Τα χάπενινγκ της Βουλής

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν γραφικοί που θα κάνουν κάτι εξωφρενικό για να τους προσέξει ο κόσμος. Παλιότερα στα βρετανικά γήπεδα βλέπαμε κάποιους να τρέχουν τσίτσιδοι μες στο κρύο, ενώ οι κερκίδες σείονταν από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Η μόδα αυτή ήρθε και στις δικές μας διαδηλώσεις. Το πρώτο κρούσμα το είδαμε πριν από μερικούς μήνες. Θα ακολουθήσουν κι άλλα, διότι εκτός από τους παριστάμενους σε τέτοια χάπενινγκ, υπάρχει και ο φακός, ο οποίος αποτελεί κίνητρο για όλο και πιο προκλητικές εκδηλώσεις.

Δεν είδαμε κανένα να τριγυρνά τσίτσιδο στη Βουλή, αλλά με τη φόρα που έχουν πάρει οι «συμβολικές» ενέργειες, δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν κάποιος αρχίσει να γδύνεται στο βήμα για να δείξει πόσο κρυώνει ο λαός από την αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Ετσι κι αλλιώς, όλα τ’ άλλα τα είδαμε. Επομένως, αν κάποιος θέλει να εμφανιστεί στα δελτία, δεν θα γράψει με μπλε γράμματα το «όχι» για να το δουν οι κάμερες, όπως έκανε ο κ. Τέρενς Κουίκ. Καραγκιοζιλίκια που επαναλαμβάνονται δεν παράγουν τηλεθέαση. Η μικρή οθόνη είναι αδηφάγα· χρειάζεται όλο και πιο προκλητικό υλικό για να ικανοποιηθεί η περιέργεια του φιλοθεάμονος κοινού. Η πορεία των ριάλιτι το απέδειξε. Ξεκινήσαμε από
καμιά δεκαριά νοματαίους κλεισμένους σε ένα σπίτι και φτάνουμε σε σόου με ηλικιωμένες γυναίκες που έχουν νεαρούς συντρόφους.
Στη Βουλή τα χάπενινγκ δεν έχουν μακρά ιστορία. Υπήρχε ένας σεβασμός για την κοινοβουλευτική διαδικασία, ίσως επειδή είδαμε τα δεινά που επέφερε η απουσία της. Το πρώτο χάπενινγκ της Μεταπολίτευσης ήταν του βουλευτή Ιωαννίνων Λευτέρη Καλογιάννη, ο οποίος στη διάρκεια της παράτυπης εκλογής του Προέδρου Δημοκρατίας το 1985, πήρε την κάλπη επ’ ώμου και την έβγαλε έξω από την αίθουσα του Κοινοβουλίου.
Επρεπε να περάσουν είκοσι και πλέον χρόνια για να δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, «μετρ παντός τύπου χάπενινγκ», να αναλαμβάνει δράση. Το 2006, εννιά συνδικαλιστές του ΟΤΕ, με αρχικαπετάνιο τον κ. Δημήτρη Στρατούλη, ανέβηκαν με επίσημη πρόσκληση του κόμματος στα θεωρεία της Βουλής, ξεδίπλωσαν πανό και φώναζαν συνθήματα κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ. Διακόπηκε η συνεδρίαση. Στις τότε αιτιάσεις κάποιων, πως πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος, που ρητά προβλέπει δίωξη όσων παρακωλύουν τις εργασίες του Κοινοβουλίου ο τζάμπα μάγκας συνδικαλιστής του ΟΤΕ (και μετέπειτα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) έσκουξε ότι «ποινικοποιείται η διαμαρτυρία». Ο νόμος δεν εφαρμόστηκε και η τζάμπα μαγκιά δικαιώθηκε.
Ακολούθησε η κ. Λιάνα Κανέλλη, η οποία σαν τηλεπώλης κουβάλησε στο βήμα της Βουλής γάλα και ψωμί (λες και δεν ήξερε κανείς με τι μοιάζουν) για να μας πει πόσο ακρίβυναν. Ετσι, φτάσαμε στο έπος του κ. Παύλου Χαϊκάλη με το κασετοφωνάκι και των ξανθών βουλευτών των Ανεξ.Ελ. που ανέμιζαν μαντίλια κ.λπ.
Γραφικοί υπάρχουν παντού στον κόσμο. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν απαξιώνονται. Αντιθέτως, επιβραβεύονται. Κερδίζουν κάτι παραπάνω από το τέταρτο δημοσιότητας που είναι η παγκόσμια αναλογία. Δεν εμφανίζονται μόνο στα καφενεία των οκτώ, καλούνται και στα νυχτερινά πάνελ για να πουν την «άποψή» τους. Και όλως περιέργως, εκεί σέβονται τη διαδικασία. Ούτε μαντίλια ανεμίζουν ούτε φραντζόλες ψωμιού επιδεικνύουν. Να δείχνει, άραγε, αυτό κάτι για το επίπεδο της δημοκρατίας μας;