Όμως, την κατάλληλη κατανόηση και των δύο, τόσο νοητικά όσο και στην πρακτική εφαρμογή τους, κατάφεραν να συλλάβουν, συνειδητά, από την πιο μακρινή αρχαιότητα, μόνο λίγοι σοφοί και φιλόσοφοι.
Αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσει κάθε λαός, οποιασδήποτε εθνικότητας και πιστεύω, να αντιληφθεί αυτή την ολοφάνερη πραγματικότητα: τη ζωή και το θάνατο, το σκοτάδι και το φως, τη ζέστη και το κρύο, το αρσενικό και το θηλυκό, το άσπρο και το μαύρο κ.λ.π. Τόσο στα ζωντανά όντα, όσο και στα φαινομενικώς "αδρανή", παρατηρείται αυτή η αιώνια πολικότητα, η παγκόσμια δυαδικότητα, το + και το -, σαν να είναι μια μεγάλη σύγκρουση σε καθολική κλίμακα η οποία παράγει, αναπόφευκτα, ένα αποτέλεσμα: το Ρυθμό. Γι' αυτό ο Νόμος του Κοσμικού Δυαδισμού δείχνει έναν κυματικό ρυθμό σε όλες τις εκδηλώσεις του μέσα από τη διπολική διαδοχή στο χώρο και στο χρόνο... Αυτό που τώρα είναι Α θα γίνει αργότερα Β (το συμπληρωματικό του, το ανταγωνιστικό του ή αντανακλώμενη δυαδικότητα) και αυτό θα γεννήσει ξανά ένα Α (διαφορετικό όσον αφορά το χώρο-χρόνο αλλά Α, εφόσον υπακούει στον ίδιο Αρχέτυπο) και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το πανάρχαιο κινέζικο σύμβολο του YIN-YANG που περιέχεται στο λεγόμενο Πα-Κούα.
Καθώς ο άνθρωπος εισχωρεί όλο και περισσότερο στην ίδια την καρδιά του Ατόμου και των Γαλαξιών -τόσο στους αρχαίους Μυητικούς χρόνους, όσο και σήμερα με την Πυρηνική Φυσική- καταλαβαίνει ότι και τα δύο αυτά "σύμπαντα" είναι τα άκρα της ίδιας Πραγματικότητας. Και αυτά τα δύο άκρα μας τοποθετούν μπροστά σε μια νέα και πιο βαθιά δυαδικότητα, αυτήν του Ερμητικού αφορισμού για το "επάνω" και το "κάτω", για το "μεγάλο" και για το "μικρό". Όμως, πιο πέρα από τα μεγέθη και τις καταστάσεις στο Χώρο, πάντα διαισθάνεται κανείς μια Μεγάλη Πραγματικότητα που είναι Σύνθεση του Μεγάλου Παγκόσμιου Δυαδισμού. Αυτή την Πραγματικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε λογικά μόνο μέσα από το Θεό-Κίνηση που γεννά το Χρόνο. Γι' αυτό, όταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλούσαν για το Δυαδισμό και το Ρυθμό, οι στοχασμοί τους οδηγούνταν αναπόφευκτα προς την έννοια της Κίνησης και του Χρόνου, στη Μήτρα του Μεγάλου Χώρου, της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι, η κίνηση των εκδηλωμένων όντων θα δημιουργήσει, μέσα από το δυαδισμό του Σύμπαντος, έναν αναπόφευκτο κυματικό ρυθμό, ένα Απέραντο Κοσμικό Φίδι που θα τα διαποτίζει όλα, μέχρι το άπειρο. Οι παραλλαγές στην ταχύτητα, η συχνότητα, η απόσταση, το μήκος κύματος κ.λ.π. της κίνησης-κύμα θα δείχνουν λοιπόν τους διάφορους βαθμούς του ρυθμού, σύμφωνα με αρχετυπικούς και μαγικούς αριθμούς, όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, και επομένως και τις διαφορετικές τάξεις οντοτήτων που υπάρχουν εκδηλωμένες σ' αυτό τον αντικειμενικό κόσμο.
Το Σύμπαν μας αποτελείται από σωματίδια σε αριθμούς ανάλογους με τον τύπο δόνησης που αντιστοιχεί σε κάθε επίπεδο συνείδησης. Στο φυσικό επίπεδο, τόσο η φωτεινή ενέργεια, όσο και η ύλη (που είναι η αργοκινούμενη στο μάξιμουμ ενέργεια) αποτελούνται από διαφορετικούς τύπους σωματιδίων, στα οποία αλλάζουν οι ταχύτητες και οι δονήσεις τους. Στο κάτω-κάτω, τα έσχατα σωματίδια του σύμπαντος είναι ίσα και μοναδικά, αλλά, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, ακολουθώντας διαφορετικούς ρυθμούς χρόνου και διαφορετικές αριθμητικές αναλογίες, δημιουργούν τα διάφορα είδη σωματιδίων ή ατόμων, από τα πιο λεπτά, των πνευματικών επιπέδων, μέχρι τα πιο τραχιά, του φυσικού μας επιπέδου.
Στον "Τίμαιο" του Μύστη Πλάτωνα έχουμε μία πολύ καθαρή έκθεση αυτών των αληθειών. Και σήμερα στην Πυρηνική Φυσική είναι δεκτή η αρχή αυτή του σωματιδιακού ή κβαντικού συνδυασμού, αν και, μέσα στη στενότητα του υλικού κόσμου μας, η ενέργεια μπορεί να φαίνεται ότι συμπεριφέρεται κατά συνεχόμενο τρόπο, δηλαδή κατά μη-σωματιδιακό, αντί να κάνει το αντίθετο, όπως θα ήταν το σωστό και πραγματικό, αν μπορούσαμε να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, δηλαδή στα όρια των απείρως μεγάλων και των απείρως μικρών. Στην καθημερινή ζωή βλέπουμε ότι για μας ο χρόνος αναπτύσσεται κατά συνεχόμενο τρόπο. Όμως αυτό είναι μια πλάνη, αν και το άπειρο, συνεχόμενο άθροισμα παρελθόντων και μέλλον των μας δημιουργεί την πλάνη ενός παρόντος. Και στο χώρο εξαπατόμαστε επίσης, όταν νομίζουμε ότι τα πράγματα που βλέπουμε και αγγίζουμε είναι μια συνέχεια ύλης, αφού πραγματικά είναι μόνο ένα σύνολο ατόμων, στενά συνδεδεμένων μεταξύ τους, ώστε να μας δημιουργούν την απάτη της σταθερότητας με την κίνηση και τη δόνησή τους, που γίνεται πολύ γρήγορα σε σχέση με την ταχύτητα σύλληψης των νευρικών κυττάρων και των αισθήσεών μας.
Όλη η αρχαία Σκέψη είναι διαποτισμένη από τέτοιες διδασκαλίες και από την πανάρχαια Σοφία της Κίνας, ίσως Άτλαντης ρίζας, μέχρι το θαυμάσιο "Κυμβάλειον" της ελληνικής εκδοχής γίνεται λόγος για τη Δυαδικότητα και το Ρυθμό ως εκφράσεις της Θεότητας μέσα στην Κίνηση και στο Χώρο. Και αυτή η Κίνηση μέσα στο Μεγάλο Χώρο είναι αναπόφευκτα κυματική, περιστρεφόμενη γύρω από τις πρώτες βασικές αντιθέσεις του Είναι-Μη Είναι, σχηματίζοντας έναν Όφι που πλέει στον Κοσμικό Ωκεανό των αστεριών. Από το σκανδιναβικό Μιλγάρτ μέχρι το ινδικό Ανάντα, περνώντας από το αιγυπτιακό Απάπ, το φίδι πάντοτε συμβόλιζε σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, και σε ένα από τα κλειδιά ερμηνείας, την κίνηση του ΕΙΝΑΙ ανάμεσα στο Χώρο που δημιουργεί το Δυαδισμό και το Ρυθμό και επομένως καταβροχθίζει μέσα στο Χρόνο τα πράγματα που αφήνει πίσω του. Γι' αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι, αν και οι κύκλοι ή οι ρυθμικοί κυματισμοί της Ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό γίνεται μόνο στην ουσία-αριθμό και όχι στη μορφή-χώρο και στο χρόνο, γιατί εκεί είναι πια και θα είναι πάντα, ανεπανάληπτοι.
esoterica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου