To κήρυγμα της Κυριακής των Αγ. Πατέρων - 12 Ιουνίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰω. 17, 1-13)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Σήμερα, ποὺ τιμοῦμε τὴ μνήμη τῶν ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή μᾶς μεταφέρει στὸ κλίμα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ στὴν «ἀρχιερατικὴ προσευχὴ» τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ Σώματός Του. Ἔτσι δικαιώνει καὶ τὸ ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Νικαίας, γιατί ὁ ἀγώνας τους ἐναντίον τῆς ἀρειανικῆς κακοδοξίας ἦταν ἀγώνας γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς της, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει στὸν κόσμο σὰν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ σώζει τὸν κόσμο. Περισσότερο βοηθάει ἐμᾶς ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ γιὰ νὰ προσδιορίσουμε τὶς προϋποθέσεις ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν τὴν ἑνότητά μας στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ συγχρόνως τὴν ἑνότητα τοῦ ἴδιου του Σώματος, τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ «ἔργο» τοῦ Χριστοῦ εἶναι λυτρωτικὸ ἀλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικό. Εἶναι τὸ φανέρωμα τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Τὸ φανέρωμα αὐτὸ δὲν ἔγινε θεωρητικὰ – διανοητικά, ἀλλὰ ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή Του γνωστοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο τὸν Τριαδικὸ Θεό. Διότι σ’ Αὐτὸν «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς», μόνο στὸ Χριστὸ κατοικεῖ σωματικὰ ὅλη ἡ θεότητα, καὶ γι’ αὐτὸ «ὁ ἐωρακῶς αὐτὸν ἐώρακε τὸν Πατέρα», αὐτὸς ποὺ ἔχει δεῖ τὸ Χριστὸ ἔχει δεῖ τὸν Πατέρα, ὅπως εἶπε στὸ Φίλιππο. Ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστὸ δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸ Θεό, νὰ μάθουμε τὸ θέλημά Του γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ συνεπῶς οὔτε νὰ σωθοῦμε μποροῦμε. Ἐκεῖνο ποὺ ξεχωρίζει ἀποφασιστικὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου εἶναι τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί μόνο στὸ Χριστὸ συναντᾶ κανεὶς λυτρωτικὰ τὸ Θεό. Μὲ τὸ φανέρωμα τοῦ Θεοῦ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀνοίγει ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς τὸ δρόμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἔκφραση «αἰώνιος ζωὴ» ποὺ ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἔχει χρονικὴ ἀλλὰ σωτηριολογικὴ σημασία. Σημαίνει τὴν εἴσοδό μας στὸ χῶρο τῆς «βασιλείας τοῦ Θεοῦ», τὴν εἴσοδό μας στὴν «κοινωνία» τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν ὁποία πραγματικὰ ὑπάρχουμε καὶ ζοῦμε.

Στὴν κλήση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπαντήσει. Ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὴ δεχτεῖ ἢ νὰ τὴν ἀπορρίψει. Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση κρίνεται καὶ ἡ σωτηρία του. Τὸ «ναὶ» ποὺ ἀντιπροσφέρουμε στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος «δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν’’, αὐτὸ τὸ «ναὶ» εἶναι ἡ πίστη μας. Χωρὶς αὐτὸ δὲν σωζόμαστε. Αὐτὸ ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε ἐμεῖς, τὸ ἔκαναν ἤδη οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. «Ἐτήρησαν τὸν λόγον» τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς φανέρωσε ὁ Χριστός. Πίστεψαν δηλαδὴ πὼς ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὅτι Ἐκεῖνος Τὸν ἀπέστειλε στὸν κόσμο.

Οἱ Μαθητὲς ἀναγνώρισαν στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸ Θεάνθρωπο, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Ἔτσι, καὶ μόνο ἔτσι, μπόρεσαν νὰ μποῦν στὴν «αἰώνια ζωή». Νὰ ἀναγνωρίσουν δηλαδὴ τὸ Θεὸ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ νὰ δεχτοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ πιστέψουν στὴ μαρτυρία Του γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὴν «αἰώνια ζωή».

Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ Μαθητὲς ἦταν ὄχι μόνο προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τους, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὸ θεμέλιό της ἑνότητάς τους μέσα στὸ Χριστό, χωρὶς τὴν ὁποία οὔτε καὶ ἡ σωτηρία εἶναι δυνατή. Ὁ Χριστὸς τὸ ξέρει αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ τοὺς κρατήσει σ’ αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Στὴ μία δηλαδὴ καὶ ἑνιαία πίστη καὶ πιστότητα στὸ Χριστό, ποὺ ἐξασφαλίζει καὶ τὴν μεταξύ τους ἑνότητα.

Τὴν ἑνότητα αὐτὴ τῶν μαθητῶν ὁ Χριστὸς τὴν ἀνάγει στὴ δική Του ἑνότητα μὲ τὸν Πατέρα. Ἡ δική Του ἑνότητα μὲ τὸν Πατέρα εἶναι ἑνότητα οὐσίας, ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης. Ὁ Χριστὸς ἔχει ὁλόκληρη τὴ θεία οὐσία μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὰ τρία θεία Πρόσωπα εἶναι μεταξύ τους «ὁμοούσια» διακήρυξε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Μὲ τὴν πιστότητά τους στὸ Χριστὸ θὰ κρατήσουν στὰ κατοπινὰ χρόνια οἱ Μαθητὲς -καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία- αὐτὴ τὴν ἑνότητα ἐλευθερίας, ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης, ὥστε νὰ ἀνήκουν σὲ μία ἀδελφικὴ κοινωνία, στὴν ὁποία «ὅλοι ζοῦν σὰν μία οἰκογένεια καὶ τὰ ἔχουν ὅλα κοινὰ» καὶ «κανεὶς δὲν λέει πὼς κάτι ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του εἶναι ἀτομική του ἰδιοκτησία ἀλλὰ ὅλα τὰ εἶχαν κοινά», καὶ ἔχουν μεταξύ τους τέτοια ἀγάπη, ὥστε «τὸ περίσσευμα τοῦ ἑνὸς νὰ καλύπτει τὸ ὑστέρημα τοῦ ἄλλου…καὶ νὰ ὑπάρχει μεταξύ τους ἰσότητα» (Πράξ. β΄ 44, δ΄32, Β΄ Κορ. η΄ 14).

Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα (ποὺ τὰ μαθαίνουμε μαθητεύοντας στὴν Ἐκκλησία) εἶναι προσφορὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἡ προσφορὰ αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσες θὰ μποροῦσε νὰ δεχτεῖ ποτὲ ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ κόσμος.

π. Κ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως