ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ….

Με την ευκαιρία ενός επαγγελματικού ταξιδιού στο Αμύνταιο, αρχές Φεβρουαρίου 2014 επισκέφθηκα την Φλώρινα όπου φιλοξενήθηκα σε φιλικό σπίτι.

Είχα την τύχη λοιπόν να περπατήσω στα «κινηματογραφικά» τοπία της παλιάς πόλης της Φλώρινας, να πιώ «ξυνό νερό» και φυσικά να γευτώ την «γράπα» συνοδευόμενη με καταπληκτικούς μεζέδες σε παραδοσιακό καφενείο, να αισθανθώ  Μακεδόνισσακαι να ταξιδέψω ως απλός κομπάρσος στις ταινίες του Αγγελόπουλου.

Ενώ προετοιμαζόμουν να επισκεφθώ τις Πρέσπες , ξημερώματα με έπιασε ξαφνικός πόνος στο στήθος και  στους ώμους και έτσι κατευθυνθήκαμε στο Νοσοκομείο της Φλώρινας για εξετάσεις. 

Από την πρώτη διάγνωση – την οποία αδίκως δεχθήκαμε με μεγάλη αμφισβήτηση και εγώ και οι φίλοι μου- μέχρι την τελική «οξύ στεφανιαίο σύνδρομο», έχω να καταγράψω μνήμες άμεσης περίθαλψης, υποβολής σε ενδελεχείς εξετάσεις (υπέρηχοι καρδιάς, καρδιογραφήματα, αιματολογικές εξετάσεις κ.λ.π.), συνεχόμενης επίβλεψης και φροντίδας, καθημερινής εξέτασης και παρακολούθησης.

Ο σχεδιασμός των κινήσεων που αποφασίστηκαν στο συμβούλιο των ιατρών σχετικά με την θεραπευτική φαρμακολογία και η σθεναρή στάση αυτών και του Διευθυντή της καρδιολογικής μονάδας  κ. Κλιγκάτση Παντελή, να τηρηθούν τα οριζόμενα στο ιατρικό πρωτόκολλο συναφών επεισοδίων  καθώς και η απαρέγκλιτη εκτέλεση των ενεργειών που ακολουθήθηκαν από όλο το νοσοκομειακό προσωπικό ιατρούς και νοσηλεύτριες, με διαφύλαξαν από εξέλιξη του επεισοδίου και διασφάλισαν την επιστροφή μου στην Αθήνα προκειμένου να υποβληθώ σε στεφανιογράφημα.

Θα ήμουν άδικη αν στα παραπάνω δεν προσθέσω την καθημερινή καλημέρα από τον τραυματιοφορέα που με είχε παραλάβει από την εισαγωγή μου στα εξωτερικά ιατρεία, την λιτή μα πολύ γευστική  διατροφή που έλαβα και η οποία καθόλου δεν προσομοίαζε στην νοστιμιά με αυτό που ξέρουμε ως «φαγητό νοσοκομείου», το χαμόγελο, την προθυμία και τον καλό λόγο των νοσηλευτριών,  την ευσυνειδησία και επαγγελματισμό των τραπεζοκόμων και καθαριστών.

Η στεφανιογραφία δεν ανέδειξε σοβαρά ευρήματα και δεν απαιτήθηκε η τοποθέτηση  stent.Όπως μου γνωστοποίησαν δεν είναι σίγουρο ότι η οποιαδήποτε μικρή βλάβη δημιουργήθηκε από το επεισόδιο αυτό  ή προϋπήρχε του επεισοδίου. Για αυτό όμως που ήταν σίγουροι, ήταν ότι πέρασα στεφανιαίο επεισόδιο το οποίο δεν εξελίχθηκε λόγω του ότι ήμουν τυχερή και οι θεράποντες ιατροί στο νοσοκομείο της Φλώρινας, μου παρείχαν την κατάλληλη θεραπεία και νοσηλεία.

Θα ήθελα να σημειώσω τα λόγια του ιατρού όταν τελείωσε την στεφανιογραφία και μελετώντας τα αποτελέσματα αυτής ότι « … οι συνάδελφοι στο Νοσοκομείο της Φλώρινας έκαναν αριστουργηματική δουλεία, ευρωπαϊκών προδιαγραφών και τους αξίζουν συγχαρητήρια».

Και να φανταστεί κανείς ότι αυτή η εξαιρετική ομάδα ιατρών συμπεριλαμβανομένων των ειδικευόμενων, παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε ένα νοσοκομείο που δεν διαθέτει τον ιατρικό εξοπλισμό για στεφανιογραφία, παρόλο που εξυπηρετεί ανάγκες 55.000 κατοίκων ή που παρουσιάζει σημαντικές ελλείψεις σε υλικά νοσοκομείου και σε προσωπικό.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω από την καρδιά μου όλους τους θεράποντες ιατρούς μου ξεκινώντας από τους ειδικευόμενους  ιατρούς  κ. Δήμου Βασίλη, ο οποίος είναι ο πρώτος που διέγνωσε την σοβαρότητα της κατάστασης και τον κ. Κωνσταντίνου Ιωάννη, ο οποίος παρακολούθησε στενά την εξέλιξη της πορείας μου τα πρώτα κρίσιμα 24 ώρα καθώς και τις νοσηλεύτριες της κλινικής αλλά και το λοιπό διοικητικό και υποστηρικτικό προσωπικό του νοσοκομείου.

Ελπίζω σύντομα να μου δώσει την ευκαιρία η ζωή μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους, που με φρόντιζαν επί 24 ώρου βάσεως για πέντε συνεχείς ημέρες και έζησαν μαζί μου όλες τις αγωνίες του περιστατικού μου να ολοκληρώσω το ταξίδι στις Πρέσπες…..

Παναγιωτακοπούλου Γιοβάννα