Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου
Υπάρχουν κάποια γεγονότα που δεν επιδέχονται την παραμικρή
αμφισβήτηση. Οπως, για παράδειγμα, ότι εκεί που κόλλησε -προσωρινά
πιστεύω- η εκταμίευση των 44 δισ. και η ουσιαστικότερη ρύθμιση του
προβλήματός μας είναι στις εκλογικές εκκρεμότητες της Μέρκελ και του
Σόιμπλε. Πρώτα οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 και μετά σοβαρές
αποφάσεις και ριζικά μέτρα.
Και βέβαια να τους πιέσουμε για να αναγκαστούν να αλλάξουν μυαλά, το βρίσκω αδύνατον. Βλέπετε, δεν είμαστε μόνο εμείς. Και οι Γάλλοι τους πιέζουν, και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί τους το ζητάνε, και η Λαγκάρντ τους βάζει τελεσίγραφα, και οι θεσμικοί μεγαλοπαράγοντες των Βρυξελλών τους το υποδεικνύουν, αλλά αυτοί αμετάπειστοι. Μέχρι και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο ίδιος ο Ομπάμα, και οι Κινέζοι αξιώνουν να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα, αλλά η Μέρκελ και ο Σόιμπλε στον κόσμο τους.
Ενώ, όμως, όλα αυτά συμβαίνουν ανά τον κόσμο, στην Αθήνα ο ακατάβλητος Τσίπρας διακηρύσσει καθημερινά ότι
για όλα φταίνε η κυβέρνηση, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και όσοι συντάσσονται μαζί τους. Δεν πιέζουν, δεν διαπραγματεύονται, δεν χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι, όπως θα έκαναν αυτός, ο Λαφαζάνης, ο Σκουρλέτης ή όποιοι άλλοι αναλάμβαναν το έργο της διαπραγμάτευσης.
Κι εδώ είναι που διερωτώμαι: τα πιστεύει αυτά που λέει ή του ξεφεύγουν; Διότι αν του ξεφεύγουν, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικάντης είναι που το ρίχνει στην τρελή για να μαζέψει ψήφους. Αλλοι έχουν πει χειρότερα. Αλλά αν τα πιστεύει, τότε το πράγμα είναι σοβαρό και υπερβαίνει τα όρια του πολιτικού σχολιασμού. Ανήκει στην αρμοδιότητα ειδικών κλάδων της Ιατρικής.
Σύμφωνα με όσα έχει διακηρύξει τον τελευταίο καιρό ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, αν διαπραγματευόταν εκείνος στη θέση του Σαμαρά δεν θα ψήφιζε ή θα ακύρωνε το τρίτο Μνημόνιο και στη συνέχεια θα απαιτούσε να μας χαρίσουν πρώτα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και όχι μόνο η Γερμανία, ένα μέρος ή όλο το χρέος μας, και στη συνέχεια να μας εξασφαλίσουν κι ένα γερό ποσό για αναπτυξιακά προγράμματα. Από την πλευρά του εκείνος θα επανέφερε τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009.
Ξέχασα τίποτα;
Και βέβαια να τους πιέσουμε για να αναγκαστούν να αλλάξουν μυαλά, το βρίσκω αδύνατον. Βλέπετε, δεν είμαστε μόνο εμείς. Και οι Γάλλοι τους πιέζουν, και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί τους το ζητάνε, και η Λαγκάρντ τους βάζει τελεσίγραφα, και οι θεσμικοί μεγαλοπαράγοντες των Βρυξελλών τους το υποδεικνύουν, αλλά αυτοί αμετάπειστοι. Μέχρι και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο ίδιος ο Ομπάμα, και οι Κινέζοι αξιώνουν να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα, αλλά η Μέρκελ και ο Σόιμπλε στον κόσμο τους.
Ενώ, όμως, όλα αυτά συμβαίνουν ανά τον κόσμο, στην Αθήνα ο ακατάβλητος Τσίπρας διακηρύσσει καθημερινά ότι
για όλα φταίνε η κυβέρνηση, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και όσοι συντάσσονται μαζί τους. Δεν πιέζουν, δεν διαπραγματεύονται, δεν χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι, όπως θα έκαναν αυτός, ο Λαφαζάνης, ο Σκουρλέτης ή όποιοι άλλοι αναλάμβαναν το έργο της διαπραγμάτευσης.
Κι εδώ είναι που διερωτώμαι: τα πιστεύει αυτά που λέει ή του ξεφεύγουν; Διότι αν του ξεφεύγουν, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικάντης είναι που το ρίχνει στην τρελή για να μαζέψει ψήφους. Αλλοι έχουν πει χειρότερα. Αλλά αν τα πιστεύει, τότε το πράγμα είναι σοβαρό και υπερβαίνει τα όρια του πολιτικού σχολιασμού. Ανήκει στην αρμοδιότητα ειδικών κλάδων της Ιατρικής.
Σύμφωνα με όσα έχει διακηρύξει τον τελευταίο καιρό ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, αν διαπραγματευόταν εκείνος στη θέση του Σαμαρά δεν θα ψήφιζε ή θα ακύρωνε το τρίτο Μνημόνιο και στη συνέχεια θα απαιτούσε να μας χαρίσουν πρώτα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και όχι μόνο η Γερμανία, ένα μέρος ή όλο το χρέος μας, και στη συνέχεια να μας εξασφαλίσουν κι ένα γερό ποσό για αναπτυξιακά προγράμματα. Από την πλευρά του εκείνος θα επανέφερε τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 2009.
Ξέχασα τίποτα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου