Οι γονείς αγωνιούν πολύ για τα παιδιά τους σήμερα. Απο το τι θα φάνε μέχρι το αν είναι καλύτερο να επιλέξουν ιδιαίτερα ή τάξη φροντιστηρίου για τα αγγλικά τους. Και δικαιολογημένα, αφού οι ίδιοι θεωρητικά γνωρίζουν καλύτερα απο τους γονείς τους τις προοπτικές και τις κακοτοπιές και θέλουν να ανοίξουν πιο εύκολα το δρόμο για τα δικά τους παιδιά.
Συνήθως επιχειρώντας το ακατόρθωτο. Να μεταδώσουν σ’ εκείνα τις δικές τους εμπειρίες, ώστε να τα αποτρέψουν απο τα λάθη που έκαναν. Πως, όμως, θα μάθεις αν δεν πάθεις;
Κι εκεί έρχεται το σχολείο που παίζει διαφορετικά αυτό το ρόλο. Απο τον αγιασμό που πιάνοντας σφιχτά το χέρι της μαμάς το πρωτάκι στέκεται στην αυλή του σχολείου, μέχρι την αποφοίτηση απο το λύκειο που ο νέος πια ανοίγει τα πανιά του μόνος.
Oμως, ευτυχώς για το «πρωτάκι» όλα αυτά γίνονται αυτόματα, χωρίς πολλές πολλές διαδικασίες. Ευτυχώς που δεν σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτονται οι μεγάλοι, που ξέρουν τις αναποδιές και τους κινδύνους της διαδρομής και μπορεί χωρίς φόβους και προκαταλήψεις να κάνει παρέες και φίλους, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις και τις αντοχές του.
Στη διαδικασία αυτή, λοιπόν, το σχολείο, που είναι το καινούργιο σπίτι, αποτελεί τον ισχυρότερο κρίκο. Εκεί, άλλες φορές με καλό και άλλες φορές με τον πιο σκληρό και απότομο τρόπο, πραγματοποιείται η διαδικασία της κοινωνικοποίησης. Δημιουργούνται στρατόπεδα και αναμετρώνται δυνάμεις με τους φίλους και τους εχθρούς, τους καλούς και τους κακούς, τους πλούσιους και τους φτωχούς. Oπως ακριβώς είναι και η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου