Τέσσερις προτάσεις για να βρεθεί λύση

ΑΡΘΡΟ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ ΣΤΗΝ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»

Η συζήτηση για το χρέος, πρέπει να ξεκινά από διαπιστώσεις, για να μπορούμε να αξιολογήσουμε τις προτάσεις πολιτικής που κατατίθενται. 

1)       Σήμερα, το χρέος βρίσκεται στα 318 δισ. δηλαδή κοντά στο επίπεδο που ήταν το 2009, παρά το γεγονός ότι στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν τροφοδοτήθηκε από νέα ελλείμματα.
Σε αυτό κομβικό ρόλο έπαιξαν το PSI και η επαναγορά μέσω των οποίων αφαιρέθηκαν από το χρέος 126 δισ. Χωρίς το PSI και τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ από το 2009 το χρέος θα είχε ξεπεράσει τα 400 δισ. Η αύξηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 175% το 2014, από 129% το 2009, οφείλεται στη μεγάλη μείωση του ΑΕΠ.

2)       Η βιβλιογραφία δεν προσφέρει καμία ασφαλή μεθοδολογία, βάσει της οποίας, μπορούμε να υπολογίσουμε πότε ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο.

3)       Το μεγαλύτερο όφελος από το PSI είναι  ότι άλλαξε δυο σημαντικές παραμέτρους του χρέους, που λαμβάνουν υπόψη τους οι αγορές.  

Η πρώτη αφορά το επιτόκιο και την περίοδο χάριτος. Έτσι σήμερα το κόστος εξυπηρέτησης ταμειακά είναι περίπου στα 6 δισ. αντί για 13,2 δισ. που ήταν το 2010.

Η δεύτερη, είναι η αποσύνδεση του ύψους του χρέους από το ρίσκο αναχρηματοδότησής του μέσω της επιμήκυνσης της ληκτότητας. Εξίσου σημαντικό, είναι το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος διακατέχεται στο μεγαλύτερο μέρος του, από το ESM, το ΔΝΤ και χώρες της Ε.Ε.

4) Οποιαδήποτε μονομερής διαγραφή χρέους θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στη χώρα και θα της στερήσει την πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια. 

5) Η μείωση του χρέους σε συνεννόηση με τους δανειστές, θα διευκόλυνε πολύ την προσπάθεια της Ελλάδας. Εμφανίζει όμως μεγάλες δυσκολίες, με δεδομένη την αντίδραση των εθνικών Κοινοβουλίων άλλων χωρών καθώς συνεπάγεται διαγραφή μεν του ελληνικού χρέους, αλλά αύξηση του δικού τους. Για αυτό στη συζήτηση πρέπει να συμμετέχουν όλοι με αίσθημα ευθύνης καθώς αποδέκτης των προτάσεων είναι εθνικά Κοινοβούλια άλλων χωρών.

Με βάση τα προαναφερθέντα, στη συζήτηση με τους Ευρωπαίους εταίρους για το χρέος η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει:

1) Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των διμερών δανείων και εκείνων από τον EFSF στα 70 χρόνια.

2) Μετατροπή του χαμηλού κυμαινόμενου επιτοκίου σε σταθερό, για τα επόμενα 15 χρόνια και παράταση της περιόδου χάριτος για να διασφαλιστούν οι χαμηλές μελλοντικές δαπάνες για τόκους.

3) Να περάσει μέρος του χρέους που διατέθηκε από το ΤΧΣ έναντι μετοχών για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος αλλά και τα περίπου 11  δισ. που έχει διαθέσιμα στο ESM ώστε να μειωθεί το χρέος.

4) Να να γίνει αποδεκτή η πρόταση των Paris και Wyplosz (PADRE 2.0) που μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του χρέους στο 105%-108% του ΑΕΠ.

Ο πιο δραστικός τρόπος για την μείωση του χρέους είναι μέσω της επιτάχυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας η οποία διευκολύνει και τη δημοσιονομική προσαρμογή. Πέρα από τις διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες μετασχηματίζουν το παραγωγικό πρότυπο, η χώρα μπορεί να διεκδικήσει από την Ευρώπη  ένα επενδυτικό πρόγραμμα στήριξης, ένα σχέδιο Μάρσαλ.

Είναι αναγκαίο να συζητάμε για την επίλυση του προβλήματος του χρέους που συσσωρεύτηκε. Εξίσου αναγκαίο όμως είναι να προτείνουμε με βάση την αρνητική εμπειρία από το παρελθόν πως αυτό δεν θα ξανασυμβεί, χτίζοντας μια υγιή οικονομία που δεν θα συσσωρεύει χρέη σε βάρος των επόμενων γενεών.

Φίλιππος Σαχινίδης

Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Λάρισας

πρ. Υπουργός