Κάτι που μας χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό ως λαό είναι ότι
δυσκολευόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ίσως συντελεί σ’
αυτό και η γλώσσα μας που διαθέτει πολλά και ωραία ρήματα και επίθετα,
για να ελιχθείς και να ξεφύγεις. Κανείς δεν λέει πχ. «θέλω να
χωρίσουμε», αλλά προτιμά να «ζητήσει λίγο χρόνο για να σκεφτεί».
Το
ίδιο ισχύει και στον πολιτικό λόγο. Ούτε αυτή την ύστατη στιγμή ακούμε
τα πράγματα με το όνομά τους. Κανείς δεν μιλάει ευθέως για απολύσεις,
παρά μόνο για εργασιακή εφεδρεία, η οποία δεν αποτελεί παρά έναν εύσχημο
τρόπο για να πει κανείς το προφανές. Όταν κάποιος μπαίνει στον
εργασιακό «πάγκο», βρίσκεται ένα βήμα πριν την έξοδο, καθώς αυτό που
αμφισβητείται ευθέως είναι η ικανότητά του να συμβάλλει στο έργο που του
έχει ανατεθεί.
Στη χώρα μας οι πολιτικοί που διακρίθηκαν ανέκαθεν
είναι εκείνοι που είναι οι καλύτεροι ρήτορες. Εκείνοι που χειρίζονται
καλύτερα το λόγο και μπορούν να πουν με πιο ήπιο τρόπο τα δύσκολα. Κάντε
μια σύγκριση ενός ελληνικού πολιτικού κειμένου κι ενός αμερικανικού. Η
μέρα με τη νύχτα, αφού στο δεύτερο η γλώσσα που χρησιμοποιείται
βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον καθημερινό λόγο και είναι απαλλαγμένη από
«τσιριτσάντζουλες».
Το θέμα, όμως, δεν είναι να το πούμε, αλλά να το
κάνουμε. Κι εκεί εμφανώς χωλαίνουμε, αν κρίνει κανείς από τις μέχρι
σήμερα επιδόσεις μας. Εν τέλει, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή είναι
απαραίτητο να βρούμε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, τουλάχιστον να
συνεννοούμαστε μεταξύ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου