Επικήδειος λόγος Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης για τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο

Τέσσερις λέξεις: Αγώνας, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια, Προσφορά, ορίζουν τη διαδρομή του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου από τη Σχολή των Ευελπιδων έως τα υψηλά και υπεύθυνα κυβερνητικά αξιώματα.

Η Ελληνική Δημοκρατία σύσσωμη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Βουλή των Ελλήνων και τα κόμματα του συνταγματικού τόξου που μετέχουν σε αυτή, η Κυβέρνηση, οι Ένοπλες Δυνάμεις, αποχαιρετούν σήμερα ένα δημόσιο άνδρα που τίμησε όσο λίγοι το Έθνος και τη Δημοκρατία.

Τον ευθυτενή, υπερήφανο και άψογο Γιάννη Χαραλαμπόπουλο.

Έναν γνήσιο άρχοντα της δημοκρατίας που απέκτησε τον τίτλο του στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Έχει συνεπώς ιδιαίτερο λίγο να σεμνύνεται ο πολιτικός του χώρος, το ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα η Δημοκρατική Παράταξη, γιατί περιέλαβε στους κόλπους της μια πολιτική προσωπικότητα αυτής της ηθικής και ιστορικής αξίας και στήριξε επάνω της σημαντικούς  σταθμούς της δικής της συλλογικής διαδρομή.

Το ΠΑΣΟΚ αποχαιρετά σήμερα έναν άνθρωπο που τίμησε την παράταξη, που ταυτίστηκε μαζί της, που της προσέφερε με ανιδιοτέλεια τους αγώνες μιας ολόκληρης ζωής. Αποχαιρετά ένα ιστορικό, ηγετικό του στέλεχος που δίκαια  προσέλαβε εμβληματικές διαστάσεις, καθώς γεφύρωσε  την Αντίσταση κατά των κατακτητών με τον Ανένδοτο, την Αντίσταση κατά της δικτατορίας με τη Μεταπολίτευση, τη Μεταπολίτευση με την Αλλαγή.

Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος ήταν πάντα ο «ιδανικός στρατιώτης», κατά κυριολεξία και μεταφορικά.

Η μακρά και ευδόκιμη πολιτική του διαδρομή δεν αλλοίωσε ποτέ τα χαρακτηριστικά του Έλληνα αξιωματικού που ήταν αφενός μεν επιστημονικά συγκροτημένος και βαθύς γνωστής της στρατιωτικής τέχνης, αφετέρου δε δοκιμασμένος στο πεδίο της μάχης, υψηλόφρων πατριώτης με ελεύθερο φρόνημα, έτοιμος όμως να πειθαρχήσει στις ανάγκες του εθνικού συμφέροντος.

Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, πριν ζητήσει τη νομιμοποίηση του στη ψήφο του ελληνικού λαού την κατέκτησε, από τη νεότητα του, στα βουνά της Αλβανίας και στη Μέση Ανατολή. Ο πατριωτισμός του δεν ήταν ρητορικός αλλά έμπρακτος.

Συνέχισε με την ίδια καθαρότητα τη διαδρομή του μέσα στο δύσκολο περιβάλλον του μεταπολεμικού και μετεμφυλιακού κράτους, όπου τίποτα  σχετιζόμενο με τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν ήταν δεδομένο, αυτονόητο ή εύκολο.

Στάθηκε στο πλευρό του Γέρου της Δημοκρατίας στην ατελέσφορη, δυστυχώς, προσπάθεια να προστατευθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η υπόσταση της δημοκρατικής παράταξης και η μοίρα του τόπου στη δεκαετία του '60. Να καρποφορήσει  η ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας που ζητούσε με πάθος την χαμένη, μετά τον πόλεμο και την κατοχή, ευκαιρία για μια πορεία κανονική και ανεμπόδιστη, όπως αυτή που βίωσαν οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Στάθηκε στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου, σταθερά και σθεναρά, με χαρακτηριστική αξιοπρέπεια, από την αρχή μέχρι το τέλος, οικοδομώντας την ελπίδα της Κεντροαριστεράς, τον μαχητικό πολιτικό, κοινωνικό και εθνικό ριζοσπαστισμό, την προσδοκία, αρχικά της αντιδικτατορικής αντίστασης και στη συνέχεια της Αλλαγής.

Οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και οι εξορίες, ήταν το τίμημα που κατέβαλε ο άνθρωπος που αγωνίστηκε στους κόλπους του Εθνικού Κινήματος Δημοκρατικής Αντίστασης και ηγήθηκε στη συνέχεια του ΠΑΚ εσωτερικού. 

Δεσμώτης της χούντας βρέθηκε συγκρατούμενος με τον γιο του. Είδε να βασανίζουν το παιδί του μπροστά στα ματιά του. Σκηνές αρχαίας τραγωδίας.

Όμως η ιστορία ανταμείβει και γι’ αυτό η εικόνα που έμεινε στη μνήμη του Έθνους είναι αυτή της ηρωικής επιστροφής του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου από την εξορία, όταν οι πολίτες τον σηκώνουν δαφνοστεφή στους ώμους τους, γιορτάζοντας με τον δικό τους αυθεντικό τρόπο την Μεταπολίτευση. Μια Μεταπολίτευση που δυστυχώς αμαυρώνεται και αδικείται τώρα στη συλλογική συνείδηση μιας κοινωνίας ταλαιπωρημένης από την κρίση, που εκκολάφθηκε δεκαετίες, με τις επιπτώσεις της μόνον να  ξεσπούν τα τελευταία πέντε χρόνια.

Στις 3 του Σεπτέμβρη 1974 ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος βρίσκεται και πάλι στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου ως συνιδρυτής και κορυφαίο  στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Λάμπρυνε τις πολιτικές μάχες της περιόδου μέχρι το 1981 ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ και το έκανε με υποδειγματικό κοινοβουλευτικό ήθος.

Λειτούργησε ως πυλώνας πολιτικής σοβαρότητας και εθνικής συνέχειας στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, από τις άκρως υπεύθυνες θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών, του Υπουργού Εθνικής Άμυνας και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης. Χειρίστηκε θέματα υψίστης εθνικής σημασίας με ψυχραιμία, διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα χωρίς να ενδώσει στη δημαγωγία και το φθηνό λαϊκισμό. Μακριά από μικρότητες και παθογένειες, που ήταν μια άλλη εκδοχή για το τι σημαίνει πολιτικός, πολιτική, δημόσιος βίος. Και συνέχισε με τον ίδιο απλό και ταυτόχρονα βαρυσήμαντο τρόπο την αγωνιστική παρουσία του στη παράταξη και στη Βουλή, υπό τις τραγικά αλόγιστες  συνθήκες του 1989 και στη πρώτη φάση της νέας περιόδου που άρχισε το 1993.

Στάσεις ζωής όπως αυτή του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, σπάνια δικαιώνονται πλήρως στο επίπεδο των τυπικών αξιωμάτων. Δικαιώνονται όμως στην καθολική εκτίμηση και αναγνώριση του λαού, των φίλων, αλλά και των πολιτικών αντιπάλων.

Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος ευτύχησε να επανέλθει στην αίθουσα της Βουλή για να καμαρώσει την ορκωμοσία του γιου του, Γιώργου, ως βουλευτή, μέλους της ηρωικής κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2009-2012. Άξιου  διαδόχου και συνεχιστή της οικογενειακής του  παράδοσης.

Τέσσερις λέξεις: Αγώνας, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια, Προσφορά, ορίζουν τη διαδρομή του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου από τη Σχολή των  Ευελπιδων έως τα υψηλά και υπεύθυνα κυβερνητικά αξιώματα.

Τον βλέπουμε σήμερα να διασχίζει με την ευγενική του μορφή τις δεκαετίες του '40, του '50, του '60, του '70, του '80, του '90, μάχιμος και μαχητικός, στη πρώτη γραμμή των αγώνων του Έθνους και του λαού, εν μέσω περιπετειών και προκλήσεων που έχουν ίσως ατονήσει στη μνήμη των σημερινών Ελλήνων, συγκροτούν όμως το πληγωμένο, αλλά πάντα ζωντανό σώμα της εθνικής μας ιστορίας.

Ακόμη και με το θάνατο του, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος προσέφερε υπηρεσία εθνική και δημοκρατική. Ένωσε τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού  τόξου στην κοινή βάση της ανυπόκριτης εκτίμησης και αναγνώρισης του και θύμισε ότι η ενασχόληση με την πολιτική μπορεί να είναι  μια επιλογή εθνικής προσφοράς.

Στην οικογένεια του περιττεύει να πούμε λόγια αγάπης και συμπαράστασης. Δικαιούνται να είναι και είναι υπερήφανοι για τον Πατέρα τους, που τον αποχαιρετούμε με τον απόλυτο σεβασμό και τις θερμές ευχαριστίες, όχι μόνο φίλων και συντρόφων, αλλά όλου του Έθνους.