Το θρίλερ χωρίς τέλος

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αυτό που κάνουν τα δάνεια είναι να κρατούν τη χώρα όρθια. Αν θα περπατήσει είναι δικός μας λογαριασμός.

 Ουφ! Πέρασε κι αυτή η σκηνή του θρίλερ. Η Ελλάδα πήρε πάλι παράταση ζωής για να διορθώσει τα του οίκου της, όχι πλέον σε ό,τι αφορά τα ελλείμματα (αυτά μοιάζουν να τιθασεύονται μετά τα αλλεπάλληλα οριζόντια κουρέματα), αλλά τον σκληρό πυρήνα των παθογενειών της οικονομίας, ο οποίος σε τελική ανάλυση γεννάει τα ελλείμματα, τα οποία με τη σειρά τους παράγουν το χρέος.

Η λύση που δόθηκε δεν είναι η καλύτερη. Είναι για μια ακόμη φορά η συνισταμένη των περιορισμών και επιδιώξεων που έχουν οι δανειστές μας και των άμεσων αναγκών της χώρας μας για να μη γονατίσει η ελληνική οικονομία. Υπήρχαν και πολύ καλύτερες λύσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και χειρότερες. Η χειρίστη όλων θα ήταν να μη ληφθεί καν η απόφαση που ανακοινώθηκε χαράματα της Τρίτης, δηλαδή να μην παίρναμε αυτή την παράταση ζωής της ελληνικής οικονομίας.

Η καλύτερη βέβαια λύση θα ήταν αυτή που προέκρινε αρχικά η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, έτσι ώστε να αποφύγουμε τα ίδια σε κάποιο μελλοντικό Eurogroup, θρίλερ το οποίο αργά ή γρήγορα θα ξαναζήσουμε. Το κούρεμα των χρεών, που ήθελε το ΔΝΤ, σκόνταψε στην άρνηση της Γερμανίας, η οποία έχει εκλογές σε δέκα μήνες.

Το μπρα ντε φερ ΔΝΤ - Γερμανίας για το ελληνικό χρέος δεν είναι νέο. Εγινε και μεταξύ Στρος - Καν και Μέρκελ το 2010, πριν από το πρώτο Μνημόνιο, και πάλι το κέρδισε η Γερμανία. Ωρα είναι τώρα να βγάλει βιβλίο κανένας πικραμένος από τον κ. Σαμαρά, ότι αυτός το έλεγε πάντα ότι «χρειάζεται κούρεμα του χρέους», να κινηθούν οι οικονομικοί εισαγγελείς, να καλέσουν τον κ. Γεράσιμο Αρσένη να καταθέσει (μη ρωτάτε γιατί· για τον ίδιο λόγο που κατέθεσε και την προηγούμενη φορά) και στο τέλος να πάει η δικογραφία στη Βουλή, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει νέα εξεταστική για το «πώς φτάσαμε ώς εδώ». Ολα είναι πιθανά σ’ αυτόν τον τόπο· η λογική δεν περισσεύει για να σταθεί εμπόδιο σε τέτοιου είδους παραστάσεις.

Το θέμα είναι τι θα την κάνουμε την ανάσα που πήραμε. Θα κινηθεί η κυβέρνηση αποφασιστικά για τη διόρθωση των χρόνιων παθογενειών της χώρας ή θα συνεχίσουμε να αναβάλλουμε τα μέτρα, έτσι ώστε να βρεθούμε και πάλι σε λίγους μήνες με την ψυχή στο στόμα; Κακά τα ψέματα: δεν υπάρχει χρηματοδότηση, δεν υπάρχει κούρεμα, δεν υπάρχει Μνημόνιο που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην ανάκαμψη, αν η κοινωνία και οι (πολιτικές, συνδικαλιστικές, επιχειρηματικές κ.λπ.) εκφράσεις της προσπαθούν με νύχια και με δόντια να συντηρήσουν ζωντανό το παλιό παρασιτικό μοντέλο υπανάπτυξης. Αυτό που κάνουν τα δάνεια είναι να κρατούν τη χώρα όρθια. Αν θα περπατήσει είναι δικός μας λογαριασμός. Το ότι σέρνεται είναι επιλογή μας. Οφείλεται σε όλα εκείνα που αναβάλλουμε: στα επαγγέλματα που δεν απελευθερώνουμε· στην αξιολόγηση δομών και υπαλλήλων του Δημοσίου που δεν προχωράμε· στο κλείσιμο υπηρεσιών και οργανισμών που δεν κάνουμε. Δηλαδή, όταν μια χρεοκοπημένη χώρα έχει τρία κρατικά κανάλια και δεν συγχωνεύει το Κανάλι της Βουλής με την ΕΡΤ -με αποτέλσμα οι φορολογούμενοι να πληρώνουν ετησίως 3,6 εκατ. ευρώ ώστε να απασχολούνται 45 τεχνικοί, 12 δημοσιογράφοι, 12 παραγωγοί και 13 διοικητικοί με κόστος μισθοδοσίας 2,8 εκατ. ευρώ («Εφ. Συντακτών» 24.11.2012)- δεν δείχνει και μεγάλη διάθεση να σωθεί. Ο,τι και αν πετύχαινε η κ. Κριστίν Λαγκάρντ...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 28.11.2012