Κουτοπονηριές

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί στα μέρη μας μια ωραία ιδέα: οι Ευρωπαίοι, λέει, πρέπει να κουρέψουν το χρέος. Να μας χαρίσουν, δηλαδή, ένα «μεγάλο μέρος» από όσα μας δάνεισαν.

Μόνο που έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτήν την ωραία ιδέα την βρίσκουμε ωραία μόνο μεταξύ μας και μόνο επειδή χρωστάμε.

Δεν ξέρω πολλούς δανειστές που ενθουσιάζονται στην ιδέα να χαρίσουν τα λεφτά που δάνεισαν - κυρίως τους ενδιαφέρει να διασφαλίσουν ότι θα τα πάρουν πίσω.

Υποθέτω ότι αυτόν τον πολύ απλό συλλογισμό μπορεί να κάνει και ο τελευταίος αδαής πολίτης.

Κυρίως όταν γνωρίζει ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους απαιτεί νομοθετική πράξη σε άλλες δεκαεπτά χώρες κι εγώ δεν ξέρω ποιο σλοβάκικο, σλοβένικο ή φινλανδικό Κοινοβούλιο θα ψηφίσει νόμο για να χαρίσει λεφτά στην Ελλάδα με τους λεβέντες άντρες.

Κι ακόμη περισσότερο όταν ο Ευρωπαίος υποψιάζεται ότι πίσω από την ωραία αυτή ιδέα κρύβεται απλώς η πατροπαράδοτη ελληνική κουτοπονηριά. Θα μας κόψουν το χρέος, θα μηδενίσουμε το κοντέρ και θα δανειζόμαστε ξανά για να γλεντάμε στην υγεία των κορόιδων - όπως πριν από το 2009!

Αναρωτιέμαι, λοιπόν. Αν έτσι έχουν τα πράγματα και ασφαλώς έτσι έχουν, γιατί μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας;

Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε πως για όλα υπάρχει μια εύκολη λύση (αυτή που μας βολεύει...) την οποία απλώς κάποιοι κουτοί ή κάποιοι κακοί δεν θέλουν να εφαρμόσουν;

Διότι είτε πάει ο Σαμαράς ικέτης στη Μέρκελ είτε ο Τσίπρας τουρίστας στη Χονολουλού, δεν πρόκειται να μας χαρίσουν ούτε ένα ευρώ. Στο ορατό μέλλον.

Αντιθέτως αυτό που μπορούμε ενδεχομένως να πετύχουμε είναι να αναπροσαρμοσθούν οι ανεδαφικοί και αυθαίρετοι όροι του προγράμματος για τα επόμενα χρόνια. Οποιος άνθρωπος, ας πούμε, νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% από το 2015 έως το 2020 δεν χρειάζεται να ρωτήσει οικονομολόγο. Αρκεί ένας καλός γιατρός.

Μόνο που η επιβεβλημένη αναπροσαρμογή των στόχων οδηγεί σε δημοσιονομικό κενό, αν δεν αλλάξουν ταυτοχρόνως και οι όροι εξυπηρέτησης του χρέους. Και τότε το κενό που θα δημιουργηθεί θα πρέπει να καλυφθεί με νέο δάνειο, άρα με νέο Μνημόνιο.

Αυτό πρέπει να αποφύγουμε. Κι αυτή είναι η ουσιώδης διαπραγμάτευση. Την οποία κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει στον ελληνικό λαό.

Ισως επειδή με τόσους παλικαράδες που μπλέξαμε έτοιμους να σκίσουν τα Μνημόνια, κανείς δεν καταδέχεται απλώς να μας βγάλει από το Μνημόνιο με ρεαλισμό και σταθερότητα.

Και με τόσα σκισίματα κινδυνεύουν να σκίσουν και κανένα καλσόν!