Μια επανάληψη στο μάθημα από «Α»: Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια!

Του Αλέξη Λιοσάτου, μέλους της Λαϊκής Ενότητας ΠΕ Κοζάνης

Οι εκλογές έδωσαν τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο κόσμος δεν έδωσε εντολή σε καμία κυβέρνηση να μετατρέψει κύριες και επικουρικές συντάξεις σε φιλοδώρημα ή να απελευθερώσει τους πλειστηριασμούς, να εξαπολύσει νέα φοροκαταιγίδα, να (ξανα)χτυπήσει το μισθολόγιο στο Δημόσιο, να ξεπουλήσει «γη και ύδωρ» (και ΔΕΗ/ενέργεια και τρένα και λιμάνια και...) ή να καταργήσει τα όποια θετικά μέτρα πήρε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης 7μηνης διακυβέρνησης.

Είναι εντυπωσιακό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα έχει τσαλακωθεί ως «Αριστερά» σε όλα τα επίπεδα: Ενώ οι ψηφοφόροι του σοκάρονται με το ξέβρασμα νεκρών παιδιών στις ελληνικές ακτές, η κυβέρνηση διατηρεί το τείχος της ντροπής στον Έβρο και συναινεί στην πολιτική «αποτροπής» της ΕΕ, συμβάλλοντας στον πνιγμό προσφύγων στο Αιγαίο. «Δουλειές» με Μελισσανίδη και Μπόμπολα, σύσφιξη σχέσεων με την Εκκλησία και το Στρατό, ακραία υποτέλεια μπροστά στον Ολάντ (τον “Ολαντρέου”, θυμάστε;), σχέσεις με το σιωνιστικό-μισοφασιστικό Ισραήλ την ώρα που δολοφονεί μαζικά αμάχους Παλαιστίνιους.

Ο κόσμος δεν έδωσε λευκή επιταγή στον Τσίπρα να αποτελειώσει την Ελλάδα. Δεν μπορεί, δεν αντέχει και δεν πρόκειται να αποδεχθεί το μνημονιακό οδοστρωτήρα. Αντί να ξεπλύνουν το μνημόνιο με το άρωμα της Αριστεράς, οι νεομνημονιακοί διαχειριστές έχουν γεμίσει ήδη  λάσπες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακριβώς ένα μήνα μετά τις εκλογές προκηρύχθηκε ήδη η πρώτη γενική πανελλαδική απεργία (η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 12 Νοεμβρίου). Εργαζόμενοι, αγρότες, άνεργοι, νεολαία ήδη ξαναβγαίνουν στο δρόμο. Σε αυτό το περιβάλλον, η νίκη του Τσίπρα θα αποδειχθεί επισφαλής.

Η σημαντικότερη μάχη τώρα αρχίζει. Απαιτείται ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός σφοδρότερος από αυτόν το 2010-12, και για να καρποφορήσει  επείγει να ανασυγκροτηθεί ένας μετωπικός πόλος της Αριστεράς, που θα «σπείρει». Μια Αριστερά που

·         θα χρησιμοποιεί ξεκάθαρο ανατρεπτικό, ταξικό και αντικαπιταλιστικό λόγο,  χωρίς «ήξεις αφήξεις», χωρίς αυταπάτες αναζήτησης γεφυρών με κομμάτια του συστήματος.

·         θα εκπέμπει αποφασιστικότητα για σύγκρουση με το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο

·         θα εμπνέει τον κόσμο να συμμετέχει και να αγωνιστεί

·         θα πείθει ότι ακολουθεί ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο στον τρόπο εσωτερικής λειτουργίας, δημοκρατικό και αντι-αρχηγικό.

Οι εκλογές ήταν μια στιγμή. Εξακολουθούμε να ζούμε στη χώρα που οι άνθρωποί της πρόσφεραν τους δυναμικότερους αγώνες στην Ευρώπη , ένα παράδειγμα για τους λαούς που αντιστέκονται, πρωτοφανή ποσοστά στην Αριστερά, 61,3% στο ΟΧΙ της 5^ης Ιουλίου. Οι αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις (Λα.Ε, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.) πρέπει να δουλέψουν από κοινού για να μην επιτρέψουν να κλείσει αυτό το παράθυρο που άνοιξε ο κόσμος μας με τους αγώνες του. Με τα καθήκοντα αυτά όλοι θα μετρηθούμε.

Οι από πάνω ποντάρουν στην εμπέδωση του αισθήματος ήττας, στην εξατομικοποίηση, στην παραίτησή μας. Ένα και μοναδικό όπλο επιστρατεύει η κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές: ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Και πρέπει να τους το στερήσουμε. Με πρωτοβουλίες που θα κάνουν τον κόσμο να ανακτά τη συλλογικότητα, τη διαθεσιμότητα, την αυτοπεποίθησή του ότι μπορεί να αλλάξει το σκηνικό, ότι αυτός γράφει ιστορία.

Η Λαϊκή Ενότητα έχει μεγάλες ευθύνες και σπουδαίο ρόλο να παίξει:

Να πρωταγωνιστήσει στην οργάνωση της λαϊκή αντίστασης και αλληλεγγύης κόντρα  στην ανθρώπινη εξαθλίωση (όπως με επιτροπές-stop στους πλειστηριασμούς),

Να συμβάλει σε ένα πανελλαδικό κίνημα ανατροπής του Μνημονίου 3,

Να φροντίσει να έχει και αυτή η κυβέρνηση το τέλος των προηγούμενων,

Να καταφέρει να συγκροτήσει πρόταση εξουσίας μαζί με τον «κόσμο του ΟΧΙ» προτάσσοντας τις ανθρώπινες ανάγκες πάνω από τα μνημόνια, τα χρέη, τους τόκους και τα κέρδη του κεφαλαίου.