Του Β. Π. Καραγιάννη
Κοιτούσε τις κορυφές των
κυπαρισσιών
που έγερναν προς τη δύση· έτσι
νόμιζε.
Αλλά αυτές φορτωμένες με ψυχές
(χιλιάδες ψυχές)
της «Τελευταίας προ του ανθρώπου εκατονταετίας»
έσκυβαν με περιέργεια να δουν.
“Ποιά ψυχή να φεύγει και μυρίζει
Η φυσαρμόνικα λύγισε τα γόνατα
“Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανέναν
κι ούτε κανένας
με γνώριζε…”
Κάποιοι αιωνόβιοι πολεμιστές και
τοπικοί άρχοντες
άκουσαν αλλά γύρισαν στο άλλο
πλευρό
της ανυπαρξίας τους.
Μόνον η Ωραία Κοιμωμένη του
Χαλεπά
που γνώριζε από την τέχνη της
ζωής και της ψυχής
μισάνοιξε τα μάτια
να δει Αυτόν που «Αμωμος εν οδώ»
το πήγαινε για νέος συγκάτοικός
της.
Κι ύστερα το βιολί με την “Ωδή
της χαράς”.
Αλλά τι γίνεται λοιπόν εδώ
και καμιά ψυχή δεν είναι
χαρούμενη
αλλά ούτε και καμιά λυπημένη;
Μόνο δακρυσμένα μάτια νότιζαν τον
ένδον χώρο
των ακροατών της καθημερινότητας.
Εσπέρας της 31ης Αυγούστου 2011
κι η σημαία στην Ακρόπολη
μεσίστια υποκλινόταν.
Σημ. Γ. Ρίτσος, Ο. Ελύτης, Μ. Αναγνωστάκης ως εικός
παραπάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου