Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης: Το κήρυγμα της Κυριακής 28 Σεπτεμβρίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ A΄ ΛΟΥΚΑ

Λουκ. 5,1-11

«Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι Κύριε».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ Πέτρος καθώς ἡ θεία δύναμη και ἡ θεία ἀκτινοβολία τόν ἔκαναν νά ὁμολογήσει αὐθόρμητα ὅτι εἶναι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός.

Ὀλέθριος καί καταστροφικός εἶναι ὁ ρόλος τῆς ἁμαρτίας στή ζωή μας. Ὕπουλα ἀπεργάζεται τή φθορά τῆς ψυχῆς μας. Πολυπρόσωπη καί ἑλκυστική μᾶς ρίχνει στήν ἀχαλίνωτη ζωή πού γρήγορα γίνεται καμίνι ἀνυπόφορο, σκοτεινό καί δύσοσμο. Μᾶς κρατᾶ μακριά ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀρετή, καταστρέφοντας ἔτσι τίς προϋποθέσεις τῆς πραγματικῆς ἠρεμίας καί τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας.

Ὅλοι μας ἔχουμε πικρή πεῖρα τῆς ἁμαρτίας, ἀφοῦ εὔκολα πέφτουμε θύματά της. Πιανόμαστε στά δίχτυα της καί ἀσφυκτιοῦμε κάτω ἀπ’ τά δεσμά της. Ἡ ἐνοχή μᾶς βασανίζει. Ἡ συνείδηση μᾶς ἐλέγχει, ὡς παραβάτες τοῦ θείου θελήματος, προδότες τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς μας.

Ἀμέτρητα εἶναι τά λάθη μας. Ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἔστω καί ἄν δέν διαπράττουμε μεγάλα ἁμαρτήματα. Ἀστοχῶντας ἠθικά στίς καθημερινές πράξεις μας, στά λόγια, στίς σκέψεις καί τή διάθεσή μας, λεκιάζουμε συχνά τόν λευκό χιτῶνα τῆς ψυχῆς μέ τίς ἀδικίες, τό μῖσος, τήν κακία, τά ψεύδη, τίς συκοφαντίες, τούς πονηρούς λογισμούς καί τ’ ἄκαρπα λόγια. Γι’ αὐτό καί ἡ Γραφή

σημειώνει: «ἐάν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὔκ ἔχομεν, ἑαυτούς πλανῶμεν καί ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α΄ 1,8).

Ὅσο ὅμως ὀδυνηρή εἶναι αὐτή ἡ διαπίστωση, τόσο παρήγορη εἶναι ἡ πεποίθηση, ἡ πραγματικότης, πώς ὁ Κύριος μας εἶναι «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», πώς ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε νά ζητήσει καί νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς, πώς σύμφωνα μέ τήν ὑπέροχη ὁμολογία τοῦ θείου Παύλου «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθε εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι» (Τιμ. α΄ 1,15).

Ὁ Σωτήρας μας Χριστός μισεῖ καί ἀποστρέφεται τήν ἁμαρτία, συμπονᾶ καί συμπαθεῖ ὅμως τόν ἁμαρτωλό. Τό ἴδιο κάμνει καί ἡ Ἐκκλησία Του. Μισεῖ τήν ἁμαρτία, ἀλλά μέ τήν σωστική δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας στέκεται μ’ ἀγάπη δίπλα στόν ἁμαρτωλό καί τόν ἐνισχύει στό δύσκολο καί ἄνισο πόλεμο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

Νά μιά ἀλήθεια πού δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε. Αὐτή μάλιστα πρέπει νά ρυθμίζει καί νά προσδιορίζει καί τή δική μας στάση καί ἀντίδραση ἀπέναντι στήν ἁμαρτία. Ἄν ρίχνουμε τό βλέμμα γύρω θά διαπιστώσουμε πώς δέν ἀντιδροῦν ὅλοι τό ἴδιο, οὔτε σωστά.

Πολλοί, ἐπηρεασμένοι ἀπό τά κηρύγματα τοῦ ὑλισμοῦ καί τῆς ἀπιστίας, συνθηκολογοῦν εὔκολα μέ τή διαμαρτυρομένη συνείδηση τους, πνίγουν τίς πρῶτες τύψεις τους καί καταντοῦν γρήγορα ἀναίσχυντοι καί πωρωμένοι, μέ νεκρωμένο τό ἠθικό αἰσθητήριο.

