, απλά δημιουργήσανε μια «αριστερή Ιφιγένεια». Σίγουρα όμως αυτός ο πολιτικός ανεμοστρόβιλος που κυριαρχεί εξουσιαστικά το τελευταίο διάστημα στη Χώρα μας μέσα από τις προσμίξεις που τον συνθέτουν, δεν παράγει πολιτική θέσεων, αλλά αντιθέσεων που προκαλούν όχι μόνο τους πολιτικούς αντιπάλους, όχι μόνο την ερμηνεία της κοινής λογικής, αλλά και την ευπρέπεια της αριστερής συμπεριφοράς σ’ ένα κόσμο που δεν αντέχει άλλο τις πρακτικές της μονοδιάστατης αντίληψης της εξουσίας. Αν αυτή η πρακτική λέγεται Αριστερή, δεν είμαι βέβαιος για το «πρώτη φορά αριστερά», γιατί απλά αποτελεί την επανάληψη του ίδιου έργου που μας κούρασε δεκαετίες τώρα, στα ίδια μονότονα μοτίβο που ηχούν πάλι κακόγουστα. Ο ίδιος πολιτικός θόρυβος που χρόνια τώρα συνθλίβει στην περιδίνησή του κάθε συνετό λόγο εκθέτοντας την Δημοκρατία και αφήνει έναν κόσμος χαμένο στη μετάφραση της πολιτικής υστερίας, αδύναμο να αντιληφθεί το σκοπό από την καιροσκοπική σκοπιμότητα. Μέσα σ’ αυτό το συγκρουσιακό τοπίο με την αβεβαιότητα των ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ καθημερινή του απειλή, ένας Λαός κτυπημένος ψάχνει τις ισορροπίες του σχοινοβατώντας ανάμεσα στην ελπίδα και στο χάος. Ανάμεσα στην απόγνωση και στην κατανόηση. Ανάμεσα στο πολιτικό του απόθεμα και στα ταμειακά αποθεματικά… Και βέβαια όλοι αντιλαμβάνονται τη δυσκολία των καιρών για το σχήμα της συγκυβέρνησης. Όλοι κατανοούν ότι δεν τους αναλογούσε τέτοιο βάρος, παρ’ ότι με ανεξήγητο ζήλο προθυμοποιήθηκαν να το σηκώσουν. Όλοι θέλουν να βάλλουν πλάτη-πλην εξαιρέσεων που γοητεύτηκαν από το χρώμα του χρήματος-και να βοηθήσουν, να δώσουν χρόνο και υπομονή, αλλά… Αλλά η Χώρα δεν κυβερνάται με συνθήματα, ούτε με επαναστατικές μπροσούρες που αναλώνονται σε κοκορομαχίες με την αντιπολίτευση. Ο Τόπος χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη φωνή της ΛΟΓΙΚΗΣ, της ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ, της ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ και αυτή την ΕΥΘΥΝΗ την έχει για πρώτη φορά η ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Και θα την έχει για πρώτη φορά, αν υπάρξει και ΔΕΥΤΕΡΗ που να επιβεβαιώνει την ΠΡΩΤΗ, διαφορετικά θα κάψει το ΧΑΡΤΙ της και θα χαθεί στα ΛΑΘΗ του ΠΡΩΤΑΡΗ… Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου