Γράμμα από τα ξένα: Στη θέση του άλλου

του Κώστα Κουφογιώργου από το pheme.gr

 Τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στην Γερμανία. Έφυγα πριν την κρίση για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Ζω στην Στουτγάρδη, μια από τις πόλεις με το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών, κάτι όμως που δεν την εμποδίζει να είναι από τις πόλεις με το υψηλότερο επίπεδο ποιότητας ζωής. Για τους Γερμανούς είμαι ένας μετανάστης, τους πήρα τις δουλειές και τις γυναίκες (η γυναίκα μου είναι Γερμανίδα). Με άλλα λόγια ήρθα και τους φορτώθηκα.

Με ασφάλισαν αμέσως και μάλιστα στο προνομιούχο ταμείο των καλλιτεχνών. Έστειλα βιογραφικά και σιγά σιγά βρήκα τον δρόμο μου. Το μόνο πράγμα που μου θυμίζει ότι είμαι διαφορετικός, είναι η δυσκολία των Γερμανών να προφέρουν το όνομά μου. Είμαι ξένος αλλά δεν νιώθω ξένος. Είμαι σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, αλλά δεν νιώθω αδικημένος. Δεν μένω απλήρωτος ούτε φωνάζουν την Αστυνομία, όταν ζητάω το δίκιο μου.
Ακολούθησα τους κανόνες, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Για να πάρω τη γερμανική υπηκοότητα, θα δώσω εξετάσεις γλωσσομάθειας. Δε θα πληρώσω κανέναν και δεν θα λαδώσω κανέναν για την άδεια παραμονής. Έχω σαφείς υποχρεώσεις και δικαιώματα. Περπατώ σ’ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου. Στην παιδική χαρά ακούς γονείς από τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα. Στα παιδιά τους μιλάνε την μητρική γλώσσα και τα παιδιά απαντούν στα Γερμανικά.

Λίγο πιο κάτω κάποιοι  συνταξιούχοι από την πρώην Γιουγκοσλαβία παίζουν ένα παιχνίδι παρέα με ένα καφάσι μπύρες. Γελάνε , αστειεύονται , δείχνουν να περνάνε καλά, το σκηνικό θυμίζει ταινία Κουστουρίτσα. Δίπλα ένα Ισλαμικό κέντρο, Άραβες και Τούρκοι μπαινοβγαίνουν. Όλα αυτά σε μια γειτονιά με κοινό παρανομαστή την αποδοχή των κοινών κανόνων διαβίωσης. Χαίρομαι που ως τώρα δεν βρέθηκα δαρμένος και με μια αλυσίδα στον λαιμό. Ξένος και αποξενωμένος. Χαίρομαι που σέβομαι και με σέβονται, γιατί εδώ δεν είμαι εγώ ο δυνατός.

Το καλοκαίρι με το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου έβλεπες αυτοκίνητα με σημαίες απ’ όλη την Ευρώπη. Τα βράδια πότε πανηγύριζαν οι Πορτογάλοι, πότε οι Ιταλοί , πότε οι Γερμανοί και όταν κερδίσαμε τη Ρωσία κάηκε ο κόσμος. Κόρνες, σημαίες ελληνικές, φωνές... κανένας δεν πείραξε κανέναν. Την άλλη μέρα όλοι συναντήθηκαν στις δουλειές τους.

Ο υπουργός Οικονομικών είναι Βιετναμέζικης καταγωγής. Τον υιοθέτησε ένας Γερμανός ιερέας ως ορφανό, θύμα  του πολέμου του Βιετνάμ. Ο πρωθυπουργός της Βόρειας Σαξονίας είναι μισός Σκωτσέζος, ο αντιπρόεδρος των Πρασίνων Τούρκος. Στην Ελλάδα δεν δίνουμε τη σημαία σε έναν ξένο αριστούχο μαθητή και πιθανόν να μην δίναμε την ελληνική υπηκοότητα στον Λόρδο Βύρωνα γιατί δεν είχε ελληνικό αίμα.

Οι γείτονάς μου έχει ωδείο. Ο ίδιος Γερμανός και Βουδιστής, η γυναίκα του Λατινοαμερικάνα, ο συνέταιρός του  Ρώσος, οι Ιταλοί της περιοχής διοργανώνουν κάθε χρόνο μια λιτανεία με εικόνα της Θεοτόκου. Η αστυνομία κλείνει τον δρόμο και ο κόσμος χαζεύει από τα παράθυρα. Και στην Ελλάδα ακόμα συζητάμε το διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας και μη ξεχνάμε τις ταυτότητες και τη "δεξιά του Κυρίου".

Όμως δεν είναι παράδεισος εδώ. Όχι, δε θα το ισχυριστώ αυτό. Το πρόσφατο σκάνδαλο με την παράνομη νεοναζιστική οργάνωση ''NSU'' αλλά και τα προβλήματα με την προσαρμογή των Τούρκων (με κύριο παράδειγμα την γειτονιά του Βερολίνου Νόικολν) δείχνει ότι πουθενά δεν λείπουν τα προβλήματα. Αλλά οι οργανωμένες κοινωνίες βλέπουν το πρόβλημα, το αποδέχονται και το παλεύουν. Δεν το κουκουλώνουν. Όταν οι νεοναζί κάνουν συγκεντρώσεις, οργανώνονται ειρηνικές αντισυγκεντρώσεις με τριπλάσιο κόσμο. Στην Ελλάδα οι νεοναζί μοιράζουν την κάρτα με το τηλέφωνο τους για ώρα ανάγκης. Στην Γερμανία αν ένας πολιτικός κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο έχει τελειώσει. Στην Ελλάδα κάνει καριέρα.

Από τότε που έμεινα άνεργος συμπονώ διπλά τους ανέργους. Από τότε που έγινα μετανάστης, καταλαβαίνω τους μετανάστες. Ίσως αυτό θα ήταν και μια τιμωρία για τους παλληκαράδες που βασάνισαν τον έρμο μετανάστη στη Σαλαμίνα. Όταν τους συλλάβουν να τους στείλουν στην Αίγυπτο, απέναντι σε ένα αγριεμένο πλήθος για να νιώσουν και αυτοί ανυπεράσπιστοι, εξευτελισμένοι και απειλημένοι. Γιατί δεν θέλω να είμαστε ξέφραγο αμπέλι, αλλά ούτε και κλειστή φασιστο-αρένα.