Το σύστημα Κωσταλέξη

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, protagon.gr

Συμπυκνώνει την περίοδο 2004-2009 όπου διογκώθηκε υπερβολικά το κράτος, τα ελλείμματα και το χρέος, και την τωρινή, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα με υπερβολικούς φόρους, εθνικολαϊκιστικές εξάρσεις και προσευχές. Κοινός παρονομαστής ο Πρόεδρος που προσεύχεται γονυκλινής να σκοτωθεί ο Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού

Προσπαθούν να επινοήσουν ένα νέο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι κακό ούτε πρωτοφανές.

Το έχουν επιχειρήσει και άλλοι στο παρελθόν, ο Χαμουραμπί, ο Λυκούργος, ο Κλεισθένης, ο Μαρξ και κάμποσοι ακόμα. Και όπως είναι λογικό, στα πρώτα βήματα αυτού του νέου εγχειρήματος θα εμφανιστούν και κάποιες δυσκολίες, στις οποίες όμως καλά θα κάνουμε να δείξουμε κατανόηση, αφού η Ιστορία διδάσκει ότι όποτε πρωτοεφαρμόστηκε νέο πολιτικό σύστημα υπήρξαν στην αρχή δυσχέρειες προσαρμογής.

Το νέο σύστημα δεν είναι κομμουνιστικό, αφού συντηρείται με τερατώδη κεφάλαια καπιταλιστικών χωρών και οργανισμών, χωρίς τα οποία θα είχε χρεοκοπήσει, ενώ αντί να κρατικοποιούν επιχειρήσεις  ιδιωτικοποιούν όλη την κρατική περιουσία. Βέβαια οι βασικοί του πρωταγωνιστές είναι κομμουνιστές ή ημικομμουνιστές χωρίς όμως να θέλουν να εγκαθιδρύσουν κομμουνιστικό σύστημα – το διατηρούν ως όραμα και οδηγό της σκέψης τους, κάτι σαν Σύμβολο Πίστεως που αφορά μια παράλληλη  ζωή, αυτήν που κινούνταν μέχρι πέρυσι.

Μόλις συνάντησαν τη ζωή που ζούμε κι εμείς κατέβηκαν από το ιδεολογικό τους τρένο, αλλά είναι σίγουρο ότι θα ξανανέβουν όταν δεν θα ‘χουν πια υποχρέωση να συνομιλούν με την πραγματικότητα και θα ξαναγυρίσουν στη φυσική τους κατάσταση. Στο μεταξύ, πιστοί στο Σύμβολο Πίστεως, μισούν απροκάλυπτα τους καπιταλιστές που τους δίνουν τα λεφτά και τους καταγγέλλουν νυχθημερόν για οτιδήποτε στραβό της Οικουμένης, όταν φυσικά δεν προσπαθούν να τους ξεγελάσουν…

Φυσικά το νέο σύστημα δεν είναι και καπιταλιστικό. Ο καπιταλισμός βασίζεται σε ιδιωτικές επενδύσεις τις οποίες αυτοί πολεμούν ανυποχώρητα. Η ραχοκοκαλιά του καπιταλιστικού συστήματος είναι η μεσαία τάξη την οποία αυτοί έχουν καταστήσει επίσημο εχθρό τους, την υπερφορολογούν μέχρι εξοντώσεως, τη στοχοποιούν και την ενοχοποιούν.

Ο καπιταλισμός βασίζεται στο κέρδος που οι ίδιοι έχουν αναγάγει σε προπατορικό αμάρτημα. Ο καπιταλισμός οφείλει να δημιουργεί πλούτο που αυτοί εχθρεύονται. Γι’ αυτό έχουν στο στόχαστρό τους όσους ζουν μια αξιοπρεπή ή ανεκτή ζωή, γιατί στο θολωμένο τους κομμουνιστικό μυαλό όσο υπάρχουν στην κοινωνία αδύναμοι δεν πρέπει να υπάρχουν και δυνατοί.

Είναι ένα σύστημα Φιλόπτωχο τότε; Ζούμε μια μπολιβαριανή παραλλαγή που στήριζε και στηριζόταν από τα φτωχά στρώματα; Ούτε αυτό ισχύει. Οι αγαπημένες τους νοτιοαμερικανικές κυβερνήσεις είχαν χρήματα να μοιράσουν στους φτωχούς γιατί είχαν πλουτοπαραγωγικές πηγές (τουλάχιστον όσο το πετρέλαιο πουλιόταν ακριβά). Οι ίδιοι δεν μπορούν να προστατέψουν τα μικρά εισοδήματα γιατί τα εξαϋλώνουν με τους έμμεσους φόρους και τον ΕΝΦΙΑ. Ο κομμουνιστής Κατρούγκαλος κατήργησε το ΕΚΑΣ που είχε θεσπίσει ο νεοφιλελεύθερος Σημίτης. Θέσεις εργασίας για τους άνεργους δεν δημιουργούνται φυσικά, αφού αυτό απαιτεί επενδύσεις και παραγωγή πλούτου που τελούν εν διωγμώ.

Είναι, άραγε, ένα σύστημα της μη κομμουνιστικής αριστεράς που δέχεται και λειτουργεί με τους όρους του καπιταλισμού και της αστικής Δημοκρατίας και προσπαθεί  για μια δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου; Αυτό κι αν αποκλείεται. Η αριστερά αυτή απεχθάνεται οτιδήποτε ακροδεξιό, εθνικιστικό, μιλιταριστικό, θρησκόληπτο και ανελεύθερο, κάτι που θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι ισχύει για αυτούς.

Αφήνω που όπως είπαμε δεν επιτρέπει να παραχθεί πλούτος για να διανεμηθεί.

Τι σύστημα είναι αυτό λοιπόν; Τι είναι αυτό το καινοφανές σύστημα που πιστεύει σε ένα υπερτροφικό κράτος που το συντηρεί ένας διαρκώς εξαρθρούμενος ιδιωτικός τομέας και τα χρήματα των εχθρών; Στην ουσία είναι ένα σύστημα που συμπυκνώνει δύο περιόδους της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, την περίοδο 2004-2009 όπου διογκώθηκε υπερβολικά το κράτος, τα ελλείμματα και το χρέος, και την τωρινή, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα με υπερβολικούς φόρους, εθνικολαϊκιστικές εξάρσεις και προσευχές. Οι δύο εποχές μοιάζουν υπερβολικά σε ιδεολογία και αισθητική- τώρα γίνονται τα ίδια πράγματα χωρίς λεφτά.

Κοινός παρονομαστής ο Πρόεδρος που προσεύχεται γονυκλινής να σκοτωθεί ο Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού. Αν ψάχναμε για όνομα του νέου πολιτικού συστήματος άνετα θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Τσιπροκαραμανλισμό, ή για συντομία Κωσταλέξη.