Ομιλία και παρέμβαση του Ευ. Βενιζέλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά την τρίτη ημέρα συζήτησης επί της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση (video)

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, την προηγούμενη εβδομάδα αναλάβαμε δύο σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες:

·        Πρώτον, δηλώσαμε εκ μέρους της Κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ότι η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας θα ξεκινήσει τον Φεβρουάριο στο πλαίσιο των συνταγματικών προδιαγραφών και της κοινοβουλευτικής πρακτικής των τελευταίων δεκαετιών.

·        Δεύτερον, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Βουλής προς την Κυβέρνηση, θέλοντας έτσι να δώσουμε ρητή και έμπρακτη απάντηση στα σενάρια, στους εμπόρους της αβεβαιότητας, στη «φούσκα» της εφόδου προς την εξουσία που φαντασιώνονται κάποιοι.

Η χώρα απέκτησε έτσι εθνικό χρονοδιάγραμμα και η Κυβέρνηση την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η πρόταση εμπιστοσύνης δεν είναι μια απλή συμβολική επιβεβαίωση της δεδηλωμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Είναι αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες τρεις μέρες στην Αίθουσα αυτή, η μεγάλη εφ’ όλης της ύλης κοινοβουλευτική συζήτηση για τη στρατηγική εξόδου από το Μνημόνιο και την επιτήρηση της Τρόικας.

Είπε η Αντιπολίτευση ότι η πρόταση υπεβλήθη σε μια απονομιμοποιημένη Βουλή. Τότε γιατί η ίδια η Αντιπολίτευση είχε επιχειρήσει να υποβάλει πρόταση μομφής λίγο πριν τη λήξη της προηγούμενης κοινοβουλευτικής συνόδου;

Η ψήφος εμπιστοσύνης δεν είναι προκαταβολή ψήφου υπέρ της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κυβερνητική πλειοψηφία έχει τα γνωστά όριά της, η προεδρική πλειοψηφία πρέπει να αποτυπώνει την ευρύτερη εθνική και θεσμική συναίνεση από την οποία έχει ανάγκη η χώρα.

Στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετέχουν τα κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση και στην προεδρική πλειοψηφία πρέπει να μετέχουν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, όλες οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Αυτή είναι η λογική της θεσμικής συναίνεσης και αυτή είναι η λογική που απορρέει από τον θεσμικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας ως συμβόλου ενότητας του Έθνους και ως διεθνούς παραστάτη της χώρας.

Επιδιώκουμε, λοιπόν, τον Φεβρουάριο η Βουλή να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συγκροτήσει, όπως οφείλει, προεδρική πλειοψηφία. Κι αυτό θα γίνει με απόλυτη διαφάνεια, με ονομαστική φανερή ψηφοφορία. Ο κάθε Βουλευτής θα εκφωνήσει την επιλογή του και θα κριθεί από τους πολίτες.

Η πλειοψηφία είναι εφικτή, είναι θεσμικά επιβεβλημένη. Όμως, δεν είμαστε αφελείς. Υπάρχει και το σενάριο της αποτυχίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και καταφυγής στις πρόωρες εκλογές.

Οι πρόωρες εκλογές σημαίνουν πρόσθετα προβλήματα και ανακοπή του ρυθμού εξόδου από την κρίση και το Μνημόνιο, επιβάρυνση της οικονομίας. Σημαίνουν κόστος για τον πολίτη, για κάθε νοικοκυριό και κάθε επιχείρηση ατομικά. Όμως, δεν σημαίνουν οι τυχόν πρόωρες εκλογές δυναμική νίκης γι’ αυτούς που ανακόπτουν την πορεία της χώρας και δυσκολεύουν αντί να διευκολύνουν την εθνική διαπραγμάτευση.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, εμείς παρουσιάζουμε τώρα, σήμερα, ολοκληρωμένο σχέδιο οριστικής και ασφαλούς εξόδου από την κρίση και αυτό θα έχει καταστεί οριστική συμφωνία με τους θεσμικούς μας εταίρους πριν από την προεδρική εκλογή.

Αν συνεχίσουμε χωρίς περισπάσεις μέχρι το τέλος της συνταγματικής θητείας της Βουλής και της Κυβέρνησης, μέχρι το 2016, προφανώς, θα φανούν πλήρως τα αποτελέσματα. Όμως, και πάλι, ήδη από τώρα είναι καθαρή η διαφορά. Ήδη φαίνονται τα δημοσιονομικά αποτελέσματα, που είναι για εμάς το μεγαλύτερο εθνικό επιχείρημα. Και αυτό το επιχείρημα μάς το έχει προσφέρει ο λαός μας με θυσίες, με προσπάθειες, με κόπο, με ιδρώτα και αίμα.

Δεν είναι τυχαίο το πρωτογενές  πλεόνασμα του 2,9%, που ως διαρθρωτικό πλεόνασμα, αν λάβουμε υπόψη μας την ύφεση, ξεπερνάει κάθε διεθνές προηγούμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα της κρίσης έχει το 2015 δημοσιονομικό έλλειμμα 1,3%, όταν μεγάλες χώρες αγωνίζονται να προσεγγίσουν το 3%. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πληρώνουμε για τόκους εξυπηρέτησης του χρέους 65% λιγότερο από ό,τι πληρώναμε το 2010.

Δεν είναι τυχαίο ότι πάμε πια σε έναν καθαρά θετικό ρυθμό ανάπτυξης, ότι έχει αρχίσει να γίνεται θετικό το ισοζύγιο της απασχόλησης με περισσότερες προσλήψεις από ό,τι απολύσεις, κι ότι έχουμε πλέον ένα πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και άρα έχουμε ξεπεράσει τα δίδυμα ελλείμματα της κρίσης που ξέσπασε το 2009, δηλαδή και το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών, που είναι έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.

Θα μιλήσουμε φυσικά και για όλα τα άλλα, για τις τράπεζες, για το πώς θα ρυθμιστούν τα κόκκινα δάνεια, πώς θα προστατευθεί η πρώτη κατοικία, τι γίνεται με την αποκατάσταση των αδικιών, τι γίνεται με το κοινωνικό μέρισμα και την προστασία των ευπαθών ομάδων.

Πώς φτάσαμε εδώ; Ποιος κουβάλησε το βάρος; Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι η ιστορία δεν μπορεί εν τέλει να αλλοιωθεί. Η εισφορά όλων εκείνων που ψήφισαν δύσκολα μέτρα είναι πολύ μεγάλη. Έχω, όμως, το δικαίωμα, μιλώντας ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, να αναφερθώ στην ιστορική προσφορά της παράταξης, στην ηρωική προσπάθεια των βουλευτών μας, και αυτής και της προηγούμενης Βουλής.

Έχω την ηθική υποχρέωση να αναφερθώ σε μια προσπάθεια που επί πολύ καιρό ήταν μοναχική, δύσκολη, με τεράστιο ηθικό και συναισθηματικό κόστος. Χαράξαμε μια εθνική στρατηγική. Δεν αποκλίναμε ποτέ από τη στρατηγική αυτή, και χαιρόμαστε, γιατί άλλοι είναι αυτοί που προσχωρήσαν στην στρατηγική του ΠΑΣΟΚ.

Εμείς, λοιπόν, παρουσιάζουμε σήμερα –και θα αναφερθώ σε λίγο αναλυτικά σε αυτό- το ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Ποια είναι η αντιπρόταση; Ποια είναι η άλλη εκδοχή; Υπάρχει άραγε άλλο πιο προοδευτικό, πιο ευαίσθητο, πιο αποτελεσματικό και εξίσου ασφαλές σχέδιο εξόδου από την κρίση, ώστε να συγκρίνει η Βουλή και ο ελληνικός λαός;

Τι είναι αυτό που διατυπώνει ως πρόταση ή ως αντιπρόταση η Αντιπολίτευση, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, σύσσωμη η αντιφατική, αντιμνημονιακή, όπως λέγεται, Αντιπολίτευση; Τι μας προτείνει σε σχέση με τους στόχους, σε σχέση με τις εσωτερικές πολιτικές συμμαχίες και συναινέσεις και σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς;

Από τη μία μεριά ακούμε την Αντιπολίτευση να θέλει να κινηθεί μονομερώς, εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Αυτό προκύπτει από την πλατφόρμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, που έφερε στην επιφάνεια τις πιο φαύλες, δημαγωγικές εμπειρίες της περιόδου της Μεταπολίτευσης .

Πρόκειται, λοιπόν, για μία πρόταση όχι ολοκληρωμένης και ασφαλούς εξόδου από την κρίση, αλλά ολικής επιστροφής στα πρόθυρα της ασύντακτης χρεοκοπίας του 2009. Πρόκειται για μία πρόταση επιστροφής, όχι στο μηδέν, αλλά πολύ κάτω από το μηδέν.

Έχω πει κι άλλες φορές ότι προσπάθειες, κόποι πέντε ετών μπορούν άνετα να καταστραφούν σε πέντε μέρες. Η καταστροφή είναι ασύμμετρη. Μπορείς με μία λάθος απόφαση, με μία λάθος υπόσχεση να οδηγήσεις τη χώρα εκεί από όπου αγωνίζεται πέντε χρόνια να ξεφύγει.

Αλλά από την άλλη μεριά, ακούμε ταυτοχρόνως ότι το όραμα της Αντιπολίτευσης είναι να κάνει αυτό που κάνει ο κ. Ολάντ στη Γαλλία και ο κ. Ρέντσι στην Ιταλία. Τώρα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τα κυβερνώντα σοσιαλιστικά κόμματα έγιναν το υπόδειγμά τους. Γιατί; Πώς θα το πετύχουν αυτό; Θα βρουν καλύτερους συσχετισμούς; Με ποιες κυβερνήσεις; Με ποια κοινοβούλια; Με ποια ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα; Γιατί είναι πιο αξιόπιστοι;

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Απλώς οργανώνουν μια διπλή επιχείρηση.

Μια επιχείρηση, πρώτον, δημαγωγικής εξαπάτησης των πολιτών. Λένε «θα προκαλέσουμε ρίγος στην Ευρώπη», «θα οδηγήσουμε στη ριζοσπαστική ανατροπή των πανευρωπαϊκών συσχετισμών». Αυτά που κάνει ο κ. Ντράγκι υπό την πίεση του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται ! Ολες οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Αγωνιά η κ. Μέρκελ γιατί θα εμφανιστεί ένας άλλος εκπρόσωπος της Ελλάδος που θα αλλάξει τους συσχετισμούς, αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο κ. Ολάντ ή ο κ. Ρέντσι!

Και από την άλλη μεριά ταυτόχρονα έχουμε μια –θα μου επιτρέψετε να πω- ταπεινωτική επιχείρηση προσέγγισης και εξευγενισμού του ευρωπαϊκού, του διεθνούς και του εγχώριου κατεστημένου. Από την Αυτού Αγιότητα τον Πάπα, μέχρι τον κ. Άσμουσεν. Και συνεχώς οι συνομιλητές, πραγματικοί ή υποτιθέμενοι, της Αντιπολίτευσης εκδίδουν ανακοινώσεις διορθωτικές για το περιεχόμενο αυτής της συνάντησης.

Οι Focolari, πρέπει να σας πω, είναι ένα κίνημα το οποίο βρίσκεται σε πολύ στενή επαφή με την Καθολική Εκκλησία και είναι αυτοί που μεσολάβησαν για τη συνάντηση του Βατικανού. Focolare είναι η εστία, το τζάκι. Και ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι το τζάκι δεν πρέπει να το πλησιάσεις πάρα πολύ, γιατί καίγεσαι.

Άρα, πρόκειται για το κλείσιμο του ματιού στα συμφέροντα.Και όπως είπα χθες, τα συμφέροντα έχουν ονοματεπώνυμο όντως, αλλά και εμφανή χαρακτηριστικά. Στην Ελλάδα η τομή είναι σε αυτούς που θέλουν να πετύχει η χώρα και σε αυτούς που θέλουν να καταστραφεί η χώρα, γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν μέσα στη χώρα. Έχουν να χάσουν τις ζημίες τους. Αντίθετα, έχουν να σώσουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και να αγοράσουν φτηνά μια ταπεινωμένη χώρα εκτός ευρώ, μια χρεωκοπημένη Ελλάδα.

Έχουμε, λοιπόν, ταυτόχρονα τη διαβεβαίωση ότι δεν θα γίνει καμία μονομερής ενέργεια και τη θεωρία της ασυνέχειας του κράτους με απειλητικές δηλώσεις για κάθε επένδυση, αλλά και για τη συμφωνία για το χρέος. ´´Δεν θα αναγνωρίσουμε τη συμφωνία για το χρέος, δεν θα αναγνωρίσουμε καμία επενδυτική συμφωνία, δεν θα αναγνωρίσουμε καμία ιδιωτικοποίηση .´´

Λέγονται όλα και το ακριβώς αντίθετό τους. Και η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα είναι η έλλειψη εθνικής ενότητας και συναίνεσης, η απειλή αποσταθεροποίησης λόγω τυχόν αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και η έλλειψη σοβαρότητας της Αντιπολίτευσης.

Αυτό μας παρεμποδίζει στη διαπραγμάτευση. Αυτό μας εμποδίζει να πείσουμε όλους τους συνομιλητές, θεσμικούς και της αγοράς. Και όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς λόγω της ψευδαίσθησης ότι έτσι δημιουργείται μια δυναμική προς την εξουσία. Πώς; Σε ποιο επίπεδο εκλογικής δύναμης; Με ποιες συμμαχίες;

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, το σενάριο ότι πάμε να συγκρίνουμε δύο ολοκληρωμένες προτάσεις. Τότε πράγματι ο πολίτης θα βρεθεί σε ένα δίλημμα. Και μίλησα χθες για την τραγική σχέση κρίσης, δημοκρατίας και ευθύνης. Γιατί ο πολίτης, ναι, μπορεί να είναι κουρασμένος, απογοητευμένος. Θέλω να πιστεύω όμως ότι δεν είναι, λόγω της εμπειρίας του και της ευφυΐας του, ούτε απελπισμένος ούτε απλώς πονηρός.

Ο απελπισμένος πολίτης μπορεί να σκεφτεί ότι «ούτως ή άλλως δεν υπάρχει προοπτική, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, ας δοκιμάσουμε μία λύση» και κάποιοι -για να μιλήσουμε με κάθε ειλικρίνεια- προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα επιχείρημα το οποίο υφέρπει, ότι εδώ έχουμε την ανακύκλωση του 1981. Έχουμε τη μετενσάρκωση του ΠΑΣΟΚ του 1981 και τη μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Πιστεύει κανείς ότι το 1981 συγκρίνεται με το 2015, ως ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα ή ως ελληνική πραγματικότητα; Είναι κανείς που πιστεύει ότι αυτό ισχύει στα σοβαρά; Ότι η άνεση, δηλαδή, με την οποία λέγονταν και γίνονταν πράγματα πριν από τριάντα πέντε χρόνια είναι αυτή που ισχύει σήμερα; Αυτή είναι πραγματικά μία διάθεση επανάληψης της ιστορίας ως φάρσας.

Ο απελπισμένος πολίτης έχει να χάσει πολλά. Έχει να χάσει την ασφάλεια μέσα στην οποία κινείται και έχει να χάσει την προοπτική της συμφωνημένης και οριστικής εξόδου από την κρίση και επανόδου στην ομαλότητα. Υπάρχει και ο πονηρός πολίτης, στον οποίο κλείνουν το μάτι οι φίλοι μας της Αντιπολίτευσης, στον οποίο λένε «εντάξει, δεν θα κάνουμε τίποτα το διαφορετικό, αλλά ίσως πετύχουμε κάτι μέσα από όλα αυτά, ίσως κάτι προκύψει». Αυτή είναι η καρδιά της μεταπολιτευτικής δημαγωγικής αθλιότητας. Αυτό είναι που οδήγησε τη χώρα στο αδιέξοδο, αυτό είναι που οδήγησε τη χώρα στην ταπείνωση, αυτό είναι που οδήγησε τον ελληνικό λαό σε περιπέτειες.

Όπως είχα την ευκαιρία να πω εχθές, ναι, δεν φταίει ο λαός για την ψήφο που έδωσε σε όλες τις εκλογές των τριάντα πέντε ετών της μεταπολίτευσης μέχρι και το 2009. Έπαιρνε στα σοβαρά κάποια πράγματα που ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό ιστορικώς ανεύθυνα ή ανέφικτα, εν πάση περιπτώσει. Αλλά τώρα δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει την πραγματικότητα. Τώρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι γοητεύεται από εύκολα λόγια και από ανεύθυνες υποσχέσεις. Τώρα υπάρχει καθολική εθνική ευθύνη εξ αντικειμένου. Είτε κάποιοι τη δέχονται και την αναλαμβάνουν υποκειμενικά είτε όχι. Υπάρχει ευθύνη όλων. Δεν υπάρχει κανείς που δικαιούται να πει «δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα, έκανα μία επιλογή γιατί θεωρούσα ότι αυτός που μου μιλάει ξέρει τι λέει». Όχι.

Πιστεύω όμως βαθιά στο ένστικτο του ελληνικού λαού. Θα κάνει την καλή επιλογή. Θα συνομολογήσουμε στη χώρα μας επιτέλους όλη την αλήθεια, ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, δεν υπήρχε εύκολο, μαγικό σχέδιο β΄, δεν υπήρξε σε καμία χώρα. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι λαοί να μην το αντιλαμβάνονται αυτό. Δεν μπορεί να μην γίνεται αντιληπτό στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Κύπρο, παντού.

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι μετά από πέντε χρόνια προσπάθειας φθάνουμε στην έξοδο από την κρίση, συντεταγμένα, με μεγάλες δυσκολίες, αλλά -σας διαβεβαιώ- με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και αυτό τώρα επιτρέπει σε κάποιους να παίζουν το παιχνίδι της παραδοσιακής δημαγωγίας στις πλάτες του ελληνικού λαού και της δικής μας ευθύνης.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από το μνημόνιο και την τρόικα, που θα καταστεί «συμφωνία εξόδου» με τους εταίρους πριν από την διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, περιλαμβάνει επτά επιμέρους σημεία:

1.      Το πρώτο σημείο είναι η ολοκλήρωση της τρέχουσας αναθεώρησης που κάνει η τρόικα, η συμφωνία μαζί της και η έγκριση της συμφωνίας αυτής από το Eurogroup μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου. Αυτό θα γίνει χωρίς νέα μέτρα -και ιδίως χωρίς νέα μέτρα λιτότητας- χωρίς μείωση μισθών και συντάξεων, με αναγνώριση των δημοσιονομικών επιτευγμάτων και των μακροοικονομικών επιτευγμάτων στα οποία αναφέρθηκα, στο μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, το θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Η συμφωνία αυτή θα περιλαμβάνει επιβεβαίωση και ενίσχυση των φορολογικών ελαφρύνσεων. Δεν είναι μόνο η μείωση κατά 30% του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο. Δεν είναι μόνο ότι δεν επιβάλαμε την έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις, αλλά είναι η κατά 30% μείωση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης, η μείωση του ΕΝΦΙΑ για τα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και όλες οι περαιτέρω εκλογικεύσεις της φορολογικής νομοθεσίας.

Είναι η ρύθμιση στο μέγιστο δυνατό αριθμό δόσεων, δόσεων εφικτών, των οφειλών σε ασφαλιστικά ταμεία και το Δημόσιο. Αυτό είναι κεκτημένο. Δεν ανοίγει ξανά το ασφαλιστικό και οι εργασιακές σχέσεις ρυθμίζονται στο πλαίσιο της συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.

2.      Δεύτερο σημείο: Ολοκληρώνεται το stress test των τραπεζών. Επιβεβαιώνεται η κεφαλαιακή τους επάρκεια, η ευστάθεια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο πλέον με άνεση στρέφεται στην πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη και την απασχόληση, με ρευστότητα, με πιστωτική επέκταση, με αξιοποίηση των μη τραπεζικών μηχανισμών χρηματοδότησης χάρη στο ΕΣΠΑ κυρίως.

Εδώ εντάσσεται η ριζοσπαστική ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, αλλά και ο μηχανισμός αναδιάρθρωσης των μεγαλύτερων επιχειρήσεων. Υπάρχει έτοιμο το σχέδιο και για τα στεγαστικά δάνεια.

Έχει πει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη: «Έχουμε να διαθέσουμε τρία δισεκατομμύρια για τη σεισάχθεια των ιδιωτικών χρεών». Τα μη εξυπηρετούμενα ιδιωτικά χρέη στις τράπεζες είναι ογδόντα δισεκατομμύρια. Με τρία δισεκατομμύρια δεν λύνεις κανένα πρόβλημα κανενός. Εμείς έχουμε λύση που αντιμετωπίζει το ζήτημα συνολικά και ριζοσπαστικά.

3.      Τρίτο σημείο: Η ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού σκέλους του προγράμματος προσαρμογής με επιτυχία. Αυτό περιλαμβάνει την επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του χρέους σύμφωνα με ήδη ειλημμένες αποφάσεις του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Φεβρουαρίου και του Νοεμβρίου του 2012.

Ο κ. Δραγασάκης, αναπτύσσοντας προχθές την επίσημη θέση αυτής της εβδομάδας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ρώτησε αν θεωρούμε ότι το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι, διότι αν θεωρούμε ότι είναι βιώσιμο, γιατί –λέει- θέλουμε περαιτέρω «κούρεμα» ή πώς τολμάμε να ζητήσουμε περαιτέρω «κούρεμα», ενώ κατά τη γνώμη του απαιτείται «κούρεμα», ρήτρα ανάπτυξης και αναπτυξιακή βοήθεια. Μάλιστα.

Όλα αυτά τα έχουμε πετύχει, γιατί δεν κατάλαβαν ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν ότι δεν πετύχαμε μόνο διαγραφή χρέους 180 δισεκατομμυρίων σε όρους καθαρής παρούσης αξίας 80 μονάδων του ΑΕΠ, αλλά ότι πετύχαμε ριζική αναδιάρθρωση του χρέους που περιλαμβάνει εσωτερικά πλέον ως μηχανισμό τη δυναμική του περαιτέρω «κουρέματος» μέσα από τη μεγάλη μέση διάρκεια (δεκαεξίμισι χρόνια, δυόμισι φορές πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), μικρό μέσο επιτόκιο 2,1% και μικρό ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης μείον 65% σε σχέση με την περίοδο πριν την κρίση. Περιλαμβάνει ριζική αλλαγή των κομιστών του χρέους. Το 87% του χρέους είναι εκτός αγορών, στα χέρια κρατών και θεσμών. Μόνο 13% είναι στα χέρια των ιδιωτών και εμπορεύσιμο στις αγορές.

Υπάρχει ζήτημα τρόπου υπολογισμού και απεικόνισης του χρέους. Στη Handelsblatt υπήρχε ανάλυση στο φύλλο της 1ης Οκτωβρίου για το πώς το ελληνικό χρέος πρέπει να αποτυπώνεται ορθά και πώς είναι μικρότερο και της Ιταλίας και της Πορτογαλίας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, λοιπόν, να ζητήσουμε την αλλαγή της μελέτης βιωσιμότητας, η οποία πρέπει να βασιστεί στις επίκαιρες και ολοκληρωμένες παραδοχές σε σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα και σε σχέση με το ρυθμό ανάπτυξης.

Η ρήτρα ανάπτυξης υπάρχει. Προβλέπει έναν ελάχιστο ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 2,5% συνεχώς. Αυτό πρέπει να μπορεί να επιτευχθεί, άρα προβλέπεται η δυνατότητα προσαρμογής του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος. Δεν προβλέπεται όμως μόνο ρήτρα ανάπτυξης που ζητάει ο κ. Δραγασάκης. Προβλέπεται και ρήτρα κοινωνικού πλεονάσματος, γιατί το  ´´πλεονάζον πλεόνασμα ´´ μετατρέπεται σε κοινωνικό μέρισμα. Άρα, έχουμε πάει πολλά βήματα μπροστά, γι’ αυτό είπα ότι όταν εμείς γυρίζαμε, αυτοί ακόμη πήγαιναν στο άγνωστο.

Όσο για την αναπτυξιακή βοήθεια; Μα η αναπτυξιακή βοήθεια δεν είναι το δάνειο των 250 δισεκατομμυρίων; Δεν έχει και αναπτυξιακή διάσταση η διάσωση της χώρας με το δάνειο, το ΕΣΠΑ, το ινστιτούτο για ανάπτυξη, η ΚΑΠ; Η άλλη λύση ποια είναι; Είναι η λύση των χωρών που ταπεινώνονται, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της φιλικής και υπερήφανης χώρας της Αργεντινής.

4.      To επόμενο σημείο είναι η διαμόρφωση της περιόδου μετά το πρόγραμμα χωρίς νέο δάνειο, χωρίς νέο μνημόνιο, χωρίς τρόικα, με την αξιοποίηση των υφισταμένων τακτικών μηχανισμών της Ευρωζώνης για στήριξη όλων των κρατών-μελών. Υπάρχουν οι μηχανισμοί αυτοί. Είναι στη διάθεση όλων των κρατών-μελών, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Δεν χρειαζόμαστε στήριξη προληπτική εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

5.      Η λύση που ακολουθεί, το πέμπτο σημείο, είναι η συμφωνημένη ολοκλήρωση της σχέσης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό προϋποθέτει ευρωπαϊκή συμφωνία και ύψος επιτοκίων δανεισμού από την αγορά το οποίο είναι συγκρίσιμο με το ύψος των επιτοκίων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτό ήδη το έχουμε πετύχει.

Σημασία έχει να αναβαθμιστούν οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης. Αυτή είναι η πραγματικότητα της διεθνούς αγοράς για όλα τα κράτη. Τι δυσκολεύει να γίνει αυτό; Η αβεβαιότητα που δημιουργείται εσωτερικά από τη συμπεριφορά της Αντιπολίτευσης. Αν αυτή τη στιγμή δεν υπήρχε ο λεγόμενος πολιτικός κίνδυνος αποσταθεροποίησης στη χώρα, θα το είχαμε ήδη πετύχει.

Ας βοηθήσουν τους πολίτες, τις επιχειρήσεις, τους ανέργους αίροντας την αβεβαιότητα που χρησιμοποιούν κάποιοι εναντίον μας και πολιτικά και στις αγορές. Θα το πετύχουμε όμως αυτό, γιατί η Βουλή, οι Βουλευτές, οι πολίτες θα μας δώσουν τη δύναμη να το πετύχουμε.

6.      Το επόμενο σημείο είναι το εθνικό σχέδιο διαθρωτικών αλλαγών δικής μας ιδιοκτησίας. Η χώρα έχει ανάγκη από συνεχείς, μεγάλες διαθρωτικές αλλαγές. Ποιος δεν θέλει αλλαγή στη δημόσια διοίκηση χωρίς την απειλή των απολύσεων; Όλοι θέλουν ένα κανονικό κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και της ανάπτυξης. Ποιος δεν θέλει αλλαγές στη δικαιοσύνη για γρήγορη απονομή; Ποιος δεν θέλει αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα; Ποιος δεν θέλει αλλαγές στους θεσμούς με αναθεώρηση του Συντάγματος; Ποιος δεν θέλει την ολοκληρωμένη φορολογική μεταρρύθμιση; Ποιος δεν θέλει ένα φιλοεπενδυτικό περιβάλλον; Ποιος δεν θέλει την πλήρη αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, υπόγειου και υποθαλάσσιου;

Στόχος είναι ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που αναδεικνύει την εθνική ανταγωνιστικότητα και το μέσον είναι η εθνική, κοινωνική και αναπτυξιακή συμφωνία με ρήτρα απασχόλησης. Το κριτήριό μας είναι η ρήτρα απασχόλησης.

Πρότεινα στη Θεσσαλονίκη πριν από τις ευρωεκλογές εξακόσιες σαράντα χιλιάδες θέσεις εργασίας ως εφικτό στόχο τα επόμενα χρόνια και η Διεύθυνση Μελετών της Εθνικής Τράπεζας λέει ότι είναι εφικτός στόχος οι επτακόσιες είκοσι χιλιάδες θέσεις εργασίας. Λέμε πράγματα τα οποία είναι πιο συνεσταλμένα από αυτά που λένε οι διευθύνσεις μελετών.

7.      Και βέβαια, το τελευταίο σημείο είναι οι ισχυρές κοινωνικές εγγυήσεις, το κοινωνικό μέρισμα χάρη στο πρωτογενές πλεόνασμα προς τις ευπαθείς ομάδες, το εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης, η ασφάλιση για όλους, το ολοκληρωμένο προνοιακό δίκτυο με ενισχυμένο ρόλο για την αυτοδιοίκηση.

Αλλά υπάρχουν κάποιες απλές προϋποθέσεις για όλα αυτά:

·        Πρωτον ,Πολιτική σταθερότητα, ψήφος εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση και ανάδειξη συναινετικά του Προέδρου της Δημοκρατίας.

·        Δεύτερον, εθνική συναίνεση, συμμετοχή στην εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, κυρίες και κύριοι Βουλευτές της Αντιπολίτευσης, όχι υπονόμευση των εθνικών στόχων για μικροκομματικούς σκοπούς.

·        Τρίτον, να υπάρχει σεβασμός στα δημοσιονομικά επιτεύγματα και τις θυσίες του ελληνικού λαού.

·        Και τέταρτη κορυφαία προϋπόθεση: Εθνικό καθήκον αλήθειας, όχι ψευδείς υποσχέσεις. Είναι κρίμα να μην κερδίσουμε αυτήν τη σχέση εμπιστοσύνης ειλικρίνειας και αλήθειας και μεταξύ μας και με το λαό. Αυτό είναι το πραγματικό μεγάλο βήμα. Επ’ αυτού τοποθετείται η Βουλή και επ’ αυτού τοποθετούνται κάθε μέρα οι πολίτες.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, αυτό που σας παρουσίασα είναι το ολοκληρωμένο σχέδιο της πορείας της χώρας προς την έξοδο από το μνημόνιο και την επιτήρηση της τρόικας.

Στη βάση αυτή, η Κυβέρνηση απευθύνεται σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου και τις καλεί σε εθνική συστράτευση και σύμπραξη, τουλάχιστον όσες δηλώνουν πίστη στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και προθυμία να αναλάβουν το βάρος της συμμετοχής στη λήψη κυβερνητικών αποφάσεων.

Εμείς ως ΠΑΣΟΚ αντιληφθήκαμε και αντιλαμβανόμαστε πάντα την Κυβέρνηση αυτή ως Κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και εθνικού σκοπού. Ποτέ δεν διστάσαμε και δεν κουραστήκαμε να απευθύνουμε προτάσεις συμμετοχής και συνευθύνης προς όλους. Όλοι όμως δοκιμάζονται στην πράξη, όχι στα εύκολα λόγια. Αυτό ισχύει και για το μέλλον. Στη βάση αυτή, λοιπόν, η Κυβέρνηση ζητά την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Βουλής. Σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ δίνει ψήφο ευθύνης και εγγύηση προοδευτικής σταθερότητας.

Στη βάση του ολοκληρωμένου αυτού σχεδίου απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό και ζητούμε τη στήριξη όλων των πολιτών, όλων των δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας που γνωρίζουν την εμπειρία του παρελθόντος, που γνωρίζουν το μέγεθος της προσπάθειας, τα επιτεύγματα, τις δυνατότητες, το παιχνίδι αλήθειας και ψέματος, τους κινδύνους, την προοπτική. Καλούμε τις Ελληνίδες και τους Έλληνες σε συστράτευση, όχι για να μετρηθούμε κομματικά, αλλά για να νικήσουμε εθνικά και κοινωνικά.

Σας ευχαριστώ. –

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Κ. Α. ΤΣΙΠΡΑ,

Κύριε Πρόεδρε.

Δεν περίμενα ότι η κομματική πρόωρη αλαζονεία μπορεί να οδηγήσει σε τέτοιου βαθμού ατοπήματα. Ο κ. Τσίπρας προηγουμένως, από το Βήμα της Βουλής, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τρόπο δημοκρατικά και θεσμικά προκλητικό, πρωτοφανή και αδιανόητο, υπονόμευσε ανοικτά και απροκάλυπτα το εθνικό συμφέρον, υπονόμευσε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, στην τελική φάση της πορείας εξόδου από το μνημόνιο, την τρόικα και την κρίση. Θέλησε να παρεμποδίσει την Κυβέρνηση να συνάψει την οριστική συμφωνία εξόδου, σε σχέση με το χρέος και με την επιστροφή της χώρας στην ομαλότητα, γιατί προφανώς ενοχλείται βαθιά από την ιδέα ότι χάνει το παιχνίδι του, το μνημόνιο και την τρόικα.

Έβλαψε συνειδητά το εθνικό συμφέρον, ενώπιον και των θεσμικών πιστωτών και των αγορών. Έβλαψε τον Έλληνα, τις προοπτικές του, τον άνεργο και κάθε επιχείρηση. Έβλαψε τα πάντα. Την εθνική οικονομία και την εθνική υπόθεση.

Για να το κάνει αυτό εκβίασε ανοιχτά τη Βουλή και τους θεσμούς. Προσέβαλε τον εν ενεργεία Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Κάρολο Παπούλια, τον ταπείνωσε, τον ευτέλισε ως σύμβολο της εθνικής ενότητας και έκανε και το μείζον ατόπημα να στηρίξει όλους τους εκβιαστικούς υπολογισμούς του στις ψήφους της Χρυσής Αυγής.

Διότι, οι ψήφοι των κομμάτων της Αντιπολίτευσης του συνταγματικού τόξου, είναι πολλοί λιγότεροι από τους εκατόν είκοσι ένα που απαιτούνται. Ας τους μετρήσετε, να δείτε σε τι επίπεδο αθροίζονται οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της Δημοκρατικής Αριστεράς και θα δείτε ότι δεν προκύπτει ο μαγικός αριθμός εκατόν είκοσι ένα.

Εκβιάζετε συνειδήσεις ταπεινώνετε θεσμούς, πλήττετε το συμφέρον της χώρας. Φοβάστε την έξοδο από την κρίση. Δεν έχετε στρατηγική, δεν έχετε συμμάχους, δεν έχετε προοπτική. Αυτό που έκανε σήμερα ο κ. Τσίπρας -γράψτε το και θα το θυμηθείτε- είναι η καμπή η οποία θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο να συνειδητοποιήσει ποιο είναι το πραγματικό δίλλημα και ποια είναι η εθνική επιλογή.