Η κούραση των φαρμακοποιών

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Οσοι έχουν ψάξει για ανοιχτό φαρμακείο Δευτέρα, Τετάρτη απόγευμα, Σάββατο ξέρουν πόσο δίκιο έχει ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος που ζητάει (ή μήπως να πούμε «εκλιπαρεί»;) από τους φαρμακοποιούς να αυξήσουν τις εφημερίες τους. Χιλιάδες πολίτες τρέχουν από διεύθυνση σε διεύθυνση για να βρουν κάποιο αναλγητικό, επειδή οι κατέχοντες το προνόμιο της άδειας φαρμακείου, όπως άφησε να εννοηθεί ο πρόεδρός τους κ. Θεόδωρος Αμπάτζογλου, κουράζονται πολύ και δεν μπορούν να ανοίξουν περισσότερα φαρμακεία την ώρα που τα χρειάζονται οι πολίτες.

Οι νέες ρυθμίσεις Λοβέρδου προβλέπουν «απαράδεκτα υψηλό αριθμό ανοιχτών φαρμακείων και πολλές ώρες επιπλέον κοπιαστικής εφημερίας», δήλωσε ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ και νυν πρόεδρος της συντεχνίας που πουλάει φάρμακα στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ.
Αυτό μπορεί να εξηγεί εν μέρει και τη μεγάλη φαρμακευτική δαπάνη. Εχοντας στοκάρει κατ’ οίκον ένα τεράστιο αριθμό σκευασμάτων, κάθε πολίτης έχει ένα φαρμακείο ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς να τρέχει πέρα-δώθε τα απογεύματα που οι έχοντες και κατέχοντες την άδεια ξεκουράζονται. Αυτά συνήθως λήγουν και πετάγονται στα σκουπίδια, αλλά έτσι κι αλλιώς τα χρεοκοπημένα Ταμεία πληρώνουν, οπότε καλύτερα να έχεις σπίτι τα φάρμακα που πιθανώς να χρειαστούν, παρά να παρακαλάς τους φαρμακοποιούς.
Φυσικά, το επιχείρημα της κόπωσης είναι θεμιτό. Ολοι οι άνθρωποι κουράζονται, πόσω δε μάλλον οι φαρμακοποιοί, που περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας όρθιοι. Αλλά τότε γιατί δεν επιτρέπουν σε κάποιους άλλους να τους ξεκουράζουν; Γιατί πολεμούν λυσσαλέα το άνοιγμα του επαγγέλματος σε νέα παιδιά, που –κατά τεκμήριο– είναι πιο ξεκούραστα και πιο ορεξάτα για δουλειά;
Η αντίδραση των φαρμακοποιών στις προτάσεις Λοβέρδου να ανοίγει το 30% των φαρμακείων τις ώρες της ανάπαυσης των άλλων είναι η τυπική αντίδραση μιας συντεχνίας που πιστεύει ότι η κοινωνία είναι ταγμένη να την υπηρετεί και όχι το αντίστροφο. Θέλουν και τις άδειες αποκλειστικά για τον εαυτό τους και να ανοίγουν όποτε θέλουν. Αντί να προσαρμόζονται στις ανάγκες των πολιτών, επιχείρησαν και μέχρι στιγμής τα κατάφεραν μια χαρά να προσαρμοστεί η κοινωνία στις δικές τους ανάγκες· είτε αυτές είναι λογικές (π.χ. ξεκούρασης) είτε αυτές είναι παράλογες, π.χ. να εισπράττουν 3.926,01 ευρώ για την πώληση ενός σκευάσματος (Στ. Μάνος, «Αίσχος, κ. Λοβέρδο», «Καθημερινή» 5.7.2011). Οι συντεχνίες, φυσικά, δεν θα αντιδρούσαν έτσι αν δεν έβρισκαν να κάνουν. Ο κ. Λοβέρδος –ο οποίος παρεμπιπτόντως στα προφορικά πάει καλά– υπέκυψε στους προηγούμενους εκβιασμούς των φαρμακοποιών, με αποτέλεσμα τώρα αυτοί να τον κοροϊδεύουν. «Εάν ο κ. Λοβέρδος νομίζει ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να εφαρμόσει ένα νόμο που δεν τον κατανοώ πλήρως, θα πάμε σε ανάλογες κινητοποιήσεις. Δηλαδή, θα μπορούμε να πούμε Δευτέρα και Τετάρτη και Σάββατο πρωί, τα φαρμακεία κάνουν απεργία και χωρίς διημερεύοντα και χωρίς διανυκτερεύοντα, για να δούμε τι θα κάνει», δήλωσε ο πρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθηνών κ. Κωνσταντίνος Λουράντος (ΒήμαFm, 8.9.2011).
Δίκιο έχει. Αν ο κ. Λοβέρδος δεν αφήσει τα ημίμετρα και δεν ανοίξει πραγματικά το επάγγελμα, τίποτε δεν μπορεί να κάνει. Το λένε και τα αφεντικά του χώρου· οι ίδιοι οι φαρμακοποιοί...