Ο Ιβάν Σαββίδης και το βαθυσκάφος που αγνοείται.

Του Ιωσήφ Μιχαηλίδη*

Ο Ιβάν Σαββίδης, πασίγνωστος μεγαλοεπιχειρηματίας -άρα και πολιτικός παράγοντας- είχε λάβει την ελληνική υπηκοότητα την οποία είχε αποποιηθεί για να εκλεγεί βουλευτής στην ρωσική Δούμα. Κατόπιν το 2013 απέκτησε εκ νέου, για δεύτερη φορά,  το ελληνικό διαβατήριο λόγω τιμητικής πολιτογράφησης.

Υπάρχει περίπτωση κάποιος πχ σομαλικής καταγωγής άνθρωπος να αποκτούσε την ελληνική υπηκοότητα ως πρόσφυγας ή μακράς διαμονής, να αποποιούνταν αυτής και το ελληνικό κράτος να του την ξαναέδινε;

Κατά περιόδους τα social media και τα παραδοσιακά ΜΜΕ γεμίζουν άρθρα, απορίες, αντιρρήσεις για το εάν κάποιος μαθητής αλλοδαπής καταγωγής δικαιούται να παρελαύνει, πόσο μάλλον να κρατά την ελληνική σημαία. Όλες οι ενστάσεις αφορούν παιδιά καταγόμενα από βαλκανικές χώρες, από χώρες της Ασίας ή της Αφρικής.

Έχει τύχει να διαβάσετε ποτέ κάποια ένσταση για έναν παιδί καταγωγής από τις ΗΠΑ που σηκώνει την ελληνική σημαία ας πούμε στο Deeree ή στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης ή στο Αρσάκειο Π. Ψυχικού;

Η ιστορία του βαθυσκάφους που εξαφανίστηκε με τους επιβάτες του είναι γνωστή. Εξίσου γνωστή είναι η ιστορία του τραγικού ναυαγίου έξω από την Πύλο.

Στην λέξη «ιστορία» σταματούν και οι ομοιότητες. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιοι χομπίστες πάμπλουτοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν ένα «πειραματικό» βαθυσκάφος για την αναψυχή τους.  Προς αναζήτησή τους πήγαν επιστήμονες, χρησιμοποιήθηκε τεχνολογικός εξοπλισμός τελευταίας τεχνολογίας και χιλιάδες ανθρωποώρες, υπάρχει ακόμα μια τεράστια προβολή του τραγικού ατυχήματος από τα παγκόσμια ΜΜΕ. Όλα αυτά χωρίς κανένας να αναρωτηθεί σε ποιανού «ιδιοκτησίας» ύδατα έπλεαν και ποιος ήταν υπεύθυνος για την αναζήτησή και διάσωσή τους.

Στην δεύτερη περίπτωση πάνω από 700 ταλαίπωροι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν μια καλύτερη μοίρα σε άλλον τόπο από την πατρίδα τους. Στοιβάχτηκαν σε ένα ψαροκάικο με οδηγό την ανάγκη της επιβίωσης, όχι την αναψυχή.  Η προβολή από τα ΜΜΕ ήταν σαφώς μικρότερη, τα σωστικά μέσα ανύπαρκτα, απασχολήθηκε ελάχιστος εξοπλισμός και εργατοώρες. Το κύριο ερώτημα που απασχόλησε τα ελληνικά «κορυφαία»  ΜΜΕ ήταν εάν έπρεπε να τους διασώσει το ελληνικό λιμενικό, εάν βρίσκονταν σε νερά ευθύνης του ελληνικού κράτους, ποιος τέλος πάντως έπρεπε να τους αναζητήσει και να τους σώσει;

Η ΕΕ μέσω της FRONTEX, οργανισμοί και διεθνή έντυπα που ασκούν πολιτική όπως οι New York Times ήδη καταγγέλλουν ευθύνες του ελληνικού λιμενικού. Το Λ.Σ. απαντά κυρίως βασιζόμενο στην θέση του ψαροκάικου και στο «ποιος έχει την ευθύνη διάσωσης». Άλλωστε και καμία Frontex ή άλλος ευρωπαϊκός φορέας δεν ασχολήθηκε. Ξεχνάμε ότι η Ευρώπη δημιούργησε την Αναγέννηση αλλά δημιούργησε και το Άουσβιτς.  Έτσι το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας γίνονται ασκήσεις διαγωνίσματος  για νομικίστικες απαντήσεις.

Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι εάν στη θέση του ψαροκάικου με τους 700 και βάλε ταλαίπωρους βρίσκονταν μία θαλαμηγός ενός έλληνα ή γερμανού εφοπλιστή με 20 επιβάτες του διεθνούς jet set θα υπήρχε ποτέ ερώτημα «ποιος είναι αρμόδιος να τους σώσει; Σε τι νερά βρίσκονται;»

Όταν καταφθάνει σε μια παραλία πχ της Σάμου μία φουσκωτή βάρκα με ταλαίπωρους αμέσως οδηγούνται σε «camps» , στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση (ας μην αναφερθούμε στις επαναπροωθήσεις). Κατόπιν θα περάσουν μήνες και χρόνια μέχρι να εξεταστεί η αίτησή τους για άσυλο ή η δυνατότητα προώθησή τους σε κάποια χώρα που θέλουν να εγκατασταθούν. Σχεδόν πάντα χωρίς μεταφραστές, χωρίς να γνωρίζουν καν τι ερωτώνται, σε τι πρέπει να απαντήσουν, τι δικαιώματα και τι υποχρεώσεις έχουν.

Εάν καταφτάσει σε λιμάνι της Σάμου μια θαλαμηγός ενός σεΐχη από κάποια βασιλευόμενη θεοκρατική δικτατορία που αποδεδειγμένα χρηματοδοτεί φανατικούς θρησκόληπτους τρομοκράτες και μεταχειρίζεται τις γυναίκες σαν δούλους,  κυνηγημένος από τον βασιλιά-θείο του και ζητήσει άσυλο διότι κινδυνεύει η ζωή του στην πατρίδα του, πιστεύει κάποιος ότι θα οδηγηθεί σε κάποιο “camp”; Ότι θα ζήσει σε σκηνή; Ότι θα ζητήσουν να πιστοποιήσουν τα έγγραφά του; Πιστεύει κάποιος ότι θα περιμένει χρόνια για να εξεταστεί η αίτησή του για άσυλο; Μήπως απλά θα αγοράσει ένα διαμέρισμα αξίας 200.000 ευρώ –χωρίς κανείς να ασχοληθεί με την προέλευση των χρημάτων-αγοράζοντας ταυτόχρονα και την ελληνική βίζα;

Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για αυτά που ήδη ξέρουμε όλοι.

Στον θάνατο είμαστε ίδιοι. Στην ζωή διαφέρουμε.

Τουλάχιστον ας διατηρήσουμε την στοιχειώδη αξιοπρέπεια μας και να αποδεχτούμε την υποκρισία μας μπας και μπορέσουμε να αλλάξουμε ή έστω να αλλάξουν τα παιδιά μας τον κόσμος μας. Ο πρώτος πληθυντικός χρησιμοποιείται για όλους που δημιουργήσαμε μια κοινωνία που δεν τολμά να κοιτάξει ούτε τον εαυτό της στον καθρέπτη, που ελπίζει ότι με την «τράπεζα της ανατολής» θα έρθει η ΝΙΚΗ για το ανόθευτο ελληνικό αίμα των Σπαρτιατών ώστε να λειτουργήσει κάποτε και η τηλεδιοίκηση στα τρένα.

(Φυσικά ο τίτλος είναι «παραπλανητικός». Ένα κείμενο όμως με τίτλο το όνομα του Ιβάν Σαββίδη το διαβάζουν πολλοί περισσότεροι από όσοι ένα κείμενο με τίτλο «στον φτωχό ξένο νταηλίκι και στον πλούσιο τεμενάδες»).

*O Ιωσήφ Μιχαηλίδη είναι  Πρόεδρος Σ.ΥπΟΤΑ Ν. Κοζάνης, Οικονομολόγου