Της Μαρίας Χούκλη
Η μνήμη συνήθως εξωραΐζει τις κακίες και ανακαλύπτει αρετές που ίσως δεν υπήρχαν. Από τη μεγάλη εικόνα κρατά ό,τι θέλει, επιλέγει τη...
λεπτομέρεια που ξεγέλασε τον χρόνο, έχει αναπόφευκτα την ύστερη λογική της ζωής που εν τω μεταξύ διέτρεξε.
Σαν τη Μαντλέν του Προυστ, ήρκεσε το τραγούδι στο ραδιόφωνο για να ανασύρει ένα ξεχασμένο αίσθημα το οποίο θα προσπαθήσω να κάνω λέξεις.
Η μνήμη συνήθως εξωραΐζει τις κακίες και ανακαλύπτει αρετές που ίσως δεν υπήρχαν. Από τη μεγάλη εικόνα κρατά ό,τι θέλει, επιλέγει τη...
λεπτομέρεια που ξεγέλασε τον χρόνο, έχει αναπόφευκτα την ύστερη λογική της ζωής που εν τω μεταξύ διέτρεξε.
Σαν τη Μαντλέν του Προυστ, ήρκεσε το τραγούδι στο ραδιόφωνο για να ανασύρει ένα ξεχασμένο αίσθημα το οποίο θα προσπαθήσω να κάνω λέξεις.
Τι ήταν το ΠΑΣΟΚ για μερικούς από εμάς που βρισκόμασταν σε άλλο κομματικό χώρο με αριστερό πρόσημο, έμφορτο αγώνων και περγαμηνών, με ουτοπικές αναζητήσεις;
Ήταν ένας κρυφός πολιτικός έρωτας. Ανομολόγητος στους κομματικούς συντρόφους μας, φαινόμενο θαυμασμού και ζήλειας, σφοδρής επιθυμίας να ακολουθήσεις το αδιανόητο -για τα σημερινά δεδομένα, αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ- κοινωνικό ρεύμα.
Τώρα είναι εύκολο να δεις τι πήγε στραβά, τι έφταιξε, ποιος και ποιοι «πρόδωσαν» την υπόθεση της Αλλαγής. Είναι εύκολο να ρίξεις στην πυρά ένα κόμμα και τα στελέχη του για όσα έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν, είτε γιατί δεν ήθελαν είτε γιατί δεν μπορούσαν και για όσα ανέχτηκαν. Για το κακό που έγινε.
Αυτά έχουν ειπωθεί αλλά δεν έχουν σχέση με το λόγχισμα που ένιωσα ακούγοντας τις πρώτες νότες από το τραγούδι «3 του Σεπτέμβρη να περνάς...». Μια δοξαριά νοσταλγίας.
Νοσταλγώ όχι εκείνο που έδειχνε το ΠΑΣΟΚ ότι ήταν, αλλά αυτό που νόμιζα ότι ήταν. Μια σαρωτική δύναμη που μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορούμε και θα γίνουμε καλύτερη χώρα, πλουσιότερη, δικαιότερη, με αξιοκρατία, ανεκτική στο διαφορετικό, μορφωμένη, ανοιχτή σε ρεύματα και ιδέες, στον κόσμο, με αυτοπεποίθηση λόγω του παρελθόντος της και του παρόντος της και της θέσης που όλα τα προηγούμενα θα της εξασφάλιζαν στο μέλλον.
Νομίζω, ότι ποτέ πια δεν θα υπάρξει κόμμα στην Ελλάδα που θα προκαλέσει τέτοια έλξη. Γιατί εν τω μεταξύ πάθαμε, μάθαμε, είδαμε, άλλαξε η ζωή και ο κόσμος γύρω μας. Θα εξετάζουμε λογικά όσα μας υπόσχονται οι πολιτικές δυνάμεις, παλαιότερες και νεόκοπες αλλά ποτέ πια δεν θα ξαναερωτευτούμε πολιτικά οράματα.
