Παρέμβαση Φίλιππου Σαχινίδη στη διακοινοβουλευτική διάσκεψη "Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της Ευρώπης και η πρόοδος της χρηματοδότησης της Ανάπτυξης"

Χώρες σε πρόγραμμα, όπως η Ελλάδα, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν χρόνιες μακροοικονομικές ανισορροπίες, είχαν μεγάλες απώλειες σε όρους εισοδήματος και απασχόλησης.

Η σωρευτική απώλεια εισοδήματος στην Ελλάδα είναι της τάξης του 25% και η ανεργία στο 27%. Μετά από 6 χρόνια ύφεσης, υπάρχουν ενδείξεις, ότι η Ελλάδα μπορεί να περάσει, για πρώτη φορά, σε μικρό αλλά θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2014.

Αρκετά, όμως, ζητήματα παραμένουν αναπάντητα.

Το πρώτο, σχετίζεται με την ταχύτητα μείωσης της ανεργίας. Μπορούν χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης να διασφαλίσουν την ταχεία επιστροφή στην αγορά εργασίας του 1 εκ. ανέργων, που έχασαν την εργασία τους κατά τη διάρκεια της εξαετούς ύφεσης; Τι χρόνος θα απαιτηθεί, για να επιστρέψουν σε εργασία; Η προτεινόμενη στρατηγική για ανάπτυξη, που θα στηρίζεται κυρίως στις επενδύσεις, μπορεί να επιταχύνει τη διαδικασία αυτή; Ιδιαίτερα, αν λάβουμε υπόψη, ότι οι επενδύσεις αυτές θα είναι εντάσεως κεφαλαίου για να αλλάξουν το παραγωγικό πρότυπο.

Η ιστορική εμπειρία της ελληνικής οικονομίας είναι να δημιουργεί περίπου 50 χιλιάδες θέσεις εργασίας ετησίως. Αν επαναλάβουμε την εμπειρία αυτή, τότε θα χρειαστούν 20 χρόνια για να επιστρέψουν σε εργασία το 1 εκατ. ανέργων. Είναι αυτή η προοπτική, κοινωνικά και πολιτικά, αποδεκτή;  Πιστεύω, ότι αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό.

Θα έπρεπε η Ευρώπη να θεωρήσει το πρόβλημα αυτό και δικό της πρόβλημα ή είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα;

Θεωρώ, ότι το πρόβλημα της ανεργίας είναι ταυτόχρονα ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Διότι, και άλλες χώρες στην Ευρώπη έχουν ανάλογα προβλήματα με την ανεργία, ειδικά των νέων.

Επομένως, η Ευρώπη πρέπει να επανεξετάσει τη στρατηγική της για την ανάπτυξη και την απασχόληση, για να επιταχύνει την επιστροφή των ανέργων σε θέσεις εργασίας.

Διαφορετικά, ο Ευρωσκεπτικισμός θα ενισχυθεί όπως και οι ακραίες πολιτικές προσεγγίσεις.

Το δεύτερο ζήτημα σχετίζεται με το ερώτημα, ποιοι ωφελούνται από την οικονομική ανάπτυξη;

Ωφελούνται ομοιόμορφα  οι πολίτες από την οικονομική ανάπτυξη που θα έρθει;

Θέτω το ερώτημα αυτό, γιατί υπάρχει μια εμπειρική διαπίστωση η οποία αφορά την περίπτωση των ΗΠΑ και πρέπει να μας προβληματίσει ως προς την αποτελεσματικότητα των πολιτικών ανάπτυξης να παράξουν οφέλη για όλους τους πολίτες.

Σύμφωνα, λοιπόν, με μια πρόσφατη έρευνα τα οφέλη στις ΗΠΑ από την επιστροφή σε ανάπτυξη μετά από υφέσεις κατά την τελευταία τριακονταετία τα καρπώνονται κατά 90% το εισοδηματικά ανώτερο 10% των πολιτών.

Η ανησυχία μου, λοιπόν, είναι η εξής:

Έχουν αξιολογηθεί οι πολιτικές στην Ευρώπη αλλά και οι εθνικές πολιτικές, αν έχουν σχεδιαστικό πρόβλημα και  αποτύχουν στην ενεργοποίηση του μηχανισμού που θα μοιράσει τα οφέλη από την επιστροφή στην ανάπτυξη στην πλειοψηφία των πολιτών και ειδικά σε αυτούς που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση;

Υπάρχει κίνδυνος, να αποτύχουν στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που είναι και το μεγάλο ζητούμενο μετά από μια τόσο μεγάλη κρίση;

Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να επανεξεταστεί σε εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο η αποτελεσματικότητα των πολιτικών ανάπτυξης, ώστε τα οφέλη από αυτή σε όρους απασχόλησης και εισοδήματος να διαχέονται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και όχι μόνο στα εισοδηματικά ανώτερα.