Ραντεβού με την υστερία

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Παρακολουθώντας τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο δεν μπόρεσε να μην πάει το μυαλό μου στους Αμερικανούς.

Οχι επειδή επανεξέλεξαν τον Μπαράκ Ομπάμα - άλλωστε οι ίδιοι ψηφοφόροι έβγαλαν παλαιότερα για δυο τετραετίες και τον ανεγκέφαλο Μπους τον νεότερο.

Αλλά επειδή εκεί η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με ένα μέτρο που εκθέτει πολλαπλά τις δικές μας αθλιότητες.

Δεν ξέρω αν οι Αμερικανοί είναι απολίτιστοι ή αστοιχείωτοι (όπως θέλουμε να πιστεύουμε), αλλά στην Αμερική τουλάχιστον δεν φαίνεται να κυκλοφορεί κάτι σαν... Ζωή Κωνσταντοπούλου! Ευτυχώς - γι' αυτούς...

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι προσωπικό. Εχω την άποψη ότι ο πολιτισμός και η αγωγή ενός ανθρώπου, μιας παράταξης ή ενός λαού δεν εκδηλώνεται τόσο όταν συμφωνεί αλλά όταν διαφωνεί.

Και, δυστυχώς, στην Ελλάδα διαφωνούμε γενικώς απολίτιστα. Συνήθως μπερδεύουμε το θάρρος με το θράσος. Την άποψη με την τσιρίδα. Το επιχείρημα με την προσβολή.

Ζούμε ένα συνεχές ραντεβού με την υστερία, το οποίο είναι όχι μόνο αντιαισθητικό αλλά και εντελώς περιττό.

Διότι στη δημοκρατία μας, η αντιπολίτευση μπορεί θαυμάσια να αντικρούσει, να διαφωνήσει, να καταψηφίσει, να καταγγείλει, χωρίς απαραιτήτως να βγάζει αφρούς.

Εναν χρόνο κράτησε η προεκλογική εκστρατεία στην Αμερική και διατήρησε ένα επίπεδο ίσως αμφίβολης αισθητικής, αλλά πάντως στοιχειώδους ευπρέπειας.

Ακούστηκαν ασφαλώς πολλές χοντράδες όπως είναι φυσιολογικό σε μια έντονη σύγκρουση. Αλλά κανείς δεν πέρασε εκείνο το λεπτό σημείο που θα τον εμπόδιζε το βράδυ των εκλογών να συγχαρεί προσωπικά τον νικητή και να συνυπάρξει από την επομένη μαζί του.

Στην Ελλάδα αντιθέτως η συνύπαρξη δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν.

Αναρωτιέμαι, ας πούμε, πώς είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Καμμένοι να συνεχίσουν να ζουν στην ίδια χώρα με μια «τρικομματική χούντα» που είναι χειρότερη από τον Μεταξά και τον Τσολάκογλου και κάνει το ένα «πραξικόπημα» μετά το άλλο.

Τι θα κάνουν, αν εννοούν όσα λένε;

Θα πάρουν τα βουνά; Θα κηρύξουν επανάσταση; Θα στήσουν οδοφράγματα; Θα φύγουν από τη Βουλή; Θα κλειστούν στο Πολυτεχνείο;

Διότι αν είσαι στοιχειωδώς συνεπής πολιτικός κι αν όντως πιστεύεις ότι καταλύεται η δημοκρατία, αποκλείεται να συνεχίζεις να συναγελάζεσαι και να χαριεντίζεσαι σε επιτροπές, διαδρόμους και τηλεοπτικά πλατό με εκείνους που την καταλύουν.

Μην ανησυχείτε, όμως. Ούτε στα βουνά θα βγουν, ούτε στα οδοφράγματα πρόκειται να ανέβουν - άλλωστε δεν βοηθούν και τα ψηλοτάκουνα...

Η πικρή αλήθεια είναι ότι όσα καταγγέλλουν δεν τα εννοούν, ούτε τα πιστεύουν. Φασαρία κάνουν μήπως και ακουστούν.

Μόνο που ακόμη κι η φασαρία τους είναι τόσο κουραστική!..