Ἄλλοι δέν παραδέχονται τήν ἁμαρτωλότητα τους. Ἀρνοῦνται ἀπό ἐγωϊσμό καί ὑπερηφάνεια πώς εἶναι ἔνοχοι ἀπέναντι στό Θεό. Περιορίζονται ἁπλῶς στήν ἀποφυγή σοβαρῶν ἁμαρτημάτων καί ἀδιαφοροῦν γιά τά μικροπταίσματά τους.

Ἄλλοι πάλι συναισθάνονται τίς ἁμαρτίες τους, ζοῦν τήν ἐνοχή τους καί χάνονται μέσα στό πέλαγος τῆς ἁμαρτωλότητος. Κυριεύονται ἀπό τήν πιό βαρειά ἀπαισιοδοξία, ἀπελπίζονται καί ἀφήνουν κάθε διάθεση ἀγωνιστικότητος. Δέν καλοῦν τό Σωτῆρα νά τούς βοηθήσει καί διακόπτουν κάθε δεσμό μέ τήν Ἐκκλησία Του.

Τέλος ἄλλοι, οἱ φωτισμένοι χριστιανοί, εἰλικρινά ὁμολογοῦν τήν ἁμαρτωλότητά τους, ταπεινά ἀναγνωρίζουν τήν ἐνοχή τους καί συντετριμμένοι προβλέπουν στή σωτηρία τους. Χωρίς νά χάσουν τήν συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας, ἀρχίζουν τόν πιό ὄμορφο ἀγῶνα γιά τήν ἀναγέννηση καί τή λύτρωση. Ἡ προσπάθεια τούς φέρνει στόν Πνευματικό. Ἐξομολογοῦνται τίς ἁμαρτίες των, παίρνουν τήν ἄφεση καί προσέρχονται μέ φόβο στό Ποτήριο καί ζωῆς. Τό αἷμα τοῦ Κυρίου τούς καθαρίζει ἀπό κάθε ἁμαρτία, τούς δυναμώνει καί καθαροί διαρκῶς ἀνεβαίνουν. Μόνιμα προσεύχονται: «Ὁ Θεός ἱλάσθητι μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλέησον με». Κλαίουν, πονοῦν καί περιμένουν τήν συγχώρεση.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τόν ἑαυτό του πρῶτο ἁμαρτωλό, τότε πού εἶχε ὁλοκληρώσει τόν καλό ἀγῶνα τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς.

Οἱ ἐρημιές, οἱ φωλιές τῶν ἀναχωρητῶν, τά μοναστήρια σήμερα δονοῦνται ἀπό τούς

ἀλάλητους στεναγμούς ἐκείνων πού νέκρωσαν τήν ἁμαρτία καί νίκησαν τόν διάβολο.

Ἀξιοσημείωτη καί ἡ περίπτωση τοῦ Πέτρου στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ὁ πτωχός ψαρᾶς τῆς Γαλιλαίας ζεῖ ἀναπάντεχα ἕνα θαῦμα. Βλέπει μπροστά του ἐκεῖνον πού παντοδύναμα ἐξουσιάζει τήν φύση. Καί ἡ συνάντηση μέ τόν προσδοκώμενο Μεσσία τόν κάνει νά συναισθανθεῖ τήν δική του ἀναξιότητα καί νά Τόν παρακαλέσει γονατιστός: «Κύριε, βγές ἀπό τό πλοῖο μου, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Τά λόγια του δέν εἶναι παρά ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητός του, θερμή παράκληση νά μείνει κοντά του. Ἀπόδειξη ἡ προθυμία του Πέτρου νά πάει κοντά στόν Ἰησοῦ, ὅταν στήν συνέχεια, τόν κάλεσε νά γίνει ψαρᾶς ἀνθρώπων γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Στίς δικές μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μυστικές συναντήσεις μέ τόν Κύριο, ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς τήν ἁμαρτωλότητά μας, ἐξομολογοῦμεθα στόν Πνευματικό τίς ἁμαρτίες μας, κοινωνοῦμε τά Ἄχραντα Μυστήρια καί προσπαθοῦμε νά φθάσουμε τίς κορυφογραμμές τῆς χριστιανικῆς τελειότητος. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως