Και τα ΚΤΕΛ;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και ονόματα δεν ακούσαμε. Ετσι, δεν μάθαμε ποτέ ποιος είναι ο «επιχειρηματίας», ποιος ο «μεγαλοεκδότης», ποιος ο «μεσαίος εκδότης» και ποιος ο «φίλος του Πρωθυπουργού» που πήραν «ένα τηλέφωνο» για να ακυρώσουν έναν νόμο.

Αλλωστε δεν θυμάμαι να έχει ακυρωθεί κανένας νόμος τα τελευταία δυόμισι χρόνια - με ή χωρίς τηλεφώνημα...

Η «Αυγή» βεβαίως έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια ψυχολογικής στήριξης του στρατεύματος.

Δημοσίευσε, ας πούμε, ένα άρθρο με τίτλο «Ονόματα! Ονόματα;» αλλά το μόνο όνομα που περιείχε ήταν το όνομα του διευθυντού της που το υπέγραφε. Και έναν κατάλογο από διάφορες «τροπολογίες Μπαλτάκου» από τις οποίες προκύπτει ότι «χάρισαν φόρους σε ΚΤΕΛ».

Μεταξύ μας, δεν κατάλαβα ο Δραγασάκης να εννοούσε τα ΚΤΕΛ στη Βουλή!..

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι και εύκολο να πεις ονόματα.

Κατ' αρχήν, δεν αρκεί να ξέρεις τα πρόσωπα. Πρέπει να γνωρίζεις και τα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητο.

Κι ύστερα, τα ονόματα τραβάνε και αγωγές. Καλός λοιπόν ο αγώνας κατά «του διαχρονικού φαινομένου της διαπλοκής» αλλά, ως γνωστόν, ακόμη κι αν υπάρχουν ονόματα δεν υπάρχουν λεφτά.

Παρ' όλα αυτά μη νομίζετε ότι υποτιμώ τη σημασία της καταγγελίας.

Το παραμύθι πουλάει και γι' αυτό άλλωστε το παραμύθι των «Απόκρυφων Ισχυρών» που κυβερνούν από το παρασκήνιο και «ακυρώνουν νόμους» είναι τόσο παλιό όσο και ο κόσμος.

Πριν από τη «διαπλοκή», στον ρόλο αυτόν σταδιοδρόμησαν οι Ιησουΐτες, οι Εβραίοι, οι ελευθεροτέκτονες, το Βατικανό, τα τραστ, το «Τείχος του Χρήματος», οι «πεντακόσιες οικογένειες» (ή οι «εκατό οικογένειες» σε άλλη εκδοχή...), το «κατεστημένο» και γενικώς ένα «αόρατο σύστημα» που διαχρονικά υφαρπάζει την εξουσία από τον τίμιο λαό.

Οι Ιλουμινάτι μάλιστα έκαναν καριέρα αόρατης εξουσίας σχεδόν επί ενάμιση αιώνα χωρίς καν να υπάρχουν.

Και το παραμύθι πουλάει επειδή έχει δύο ισχυρά πλεονεκτήματα.

Πρώτον, την αληθοφάνεια που δίνει μια υπαρκτή βάση. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν ισχυροί και συμφέροντα. Και πάντα οι άνθρωποι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Από τον βαρόνο Ντε Ρότσιλντ έως τον τελευταίο συνδικαλιστή.

Δεύτερον, τη γοητεία που ασκεί το Απόκρυφο. Η αίσθηση ότι γίνονται πράγματα που δεν ξέρουμε ή που δεν εξηγούνται αλλά δεν μπορεί να μη γίνονται επειδή δεν τα ξέρουμε ή επειδή δεν εξηγούνται.

Από εκεί και πέρα βοηθάει και η απλή βλακεία.

Πολλοί μπορεί να έβαλαν έως τώρα υποψηφιότητα για να κυβερνήσουν τον κόσμο από το παρασκήνιο.

Αλλά όχι και τα... ΚΤΕΛ!..