3η Σεπτέμβρη 2014. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, κάποτε, κάποιον καιρό.

του Θανάση Παπαδημητρίου

Τουλάχιστον μειδίαμα προκαλεί το άκουσμα του, απαγορευμένου πλέον για το ΠΑΣΟΚ, τραγουδιού του Ανδριόπουλου.

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι (αυτό παίζει), άλλες ανάγκες, άλλα κοινωνικά και πολιτικά ζητούμενα. Έλα όμως που ζούμε στην Ελλάδα και στα χθεσινοβραδινά τρομοδελτία είχαν λόγο και οχλοβοή φαντάσματα του παρελθόντος, που κατέστρεψαν το παρόν μας και υποθήκευσαν το μέλλον μας.

«Παπανδρέου, Παπανδρέου ….» και οι ψυχίατροι σήκωσαν τα χέρια.

Μια χούφτα παλιάς κοπής αλαλάζοντες πρασινοφρουροί προσπαθούν να αναστήσουν τον Λάζαρο, αγνοώντας προφανώς ότι, άλλο πράγμα είναι η ζωή και άλλο τα αγαπησιάρικα θρησκευτικά παραμυθάκια.

Σιχασιά, λύπηση και λίγος προβληματισμός, λίγος, όσοι και οι πάσχοντες από την ανίατη πρασινοφρουρίτιδα.

Κι όμως το ΠΑΣΟΚ –όποιο ΠΑΣΟΚ-, του 2 άντε 2,5% στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, είναι ο κυβερνητικός εταίρος της ακροδεξιάς φράξιας του Σαμαρά. Μη έχοντας πια κανένα έρεισμα στο λαό και με το φόβο της απώλειας των θέσεων εξουσίας, οι πρασινοκαρεκλοκένταυροι ξεπούλησαν και ξεπουλούν κάθε ίχνος ιδεολογίας και πολιτικής τσίπας. Παρ’όλ’αυτά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι (;) που στηρίζουν αυτό το καραγκιόζ μπερντέ του Βενιζέλου.

Κάποτε υπήρξε το ΠΑΣΟΚ, σαν ιδέα, σαν ελπίδα του λαού για εκδημοκρατισμό και ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το καλύτερο μέλλον ήταν πρόσκαιρο, ήταν (για να μιλάμε με σύγχρονους όρους) μια φούσκα που έσκασε κάτω από το βάρος της μικρότητας, της ιδεολογικής φτώχειας, της ακραίας κομματικοποίησης και φυσικά της πείνας κορυφαίων στελεχών του για πλούτη και δόξα. Και έμειναν οι ελπίδες να αιωρούνται σε μία κατεστραμμένη κοινωνία. Αυτές τις ελπίδες προσπαθούν να οικειοποιηθούν και να σφετεριστούν τα πολιτικά απομεινάρια του τωρινού ΠΑΣΟΚ.

Δέσμιοι του συστήματος που οικοπεδοποιεί προς πώληση τη χώρα, τα κατακάθια του πρασινοφρουρισμού, συνεπικουρούμενοι από τα συστημικά ΜΜΕ, εφευρίσκουν διαρκώς τρόπους και τακτικές για να ξεγελάσουν και να αποπροσανατολίσουν το λαό, είτε με «νεόδμητα» κόμματα ρεόντων υδάτων, είτε με τις τακτικές φοίνικα με αναγεννήσεις και επανεκκινήσεις της «κεντροαριστερής» παράταξης, μιας κεντροαριστεράς που σε όλη της Ευρώπη έχει γίνει το δεκανίκι υλοποίησης των φιλελεύθερων πολιτικών.

Ο λαός μας όμως δεν είναι ηλίθιος, όπως πιθανόν νομίζουν, θυμάται, άλλωστε πως θα μπορούσε να ξεχάσει τους πρωταίτιους της κήρυξης αυτού του οικονομικού και όχι μόνο πολέμου που δέχεται τα τελευταία χρόνια.

Αυτά για το αδειανό πουκάμισο του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού κινήματος.

Ενός λαϊκού κινήματος που κατάντησε να προκαλεί τόσο ανάμικτα συναισθήματα: από τη μία γέλιο και διακωμώδηση και από την άλλη λύπη για τη σημερινή κατάστασή του και για τους «κολλημένους» χειροκροτητές του.

Και αφού ξεκινήσαμε με μουσική υπόκρουση του Ανδριόπουλου, τι πιο κατάλληλο για το τέλος το …. «Μεγάλο μας τσίρκο» - Αφιερωμένο._