1984 – 2014: 30 ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

 Στη σημερινή γιορτή, 23-9-2014 Σύλληψη Τιμίου Προδρόμου, Ξανθίππης και Πολυξένης οσίων και Νικολάου Καρπενησιώτου και στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας εγκεντρίζω την επέτειο της 30χρονης εφημεριακής διακονίας μου στον Ι. Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού. 

Ήταν Σεπτέμβριος του 1984 όταν ήρθα από την Αιανή (με τη διπλή αλλά και ταυτόσημη στο πρόσωπό μου ιδιότητα του παπαδάσκαλου) στο Βελβεντό και τοποθετήθηκα Εφημέριος στον Ιερό Ναό (ύστερα και από αίτημα της Εκκλησιαστικής Επιτροπής) από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιο Ψαριανό με την εντολή και την ευλογία να λειτουργώ σε αυτόν και να ασκώ, με φόβο Θεού και συνειδησιακή ευθύνη το έργο που μου ανατέθηκε στο Κανονικό πλαίσιο της ορθόδοξης εκκλησιολογίας.    

Σε όλο αυτό το διάστημα της 30χρονης θητείας με ‘’φόβο Θεού’’ και με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου προσπαθώ να ανταποκρίνομαι, το κατά δύναμιν, στο ανατεθέν λειτουργικό και ποιμαντικό διακόνημά μου.

Έχοντας διαρκώς κατά νου το λειτουργικό: ‘’Ουδείς άξιος συνδεδεμένος ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, Βασιλεύ της δόξης. Το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουράνιαις δυνάμεις’’. Κανένας από κείνους που είναι δεμένοι με τις σαρκικές επιθυμίες και ηδονές, δεν είναι άξιος να ‘ρχεται και να πλησιάζει και να σε λειτουργεί, ένδοξε Βασιλέα. Γιατί είναι μεγάλο και φοβερό να σε υπηρετούν και σ’ αυτές τις επουράνιες δυνάμεις.

Η αλλαγή των άλλων προϋποθέτει πρώτα την εσωτερική δική μου. Η διαλογική σχέση με το Θεό, με (μας) οδηγεί στην αυτογνωσία: ‘’Δος μοι, μετανοίας λογισμόν, δος και κατανύξεως πόθον, τη ταπεινή μου ψυχή, έγειρον εξ ύπνου με δεινής πωρώσεως, και το σκότος απέλασον, το της ραθυμίας, και της απογνώσεως λύσον την ζόφωσιν, όπως ανανεύσας ο τάλας, σοι προσκολληθήσωμαι Λόγε, και σου τοις θελήμασι πορεύσομαι’’. (Παρακλητική, Ήχος β’, Κυριακή εσπέρας, Στιχηρό Προσόμοιο)

Η διακονία μου έξω από το Ναό (διακονία αγάπης προς τον οιονδήποτε άνθρωπο, δικό ή ξένο, σε όλες τις αναζητήσεις και ανάγκες του) είναι προέκταση της Θείας Λειτουργίας και όχι ένας οριζόντιος ακτιβισμός.

Ο Χριστός είπε: ‘’επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με’’. (Ματθ. 25, 35-36).  Και πρόσθεσε: ‘’εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε’’. (Ματθ. 25, 40).

Και ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος βεβαιώνει: ‘’Όταν ξέρετε ότι βάλατε στο τραπέζι αυτού που πεινάει ένα πιάτο φαγητό, θα πάρετε κι εσείς χαρά’’ (Εγκύκλιον σημείωμα, αρ. πρωτ. 590, 26-5-2014) και αποδίδει τη σημερινή (και όχι μόνο) γενικευμένη κρίση ‘’στην κακή χρήση του αγαθού της ελευθερίας την οποία μας χάρισε ο Αναστάς Κύριος’’, με την αποστροφή ότι ‘’το εγώ κατακλύζει τις κοινωνίες!’’. (Ποιμαντορική Εγκύκλιος επί τω Αγίω Πάσχα 2014) και υπονομεύει την ενότητά τους.  

Κάποτε σ’ ένα Μοναστήρι ρώτησα τον Ηγούμενο: Γέροντα τι κάνεις; Κι εκείνος απάντησε: Δοξάζω το Θεό που με ανέχεται.

Υιοθετώ το λόγο του θυμόσοφου Γέροντα: Δοξάζω κι εγώ το Θεό και τον Άγιο που με ανέχονται. Ύψιστη τιμή για μένα να τους υπηρετώ.

Με αφορμή την παρούσα γιορτή της 30ετίας μνημονεύω και ευχαριστώ:

Τον αείμνηστο Μητροπολίτη Γαλλίας Μελέτιο από τα χέρια του οποίου δέχτηκα τις δύο χειροτονίες μου, του Διακόνου (7-11-1976) στον Άγιο Στέφανο Παρισίων και του Πρεσβυτέρου (28-11-1976) στην Αγία Τριάδα Τουλώνος νότιας Γαλλίας. 

Τους Επισκόπους και Μητροπολίτες αυτής της 30ετίας: τον αείμνηστο Μητροπολίτη Διονύσιο, τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σιατίστης Αντώνιο  ως τοποτηρητή της Ι. Μητρόπολης, το Μητροπολίτη κ. Αμβρόσιο και το σημερινό Μητροπολίτη-Ποιμενάρχη, τον Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο.

Τους δύο αείμνηστους, σεβαστούς παπάδες παππούδες, τον προκάτοχό μου παπα-Γιάννη Παπαδημητρίου τον ήσυχο και καλλίφωνο και το Γέροντά μου παπα-Γιώργη Κακούλη τον απλό και ντόμπρο.

Ευχαριστώ και ευλογώ ένα προς ένα τους συνεργάτες μου - επιτρόπους, ψάλτες, νεωκόρους, παιδιά του Αγίου Βήματος, μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές για όσα (προσπαθήσαμε μαζί και) πραγματοποιήσαμε, με τη χάρη του Χριστού και τη συνέργεια του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, στο χώρο του Ναού και στον ευρύτερο χώρο της κοινωνίας των προσώπων με τόλμη και ανοιχτότητα, χωρίς φοβικότητες και απορρίψεις. Ο Θεός ‘’ανατέλλει τον ήλιο επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους’’ και δεν είναι Θεός μιας και μόνο - ‘’ανώτερης’’(!)- φυλής.

Τους επιτρόπους στην 30ετία 1984-2014: Γεώργιο Κουτλιάμπα, Δημήτριο Στεφανόπουλο, Γεώργιο Κουκόλη, Σωκράτη Παπαγόρα, Νικόλαο Τζινίκο, Αθανάσιο Ζιούζιο, Παύλο Παπανώτα, Νικόλαο Στεργιόπουλο, Γεώργιο Ι. Στεργιόπουλο, Νικόλαο Καλοζήση, Νικόλαο Κουτσιούκη, Στέφανο Μυλωνά, Ιωάννη Ηλ. Παπαγεωργίου, Αργύριο Ν. Τέτο, Δημήτριο Σεραφείμ, Λάμπρο Κουτσιούκη, Δημήτριο Μύρο, Αργύριο Στ. Τέτο, Άννα Κρομμύδα, την τωρινή Επιτροπή: Γεώργιο Στεφάνου, Ιωάννη Παπαγόρα, Δημήτριο Στεφάνου, Θεοδώρα Δελνιώτη-Παπαγόρα.   

Τους ψάλτες και τους (κατά διαστήματα) βοηθούς τους: Αθανάσιο Κουτσιούκη, Ιωάννη Τζινίκο, Ιωάννη Παπαγόρα, Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά, Γεώργιο Καραγιάννη, Γεώργιο Ι. Στεργιόπουλο, Ζήνωνα Τζατζάρη, Ιωάννη Σόκουτη, Δημήτριο Τσιαμή, Γεώργιο Πιτσιούγκα, Γρηγόριο Φωκίδη, Αριστείδη Σταμάτη, Εμμανουήλ Χ. Χατζημανώλη, Δημήτριο Φικιάρη, Γεώργιο Καραμούζα, π. Νικόλαο Κανταρτζή και τους πρωτοψάλτες: Αναστάσιο Καγκαρά, Σωτήρη Αρβανίτη Μιλτιάδη Ηλιάδη,  Γεώργιο Παπαβασιλείου, Πάρη Γκούνα, Ευάγγελο Νανάκο.

Τους νεωκόρους: Παναγιώτη και Βασιλική Παπαγόρα, Έλλη Καραχαρίση, Μαρία Κουτσιούκη, Θεοδώρα Κακούλη.

Τις προσφοράρισσες (που ζυμώνουν και ψήνουν τους άρτους της Θείας Ευχαριστίας) γυναίκες: Πηνελόπη Παπανώτα, Όλγα Τζινίκου, Άννα Κρομμύδα.

Την Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου και τον Ηγούμενό της Αρχιμ. Μάξιμο για τη θετική ανταπόκρισή τους στην κατ’ έτος υποδοχή ιερού λειψάνου του Αγίου Διονυσίου στην Ενορία του στο Βελβεντό, υποδοχή που τελεί υπό την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτη μας.

Προσεύχομαι για τους αρρώστους, που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου.

Ευχαριστώ τους γονείς μου, Ιωάννη και Μαριάνθη Κώστα και τη γιαγιά μου Γλυκερία για την ‘’εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου’’ ανατροφή μου.

Τέλος ευχαριστώ την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου, Μαρία, Ιωάννη και Ευγενία. Και πρώτα τη σύζυγο και πρεσβυτέρα μου Αθανασία για όλα.

Στο διάστημα της 30ετίας τέλεσα στον Ιερό Ναό μας, 139 γάμους και 394 βαπτίσεις από τις οποίες οι 70 είναι βαπτίσεις μεταναστών και οι οποίοι προσήλθαν ελεύθερα και ζήτησαν να βαπτιστούν. Στο εξής η φροντίδα για όλους, για την πνευματική τους κατάρτιση ως ισότιμα μέλη μέσα στο ενιαίο και αδιαίρετο Σώμα της Εκκλησίας, είναι συνεχής.  

Ο σημερινός πολιτισμός έχει δόγμα το ‘’να περνάμε καλά’’ και είναι βαθύτατα ναρκισσιστικός, κλειστός και φοβικός. Θεωρεί το διπλανό ‘’απειλή’’ και την (τοπική) κοινωνία του ανεπιθύμητη. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια τρομερή οπισθοδρόμηση που ερείδεται σε μια τραγικότερη ομφαλοσκόπηση.

Εμείς υπάρχουμε γιατί αγαπάμε (αγαπώ άρα υπάρχω) εμπιστευόμενοι ‘’εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ’’. Χαιρόμαστε γιατί έχουμε τη χάρη. Η χάρη, δηλαδή ο Χριστός και το Ευαγγέλιο είναι ελευθερία. Το Ευαγγέλιο είναι αγάπη. Στο χώρο του Ευαγγελίου πάσχει και χαρίζεται ο Θεός. Το Ευαγγέλιο αγωνιζόμαστε να το κάνουμε ζωή μας με τη χάρη του Θεού.  

Να μας έχει ο Θεός γερούς. Και να χτίζουμε τη ζωή μας πάνω στην ταπεινοφροσύνη. Ταπεινοφροσύνη δεν είναι η κακομοιριά ή το αίσθημα κατωτερότητας. Είναι το υγιές αίσθημα και η βάση της συμφιλίωσης που διασφαλίζει τη σχέση, τη σύνθεση και την ενότητα στα πρόσωπα και στις τοπικές και εθνικές κοινωνίες.

Κλείνοντας το λόγο επιτρέψτε μου μια παράκληση: ‘’Παρακαλώ, ουν υμάς, αδελφοί…’’ (Ρωμ. 12,1) σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, μη λησμονάτε τον εκκλησιασμό. Τον εκκλησιασμό των υπάρξεών σας, του ανδρογύνου σας, της οικογένειάς σας.

Ο εκκλησιασμός είναι το αξονικό συλλογικό έλλειμμα που με θλίβει, που με προβληματίζει στην προσπάθεια να βρω λύση και δε βρίσκω.

Σας ασπάζομαι όλους. Χαίρετε πάντοτε.  

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ

του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Βελβεντού

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος, Αρχιερατικός Βελβεντού

Η ομιλία αυτή ελέχθη από τον υποφαινόμενο στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού την 23^η Σεπτ. 2014 στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.

Στο Αναλόγιο έψαλαν ο Γιάννης Τζινίκος, ο Γιάννης Παπαγόρας και η Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά.

Μικρό καλλιτέχνημα-πάπυρο, φιλοτεχνημένο από τις ίδιες πρόσφεραν στον Εφημέριο στο Αρχονταρίκι του Ναού με το παρακάτω κείμενο:

‘’Πατέρα Κωνσταντίνε, η ζωή σας όλη είναι η ιεροσύνη και η εκκλησία. Υπηρετείτε στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού για 30 χρόνια. Δημιουργήσατε φιλικούς και πνευματικούς δεσμούς. Έχετε μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη και καλοσύνη που μας χωράει όλους. Είστε ένας αισιόδοξος και ακούραστος εργάτης της εκκλησίας. Γνωρίζετε να παρηγορείτε, να συμπαραστέκεστε και να αγκαλιάζετε με αγάπη το εκκλησίασμα. Ευχόμαστε να είστε γερός, δυνατός, να σας καμαρώνει η οικογένειάς σας. Με σεβασμό. Ειρήνη, Ολυμπία, Χαρούλα’’.  

Οι γυναίκες παρασκεύασαν εδέσματα (γλυκίσματα, πίτες, σαρμάδια) τα οποία προσφέρθηκαν κέρασμα στους πιστούς στο Αρχονταρίκι του Ναού.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

23-9-2014