Μικρό αφιέρωμα στο δάσκαλο Νίκο Δαλαμπή από το Βελβεντό που ταξιδεύει στην αιωνιότητα

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

 Σήμερα, Δευτέρα, 15 Σεπτεμβρίου 2014 ολοκλήρωσε την πορεία στο βίο του και τη συνεχίζει πλέον στην όντως ζωή (στο αναστημένο σώμα του Χριστού) ο δάσκαλός μας Νικόλαος Δαλαμπής (88 ετών) από το Βελβεντό.

Τι να πρωτοθυμηθώ από το δάσκαλό μας τον ‘’κύριο Δαλαμπή’’. Ό,τι και να θυμηθούμε από αυτόν (και από τη γενιά εκείνη των δασκάλων μας) μας συγκινεί, ψαύονται οι μνήμες, τα βαθύτερα του είναι μας, φτάνοντας στα χρόνια της αθωότητας. Και οι θύμησες αυτές, μας γλυκαίνουν…

Γιατί ο δάσκαλος Νίκος Δαλαμπής είχε μια γλυκύτητα σε ό,τι σου έλεγε, σοφία σε ό,τι σου μάθαινε, όπου και αν σε οδηγούσε. Κι όλα με γνώση, με φρόνηση και με άκρα ηρεμία. Η μορφή του και ο πάντα ήπιος χαρακτήρας του με τον απλό συμβουλευτικό λόγο του, σου ενέπνεαν το σεβασμό. Ένιωθες ότι ο άνθρωπος αυτός, σε σέβεται και σ’ αγαπάει. Και συ, του τα ανταπέδιδες.

Διάβασα το ‘’τρισάγιο’’ στο σπίτι του και έκανα αναφορά, παρουσία της οικογένειάς του, στη μεγάλη παιδαγωγική προσφορά του σε εμάς τους μαθητές του. Μας μεταλαμπάδευσε με αποτελεσματικό τρόπο την αγάπη στο Θεό και στην πατρίδα.

Είναι ανεξίτηλη η εικόνα του δασκάλου, που μας μάθαινε με επιμονή και υπομονή τη μουσική της πρωινής προσευχής: ‘’Συ που κόσμους κυβερνάς και ζωή παντού σκορπάς…’’, καθώς και τη μουσική του Εθνικού μας Ύμνου: ‘’Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…’’. Μας μάθαινε την ‘’πρώτη’’ και τη ‘’δεύτερη’’ φωνή, ώστε τα άσματα να έχουν άρτιο άκουσμα. Τον προσέχαμε το δάσκαλο. Και προσπαθούσαμε ‘’να τα πούμε’’ σωστά. Εκείνος τότε μας επαινούσε. Και εμείς πετούσαμε από χαρά.   

Θυμάμαι, που μια φορά στο μάθημα της ιστορίας, μας διάβαζε με ύφος και με τέτοια ιερή εμμελή ανάγνωση το μακρύ ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ‘’Η φυγή’’: ‘’Τ’ άλογο! τ’ άλογο! Ομέρ Βρυώνη -  το Σούλι εχούμηξε και μας πλακώνει -  Τ’ άλογο! τ’ άλογο! ακούς, σουρίζουν – ζεστά τα βόλια τους, μας φοβερίζουν’’, που το πάθος του δασκάλου αποτυπώθηκε στην ύπαρξή μου τόσο, ώστε όταν αργότερα (1977, δάσκαλος πλέον κι εγώ,) άκουσα στο εξαίσιο έργο ‘’Τα παράλογα’’ του Μάνου Χατζιδάκι, τους στίχους του ποιητή Νίκου Γκάτσου, με τις φωνές του Διονύση Σαββόπουλου και της Μελίνας Μερκούρη ‘’Τ’ άλογο, τ’ άλογο, Ομέρ Βρυώνη – δες το κορίτσι μου πόσο κρυώνει – έλα ν’ ανέβουμε κι απόψε στ’  άστρα -  για να της φέρουμε χρυσή θερμάστρα’’, όλα αυτά συνταίριαξαν τόσο όμορφα και δημιουργικά μέσα μου. Του το ΄πα αυτό του δασκάλου μου, όταν τώρα τελευταία τον επισκέφτηκα στο σπίτι του για ‘’να τον δω’’.

Όταν (30-3-2014) επισκέφτηκα το Πολύφυτο και το Σχολείο, που πια δε λειτουργεί, οι Πολυφυτιανοί τους οποίους συνάντησα, μου μίλησαν με σεβασμό για το δάσκαλο Νικόλαο Δαλαμπή. Είχα γράψει τότε και σχετικό άρθρο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο και δημοσιεύτηκε στον τοπικό επαρχιακό τύπο. Αναδημοσιεύω το σχετικό κομμάτι: 

‘’Στη συζήτηση είδαμε την αγάπη και το σεβασμό των Πολυφυτιανών για τον παλιό δάσκαλό τους το Νίκο Δαλαμπή από το Βελβεντό. ‘’Ήταν πολύ καλός δάσκαλος’’, έλεγαν όλοι, ‘’υπήρξαμε μαθητές του. Το σχολείο τότε είχε γύρω στους 40 μαθητές και ήταν μονοθέσιο. Ήταν δάσκαλος στο χωριό μας το 1952 και μετά.  Μας μάθαινε να αγαπούμε την εκκλησία και την πατρίδα. Σ’ αυτόν οφείλουμε το Σχολείο που έχουμε. Αυτός το έκανε. Είναι ο ιδρυτής του Σχολείου. Δεν είχαμε Σχολείο. Ο δάσκαλος, ο Νίκος ο Δαλαμπής πήρε την πρωτοβουλία για να χτιστεί το σχολείο, αυτός έδωσε θάρρος στον πρόεδρο Αστέριο Μαρκόπουλο κι αυτός τον στήριξε σε όλα, του έγραφε τα έγγραφα, ήταν ο εμψυχωτής στην προσωπική εργασία για να χτιστεί το σχολείο. Τον ευχαριστούμε πολύ το δάσκαλο’’. Αυτά μου είπαν για το δάσκαλο Νίκο Δαλαμπή, που κι εγώ τον είχα δάσκαλο στο Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού, οι Πολυφυτιανοί μαθητές του: Γεώργιος Μαρκόπουλος, Σάββας Σκηπητάρης, Λεωνίδας Βρακόπουλος, Νικόλαος Παπαντώνης και Αθανάσιος Σκηπητάρης’’. (Πολύφυτο: Μια μικρή κυψέλη).

Δάσκαλέ μας, Νικόλαε Δαλαμπή, ‘’μακαρία’’ να είναι η οδός την οποία πορεύεσαι τώρα. Απόλαυσε στο Χριστό τους κόπους που κατέβαλες για όλους εμάς τους μαθητές σου. Καλή Ανάσταση, δάσκαλε.

ο μαθητής σου

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

15-9-014