Αλέκα

Του Δ. Δανίκα

Για την κομμουνιστική Αριστερά λοιπόν. Γιατί κάνει πως δεν καταλαβαίνει την παραδοξότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα του. Οχι μόνο των μεγαλοκαρχαριών αλλά ολόκληρης της ραχοκοκαλιάς, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δηλαδή ο υδραυλικός που μου άρπαξε τριάντα euros για το καζανάκι μου, ο μπογιατζής που έβαψε τα τριάντα τετραγωνικά της πεθεράς μου και ο φροντιστής του παιδιού του φίλου μου με πενήντα την ώρα, όλοι αυτοί που αγνοούν την ύπαρξη των αποδείξεων, αρκετοί εκ των οποίων ψηφίζουν το Κόμμα, είναι ή δεν είναι εχθροί των σκληρά εργαζόμενων μισθοσυντήρητων;

Που θέλουν, δεν θέλουν, πληρώνουν τους φόρους τους, ώστε τα λαμόγια - φροντιστές, μπογιατζήδες, μηχανικοί, κομμώτριες και ένα σωρό ελεύθεροι επαγγελματίες- να απολαμβάνουν τα όποια αγαθά προσφέρει αυτή η χώρα; Μ' αυτούς είναι το Κόμμα; Με τους εκμαυλισμένους και τα κλεφτρόνια; Οπως επίσης δεν
καταλαβαίνω την πραγματική σχέση του ΚΚΕ-στα έργα και όχι στα λόγια-με το αληθινό βιομηχανικό προλεταριάτο. Του μόχθου, του ιδρώτα και του πόνου. Το οποίο όχι μόνο δεν κατεβαίνει σε απεργίες. Αντιθέτως, υποταγμένο και  τρομοκρατημένο, δουλεύει μέρα-νύχτα για ένα ψωροκόμματο. Οπως, τέλος, δεν καταλαβαίνω την πλάτη που βάζει στην εκλογική πελατεία του δικομματισμού με την οποία έχει φορτωθεί το Δημόσιο και ένα μέρος του, ίσως το μεγαλύτερο, λειτουργεί και καλοπερνάει σε  βάρος της υπόλοιπηης εργαζόμενης κοινωνίας. Οπως, αδυνατώ να κατανοήσω την φιλική του σχέση με τους μαντράδες κόντρα στα συμφέροντα των προλετάριων οδηγών που με το νομοσχέδιο του Ραγκούση ελπίζουν πως ίσως κι αυτοί αποκτήσουν το δικό τους ταξί. Και δεν μπορώ να πιστέψω την άρνηση καταβολής του ειδικού τέλους ακίνητης περιουσίας. Δηλαδή, Αλέκα μου, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις την πεζή πραγματικότητα. Μα βάζω στοίχημα, ότι οκτώ στους δέκα ιδιοκτήτες αγόρασαν τα τούβλα τους με την φοροκλοπή, την παρακράτηση του ΦΠΑ και τα φακελάκια. Εγώ δηλαδή που δεν έχω μισό τετραγωνικό αλλά δηλώνω το πλήρες εισόδημά μου είμαι ο μαλάκας χορηγός κάποιου δικού σου ψηφοφόρου σαπιοκοιλαρά που διαθέτει, τουλάχιστον, διαμέρισμα στην πόλη και  ένα εξοχικό. Μ' αυτή την ασύμμετρη, παράλογη πολιτική σου αλείφεις με βούτυρο το ψωμί του εχθρού σου. Γιατί στο ζύγι καταλήγεις να είσαι με τον ποντικό κι όχι με τον σκληρά, φορολογούμενο, απλό, πονεμένο λαό!