Η πρόκληση για την αυτοδιοίκηση και το χωροταξικό για το Βελβεντό

Μετά από υπόδειξη αναγνώστη και φίλου(;) του ai-vreS 
του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα από το vetonews.gr

Ακούγοντας προχθές κάποιος τον Βαγγέλη Βενιζέλο να δίνει ουσιαστικά το σύνθημα για πολιτική επανεκκίνηση του κυβερνητικού έργου, διαπίστωνε ένα κενό στη θεματολογία των εξαγγελιών. Αν κάτι επείγει για αναθεώρηση του σχεδιασμού του, τουλάχιστον για την περιφερειακή αναπτυξιακή δυναμική, είναι η άμεση αναθεώρηση του σχεδιασμού αρχιτεκτονικής της Τοπική Αυτοδιοίκησης. Του Καλλικράτη.

Τα προβλήματα που έχουν αναδειχθεί
είναι πολλά, τόσο λειτουργικά όσο και διοικητικά, κι ο Καλλικράτης μοιάζει με παιδί που χρειάζεται όχι μόνο υπομονή για να μάθει να περπατάει, αλλά και βοήθεια στην αποφυγή κακοτοπιών.


Ο συνδυασμός των τεράστιων οικονομικών βαρών που πέφτουν στις πλάτες των ΟΤΑ με το αχανές του μεγέθους των δήμων να κάνει δυσκίνητες κι αναποτελεσματικές τις όποιες προσπάθειες, το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι να παίρνει και το καρπούζι αλλά και το μαχαίρι από τα χέρια των δήμων, αφήνοντάς τους συγκεντρωμένα και συμπυκνωμένα όλα τα προβλήματα. Αυτά είναι τα μόνα που έμειναν αυτοδιοικητικά, οι λύσεις μοιάζουν ετεροδιοικητικές.
Σε ορισμένες περιπτώσεις τα προβλήματα αφορούν τόσο θεμελιώδη πράγματα, όπως και η ίδια η χωροταξία των δήμων. Στην περιοχή μας μάλιστα έχουμε το τρανταχτότερο ίσως, ανά την Ελλάδα παράδειγμα, την περίπτωση του Βελβεντού.
Ο εκεί Καποδιστριακός Δήμος συνδύαζε μία ισορροπημένη και σύμμετρη αναπτυξιακή πορεία, που σε συνδυασμό με μια χρηστή οικονομική διαχείριση λειτουργούσε αθροιστικά, χρόνο με το χρόνο, στην ποιότητα ζωής των δημοτών. Λαϊκές συνελεύσεις ουσίας και γνώση του συνεταιρίζειν, προδιέγραφαν μια προοπτική περισσότερο από ευοίωνη. Κάποιο λόγο θα είχε άλλωστε το υπουργικό συμβούλιο της 28ης Απριλίου του 2010 και ορθά αποφάσιζε για πέμπτο δήμο στο νομό μας. Δυστυχώς όμως οι αρτηριοσκληρωτικές λειτουργίες του Καλλικράτη, έβαλαν φρένο σε όλα αυτά, με λογικό επακόλουθο το ορθό και καθολικό αίτημα σύσσωμης της Βελβεντινής κοινωνίας για επαναφορά του Δήμου στα Καποδιστριακά του όρια.
Επιπλέον ατυχής συγκυρία όμως προς το παρόν, φαίνεται να μοιάζει και η στάση της Δημοτικής αρχής του Καλλικρατικού Δήμου Σερβίων-Βελβεντού. Όπως καταγγέλλεται, δείχνει απροθυμία συνεργασίας με την Βελβεντινή ΜΚΟ, παράδοξο, αν αναλογιστεί κανείς πως τα μέλη της ΜΚΟ, αριθμούν περίπου 100πλάσιο νούμερο από τις ψήφους που πήρε στο εν λόγω δημοτικό διαμέρισμα ο συνδυασμός που διοικεί τον νέο Δήμο. Δεν γνωρίζω για το τυπικό της υποχρέωσης συνεργασίας, το ηθικό όμως, είναι αδιαμφισβήτητο.
Το λογικό κι αναμενόμενο, δεδομένου της καθολικότητας του αιτήματος από πλευράς Βελβεντινών, θα ήταν η μεθόδευση ενός ψηφίσματος του Καλλικρατικού Δημοτικού Συμβουλίου που θα τασσόταν στο πλευρό του αιτήματος ολόκληρης της Βελβεντινής κοινωνίας. Προηγούμενο υπάρχει και μάλιστα πρόσφατο, μπορεί να το βρει κάποιος στο Δημοτικό Συμβούλιο Λέσβου (κάντε κλικ εδώ για σχετικά).
Σε αυτή τη λογική άλλωστε, βρίσκεται και μια ευκαιρία της νέα Δημοτικής Αρχής για μια βαθύτατα πολιτική πράξη, διαχωρίζοντας με ένα τέτοιο ψήφισμα την επιβολή από την κατανόηση (και συνεπαγωγικά συνεργασία), η οποία τελικά είναι και το ζητούμενο, έστω και βραχυχρόνια.
Η ελπίδα και συνάμα ευκαιρία, είναι ότι ο σημερινός καθ΄ύλην αρμόδιος για θέματα αυτοδιοίκησης, κ. Κουκουλόπουλος, είναι βαθύς γνώστης τόσο των αυτοδιοικητικών πραγμάτων, όσο και της αξίας της προσαρμογής των νομοθετημάτων σε μέτρα τέτοια που να εξυπηρετούν τις τοπικές κοινωνίες, όχι αντίστροφα. Αυτό από μόνο του, είναι πρόκληση.
Προσφέρεται λοιπόν στα πλαίσια του συνθήματος πολιτικής επανεκκίνησης του κυβερνητικού έργου, μια ευκαιρία για την αναθεώρηση τόσο της λογικής της ανά την Ελλάδα λειτουργία των ΟΤΑ, όσο και για το χωροταξικό μερικών περιπτώσεων που «κρατάνε», στην περίπτωση μας την είσοδο της Δυτ. Μακεδονίας (δλδ. την περιοχή Σερβίων-Βελβεντού), σε ανταγωνιστική και όχι σε συναγωνιστική αναπτυξιακή λογική.
Το είχα ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω αν χρειαστεί: "Μόνο τα ντουβάρια δεν αλλάζουν" έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, και ντουβάρια δεν είμαστε. Η ιστορία τελικά, δεν γράφει με τόσο έντονα γράμματα πως ήταν η πορεία των πραγμάτων, όσο το ποια είναι τελικά η κατάληξή τους.