Και αυτό ίσως είναι το χειρότερο που μας συνέβη...
protagon.gr
2 σχόλια:
Αγαπητή κ. Χούκλη, θα μου επιτρέψεις να διαφωνίσω με την προσωπική σου άποψη, οτι το ΠΑΣΟΚ του 1973 ηταν ενας κρυφός έρωτας με τους πολίτες που ηταν προς τον αριστερό χώρο.Οντως 3ετής φοιτητής τότε, στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια της Ιταλίας, φοιτούσαν 4000 φοιτητές και ξέρετε γιατί? γιατί τότε είχαμε δικτατορία στην Ελλαδα και οι περισσότεροι απο αυτούς δεν είχαν διαβατήρια, διότι ένα μέρος αυτών των φοιτητών είχαν λήξει τα διαβατήριά τους και δεν μπορούσαν να τα ανανεώσουν διότι πράγματι ήταν φοιτητές αριστερών οικογενειών, η είχαν δραστηριοποιηθεί εναντίον της δικτατορίας.Το άλλο μέρος των φοιτητών παρακολουθούσε αυτούς που εθεωρείτο οτι ηταν κατα τους πραξικοπηματίες.Με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ είχαμε μία κρυφή ελπίδα οτι κάτι θα άλλαζε.Πράγματι μ'ια ελπίδα για όλους μας ηταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ηταν ένας άνθρωπος που τους περισσότερους στο Εξωτερικό μας ενέπνεε, μας ενσάρκωνε την ελπίδα και μας γέμιζε την ψυχή μας με εμπιστοσύνη, οραμα και σε οποια πόλη της Ιταλίας ομιλούσε,εμείς τρέχαμε και τον ακολουθούσαμε στηρίζοντάς τον , με έναν και μόνον στόχο. Τήν Α Λ Λ Α Γ Η. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούν τώρα όλοι εκείνοι οι καρεκλοκένταυροι που κάνουν τα πάντα μόνον και μόνον για την εξουσία και την καρέκλα,Πώς νοιώθουμε εμείς που φωνάζαμε,που δέν είχαμε διαβατήρια, που ενοχλούσαν κάθε τρίς και μία οι αστυνομικοί τους γονείς μας, που ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ στην Γένοβα είχε αυτοπυρποληθεί και όλοι οι φοιτητές κραζαμε τι θα πούν οι γονείς του συμφοιτητού μας που μέσα στην πλατεία κάηκε? Την μ'ονη αλήθεια που ακούγαμε τότε ήταν η φωνή της αλήθειας απο την συνάδελφό σας ΕΥΗ ΔΕΜΙΡΗ. Ετσι λοιπόν θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες μέχρι το πρωί, αλλά σκέπτομαι γιατί το 13% εγινε 26% μετά 48% , πήραν την εξουσία στα χέρια τους και μετά σιγά, σιγά αλληλοκατηγορήθηκαν, κυβέρνησαν, έφαγαν, και εν συνεχεία 35%, 12% , 8% και τώρα τους δίνουν 4%.Αυτήν ήταν η αλλαγή που ονειρευθήκαμε? με αυτούς τους ανθρώπους? Επομένως αυτός δέν ηταν κρυφός έρωτας. Ηταν ελπίδες οι οποίες καταρακώθηκαν και έσβησαν σαν ένα κερί στις ψυχές όλων των Ελλήνων που πίστεψαν οτι κάτι μπορεί να αλλάξει και όχι να φθάσουν σε σημείο την χώρα , που για να κάνουν κάτι για τους πολίτες της πρέπει να πέρνουν την άδεια της ΤΡΟΙΚΑ.Ευχαριστώ για την κατανόηση και την φιλοξενία.
ke stin korifi kanela.ante ante nomizis kathe fora kati grafis.
Δημοσίευση σχολίου