Του Γιώργου Καρελιά
Εντάξει, είναι πλέον μακρινή η εποχή που τα
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποκινούσαν τα κινήματα «Δεν Πληρώνω». Αλλά δεν είναι
τόσο μακρινές οι καταγγελίες για τα «φορομπηχτικά μέτρα» της προκατόχου
του κυβέρνησης. Και δεν είναι καθόλου μακριά -μόλις δυο μήνες έχουν
περάσει- από τους κομπασμούς ότι η νέα συμφωνία (θα) ήταν καλύτερη από
αυτήν που ετοίμαζαν οι προηγούμενοι (mail Χαρδούβελη κτλ) και τα βάρη
για τους πολίτες μικρότερα.
Οι ισχυρισμοί εκείνοι (ας τους θυμηθούμε με ένα από τα non paper της εποχής) δυστυχώς κινούνταν στη σφαίρα της προπαγάνδας. Σήμερα, με το πρώτο πακέτο των προαπαιτουμένων, φαίνεται ότι ο λογαριασμός είναι πολύ βαρύς. Τα φορολογικά βάρη μεγαλώνουν για όλους και ορισμένες διατάξεις είναι τόσο παράλογες (όπως αυτή με τα ανείσπρακτα ενοίκια), που ο αρμόδιος υπουργός υποχρεώνεται να υποσχεθεί ότι δεν θα ισχύσει. Αλλά τότε ανακύπτει το ερώτημα γιατί περιελήφθη στο νομοσχέδιο.
Το κράτος χρειάζεται χρήματα. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος από την αφαίμαξη των σίγουρων πηγών, που θα οδηγήσουν σε δεινή θέση οικογενειακούς προϋπολογισμούς των 20.000 ευρώ. Βλέπετε, αυτό θεωρείται πλέον «μεγάλο» εισόδημα.
Τα αποτελέσματα ορισμένων ιδεοληψιών ή επίδειξης φιλολαϊκής διάθεσης φαίνονται τώρα. Καταργήθηκε το εισιτήριο των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία, που κάποιος πλήρωνε μια φορά στο τόσο, αλλά οι επικουρικές συντάξεις μειώθηκαν πολύ περισσότερο -και μόνιμα- με την επιβολή 6% εισφοράς. Την περίοδο του δημοψηφίσματος ελήφθη το «φιλολαϊκό» μέτρο να μην πληρώνουν εισιτήριο οι χρήστες των μέσων μεταφοράς στην Αθήνα. Ο λογαριασμός έρχεται τώρα με την αύξηση του βασικού εισιτηρίου. Και ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί οι νέες μειώσεις στις συντάξεις, ούτε πόσο θα μειωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο με τον «εξορθολογισμό» των ειδικών μισθολογίων.
Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: τι άλλο θα είχε συμβεί αν η διαπραγμάτευση δεν ήταν τόσο «σθεναρή» όσο ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Και αντιστρόφως: γιατί κάναμε δύο φορές εκλογές το 2015; Για να καταλήξουμε σε μέτρα που, ούτως ή άλλως, θα λαμβάνονταν στο τέλος του 2014 από την κυβέρνηση Σαμαρά (τα ίδια ή και ελαφρύτερα;). Ή, τέλος πάντων, γιατί να μην είχε κλείσει η διαπραγμάτευση από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2015 και να μην πελαγοδρομεί η χώρα μεταξύ δημιουργικής ασάφειας και υπερήφανης διαπραγμάτευσης; Αν λαμβάνονταν τότε τα σημερινά μέτρα, δεν θα είχαν χαθεί εφτά μήνες, δεν θα είχαν φύγει από τις τράπεζες 40 δισεκατομμύρια, δεν θα είχαμε capital controls.
Τι δηλοί ο μύθος; Ότι η χώρα πορεύεται «εική και ως έτυχε», νεοελληνιστί «στα κουτουρού». Χωρίς κανένα δικό της σχέδιο. Από την απόλυτη (αντιμνημονιακή) άρνηση και την εφτάμηνη πελαγοδρομία στη βίαιη προσγείωση, που οδηγεί υποχρεωτικά σε ακραία μέτρα και καταστάσεις. Έτσι γίνεται πάντα. Η απόλυτη απραξία της περιόδου 2007-2009 μοιραία έφερε το τσουνάμι των Μνημονίων. Ό,τι δεν γίνεται στην ώρα του, το πληρώνουμε διπλά.
Και στην αντίπερα όχθη; Στο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, απογοήτευση. Δεν μπορούν τα επιλύσουν το... κολοσσιαίο πρόβλημα της επιλογής μιας εταιρείας πληροφορικής για να οργανώσει την ψηφοφορία! Και σημάδια ευτελισμού των διαδικασιών και των προσωπικών σχέσεων. Πώς να πάνε στα σοβαρότερα;
Το χειρότερο δεν είναι η κρίση. Την έχουμε έξι χρόνια τώρα και θα την έχουμε άλλα τόσα ή ποιος ξέρει πόσα. Το χειρότερο είναι να βλέπεις ότι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τη χώρα κάποια στιγμή σε ένα ξέφωτο χρησιμοποιούν τη μοναδική νεοελληνική μέθοδο: «βλέποντας και κάνοντας». Εχέγγυο αποτυχίας.
protagon.gr
Οι ισχυρισμοί εκείνοι (ας τους θυμηθούμε με ένα από τα non paper της εποχής) δυστυχώς κινούνταν στη σφαίρα της προπαγάνδας. Σήμερα, με το πρώτο πακέτο των προαπαιτουμένων, φαίνεται ότι ο λογαριασμός είναι πολύ βαρύς. Τα φορολογικά βάρη μεγαλώνουν για όλους και ορισμένες διατάξεις είναι τόσο παράλογες (όπως αυτή με τα ανείσπρακτα ενοίκια), που ο αρμόδιος υπουργός υποχρεώνεται να υποσχεθεί ότι δεν θα ισχύσει. Αλλά τότε ανακύπτει το ερώτημα γιατί περιελήφθη στο νομοσχέδιο.
Το κράτος χρειάζεται χρήματα. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος από την αφαίμαξη των σίγουρων πηγών, που θα οδηγήσουν σε δεινή θέση οικογενειακούς προϋπολογισμούς των 20.000 ευρώ. Βλέπετε, αυτό θεωρείται πλέον «μεγάλο» εισόδημα.
Τα αποτελέσματα ορισμένων ιδεοληψιών ή επίδειξης φιλολαϊκής διάθεσης φαίνονται τώρα. Καταργήθηκε το εισιτήριο των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία, που κάποιος πλήρωνε μια φορά στο τόσο, αλλά οι επικουρικές συντάξεις μειώθηκαν πολύ περισσότερο -και μόνιμα- με την επιβολή 6% εισφοράς. Την περίοδο του δημοψηφίσματος ελήφθη το «φιλολαϊκό» μέτρο να μην πληρώνουν εισιτήριο οι χρήστες των μέσων μεταφοράς στην Αθήνα. Ο λογαριασμός έρχεται τώρα με την αύξηση του βασικού εισιτηρίου. Και ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί οι νέες μειώσεις στις συντάξεις, ούτε πόσο θα μειωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο με τον «εξορθολογισμό» των ειδικών μισθολογίων.
Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: τι άλλο θα είχε συμβεί αν η διαπραγμάτευση δεν ήταν τόσο «σθεναρή» όσο ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Και αντιστρόφως: γιατί κάναμε δύο φορές εκλογές το 2015; Για να καταλήξουμε σε μέτρα που, ούτως ή άλλως, θα λαμβάνονταν στο τέλος του 2014 από την κυβέρνηση Σαμαρά (τα ίδια ή και ελαφρύτερα;). Ή, τέλος πάντων, γιατί να μην είχε κλείσει η διαπραγμάτευση από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2015 και να μην πελαγοδρομεί η χώρα μεταξύ δημιουργικής ασάφειας και υπερήφανης διαπραγμάτευσης; Αν λαμβάνονταν τότε τα σημερινά μέτρα, δεν θα είχαν χαθεί εφτά μήνες, δεν θα είχαν φύγει από τις τράπεζες 40 δισεκατομμύρια, δεν θα είχαμε capital controls.
Τι δηλοί ο μύθος; Ότι η χώρα πορεύεται «εική και ως έτυχε», νεοελληνιστί «στα κουτουρού». Χωρίς κανένα δικό της σχέδιο. Από την απόλυτη (αντιμνημονιακή) άρνηση και την εφτάμηνη πελαγοδρομία στη βίαιη προσγείωση, που οδηγεί υποχρεωτικά σε ακραία μέτρα και καταστάσεις. Έτσι γίνεται πάντα. Η απόλυτη απραξία της περιόδου 2007-2009 μοιραία έφερε το τσουνάμι των Μνημονίων. Ό,τι δεν γίνεται στην ώρα του, το πληρώνουμε διπλά.
Και στην αντίπερα όχθη; Στο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, απογοήτευση. Δεν μπορούν τα επιλύσουν το... κολοσσιαίο πρόβλημα της επιλογής μιας εταιρείας πληροφορικής για να οργανώσει την ψηφοφορία! Και σημάδια ευτελισμού των διαδικασιών και των προσωπικών σχέσεων. Πώς να πάνε στα σοβαρότερα;
Το χειρότερο δεν είναι η κρίση. Την έχουμε έξι χρόνια τώρα και θα την έχουμε άλλα τόσα ή ποιος ξέρει πόσα. Το χειρότερο είναι να βλέπεις ότι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τη χώρα κάποια στιγμή σε ένα ξέφωτο χρησιμοποιούν τη μοναδική νεοελληνική μέθοδο: «βλέποντας και κάνοντας». Εχέγγυο αποτυχίας.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου