Το κήρυγμα της Κυριακής 7 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακή προ της Υψώσεως

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰω. γ΄ 13-17)

«Οὕτω γαρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον …..»

Ὁ Θεός Πατέρας «δέν ἀπέστειλε τόν Υἱό Αὐτοῦ στόν κόσμο γιά νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ». Αὐτόν τόν λόγο, ἀγαπητοί μου, ἀκοῦμε στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, πού ἀναγινώσκεται μέσα στή Θεία Λειτουργία, κατά τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως. Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου εἶναι τό μέγα μυστήριο τῆς θείας φιλανθρωπίας, τό ἐνέχυρο τῆς θείας εὐσπλαχνίας καί σωτηρίας, ἡ πιό γήινη καί ψηλαφητή εἰκόνα τοῦ οὐράνιου σταυροῦ τῆς ἀγάπης.

Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πού δέν εἶναι μιά ἰδεολογία ἤ μιά φιλοσοφία, ἀλλά μιά πραγματική ἱστορία, εἶναι ὁ πραγματικός καί ἱστορικός θάνατος τοῦ Θεοῦ, πού φέρνει ἀκριβῶς τήν πραγματική καί ἱστορική ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

«Ἰδού γάρ διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Διά τοῦτο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος

«κηρύσσει Χριστόν ἐσταυρωμένον» καί καυχᾶται «ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἔτσι γιά νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας στόν Κύριο κάνουμε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε «τό μακάριον ξύλον», τό ξύλο τῆς ζωῆς τό καινό, πού ἐπάνω σ’ αὐτό ἀπέθανε ὁ βασιλεῦς τῆς Δόξης, γιά νά σκορπίσει αἰώνια ζωή σ’ ὁλόκληρη τήν κτίση. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό κορύφωμα μαζί καί τό κλειδί τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας. Ὁ Σταυρικός θάνατος εἶναι τό Πάσχα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε γύρω ἀπό τόν Χριστό ἐπάνω στό σταυρό μας, στόν σταυρό τῶν δοκιμασιῶν καί τοῦ πόνου μας. Ἐκεῖνο ὅμως πού διακρίνει τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητα καί ἡ καθαρότητα, ἀλλά ἡ σχέση μέ τόν Χριστό καί τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, ὅπως θαυμάσια ψάλλει ἡ Ἐκκλησίας μας.

«ὁ Πατήρ … τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῷ … ὅτι Υἱός Ἀνθρώπου ἐστί». Σέ τί

ὅμως συνίσταται ἡ κρίση αὐτή; Συνίσταται στό ὅτι αὐτός κατέδειξε ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ πατρός εἶναι δυνατή γιά τόν ἄνθρωπο, καί τοῦτο μάλιστα ὑπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, τίς ὁποῖες μόνο στόν κόσμο αὐτό δυνάμεθα νά συναντήσουμε.

Ὁ ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τήν στάση του ἀπέναντι στό σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τή φιλία ἤ τή βλασφημία του. Ἕνα τροπάριο τῆς ἐνάτης ὥρας γράφει θαυμάσια: «ἐν μέσῳ δύο ληστῶν ζυγός δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ σταυρός σου˙ τοῦ μέν καταγομένου εἰς ἅδην τῷ βάρει τῆς βλασφημίας, τοῦ δέ κουφιζομένου πταισμάτων εἰς γνῶσιν θεολογίας».

Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ὑπενθυμίζει σ’ ὅλο τόν κόσμο καί σ’ ἐμᾶς ὅτι, ὅταν διαλέξουμε τόν Σταυρό ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας, ὡς πολίτευμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, τότε ἔχουμε καί τήν Ἀνάσταση. Τότε ἔχουμε τήν ἀληθινή μας ἐλευθερία, τήν ἀληθινή ἀνάπαυσή μας μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀληθινή εἰρήνη τῆς ψυχῆς.

Καί ὅταν περιστάσεις καί θλίψεις καί ἀνάγκες μᾶς κυκλώνουν, ὑψώνουμε τά μάτια

τῆς ψυχῆς μας καί ἀτενίζουμε μέ πίστη τόν Σταυρό του Χριστοῦ μας, καί μέ ἐλπίδα προχωρᾶμε. Σταρωμένοι καί ἀναστημένοι. Συσταυρωμένοι καί συναναστημένοι μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Πορευόμενοι πρός τήν ἑορτή τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἄς ὑψώσουμε καί τά δικά μας βλέμματα ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ καί ἄς ἀναφωνήσουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως