Συνέντευξη του Θέμη Μουμουλίδη στην Κυριακάτικη Real News

Συνέντευξη στην δημοσιογράφο Κάλλια Αναγνωστάκη , για την εφημερίδα Real News, της Κυριακής 18 Ιουνίου, έδωσε ο Θέμης Μουμουλίδης με αφορμή και την επανάληψη της «Αντιγόνης» το καλοκαίρι.

Όλη η συνέντευξη.

Ένας σκηνοθέτης στο πολιτικό προσκήνιο
ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ : «Ο Κρέων υπάρχει και σήμερα»

Στην  ΚΑΛΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

k.anagnostaki@realnews.gr

Πολυσχιδής προσωπικότητα και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο γνωστός σκηνοθέτης μιλά στην «R» για τη δική του Αντιγόνη αλλά και για τους σημερινούς Κρέοντες, διευκρινίζοντας ότι δεν υπαινίσσεται  κανέναν Έλληνα πρωθυπουργό

Πολλοί είναι εκείνοι που ακόμη και σήμερα δεν ξέρουν την εικόνα του. Τώρα τελευταία την ανακαλύπτουν, λόγω διαδικτύου αλλά και της πρόσφατης εκλογής του ως βουλευτή Κοζάνης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί στα 34 χρόνια της πολύπλευρης και αξιοσημείωτης δράσης του στο χώρο της τέχνης (θέατρο, σινεμά, μουσική, εκδόσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα), ο Θέμης Μουμουλίδης φρόντισε επιμελώς να κρατιέται όσο γίνεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, διατηρώντας το δικαίωμά του σε μια προσωπική στάση ζωής που αντιμετωπίζει τον άλλον ως ισότιμο συνομιλητή. Καιρός λοιπόν να ξανασυστηθούμε με το σκηνοθέτη της επιτυχημένης «Αντιγόνης»(με πρωταγωνιστές τους Νικήτα Τσακίρογλου, Ιωάννα Παππά, Σταύρο Ζαλμά κ.α.)  που και φέτος θα περιοδεύσει - ως παραγωγή της «δικής» του 5^ης Εποχής - σε 30 πόλεις στην Ελλάδα και την Κύπρο , ξεκινώντας από το «Θέατρο Πέτρας» στην Πετρούπολη στις 30 Ιουνίου. Καιρός ιδανικός, αν αναλογιστεί κανείς τη συνομιλία της σοφόκλειας τραγωδίας με τη σύγχρονη ελληνική  συγκυρία. 

Η πρώτη παρουσίαση της «Αντιγόνης», πέρσι το καλοκαίρι, προηγήθηκε της εκλογής σας ως βουλευτή, και μάλιστα του κυβερνώντος κόμματος. Εννιά μήνες μετά, αναρωτιέμαι εάν η επανάληψή της έχει για σας μια ιδιαίτερη βαρύτητα… 

 Κατ’ αρχάς, ήταν κοινή απόφαση, δική μου και του θιάσου, να συνεχίσουμε την εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσίασή της μετά από ένα δύσκολο περσινό καλοκαίρι,  οπότε ακυρώσαμε μια σειρά παραστάσεων λόγω capital controls. Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι πως στο χρόνο που μεσολάβησε η θέση μου απέναντί της δεν μετατοπίστηκε στο ελάχιστο. Γιατί πεποίθησή μου είναι πως πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της αλαζονείας στην εξουσία. Ο Κρέων υπάρχει και σήμερα – και δεν υπαινίσσομαι κανέναν Έλληνα πρωθυπουργό, για να μην παρεξηγηθώ. Είναι αυτός που ζει στο δικό του βασίλειο και δεν συνομιλεί με την Αντιγόνη. Αυτός που αποφασίζει για τη δική μου τύχη, για τις τύχες των λαών, χωρίς να τους ρωτάει. 

  Αν μιλάμε πάντως για τη δική μας σύγχρονη τραγωδία, η κυβέρνηση μοιάζει να ακολουθεί περισσότερο το αξιακό σύστημα της Ισμήνης – «εκείνοι που μας κυβερνούν είναι πιο ισχυροί και σε αυτό θα υποταχτούμε» - παρά της Αντιγόνης…
 

Νομίζω πως η ελληνική κυβέρνηση δεν ακολουθεί ούτε τη θέση της Ισμήνης ούτε της Αντιγόνης ούτε του Κρέοντα. Προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια καινούρια για τα ελληνικά δεδομένα πραγματικότητα, που συνίσταται στον τιμωρητικό και ταπεινωτικό χαρακτήρα των επιλογών των ξένων απέναντι στην ίδια και τον ελληνικό λαό. Παρά το γεγονός πως δήλωσε εξαρχής διατεθειμένη να συζητήσει  τους όρους και να προχωρήσει σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Φαίνεται, όμως, πως αυτές δεν είναι αρκετές. Εχω την εντύπωση πως όποια «μεταμέλεια» κι αν έδειχνε η Αντιγόνη μετά την πρώτη συνάντηση με τον Κρέοντα, η τύχη της θα ήταν ακριβώς η ίδια γιατί ήδη είχε θιγεί ο εγωϊσμός του…

Πώς ισορροπούν μέσα σας ο καλλιτέχνης με τον πολιτικό; 

  Για μένα δεν υπάρχει διάσταση των δύο λειτουργιών γιατί δεν εισήλθα στην πολιτική αφήνοντας τις αισθητικές και ιδεολογικές μου επιλογές στο διάδρομο του γραφείου μου. Δεν έγινα βουλευτής ούτε για να αποκτήσω αναγνωρισιμότητα – έχω επιλέξει συνειδητά να έχω μια χαμηλότονη, διακριτική παρουσία στο χώρο μου - ούτε για να γίνω πλουσιότερος. Είμαι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες σκηνοθέτες που ζουν αποκλειστικά από το θέατρο- για περισσότερα από 30 χρόνια. Ολη μου η διαδρομή, όμως, χαρακτηρίζεται από μια συμμετοχή στα κοινά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Σε αυτοδιοικητικές κινήσεις και σε θεατρικούς φορείς της περιφέρειας (σ.σ. ως καλλιτεχνικός διευθυντής των ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και Πάτρας) επί μία 12ετία, όταν ήμουν πολύ νέος. Δεν είχα ανάγκη την πολιτική για να υπάρχω επαγγελματικά. Η ενασχόλησή μου στην εθνική αντιπροσωπεία συνδέεται με την πεποίθησή μου πως η εποχή της κρίσης οφείλει να σηματοδοτήσει το κλείσιμο της περιόδου της μεταπολίτευσης. Την ανάγκη ύπαρξης ενός κοινού στόχου κι ενός  νέου πολιτικού πολιτισμού, που θα εκφράζει  την ανάγκη αλλαγής-  όχι αλλαγής ιδεών, αλλά, κυρίως , αναβάθμισης  του δημόσιου λόγου, που οφείλει , ξεφεύγοντας από τη λογική του επικοινωνιακού συνθήματος, να αποκτήσει περιεχόμενο. 

   

Πού επικεντρώνεται η δράση σας στην παρούσα φάση όντας μέλος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής;

Στην παιδεία που επί σειρά ετών λειτουργεί βάσει ενός μοντέλου, που όλοι κατά καιρούς έχουμε αποδοκιμάσει και απορρίψει, και στον πολιτισμό: τον επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας των πολιτιστικών μας θεσμών οι οποίοι από κεκτημένη ταχύτητα γίνανε υπόθεση προέδρων και παραγόντων και όχι των δημιουργών (παράδειγμα τα ΔΗΠΕΘΕ που έχουν τελειώσει εδώ και μια 15ετία και κανείς δεν τολμάει να το πει). Τη δημιουργία και τη λειτουργία Γραμματείας Σύγχρονου Πολιτισμού στο ΥΠΠΟ, ξεχωριστό κομμάτι από κείνο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. ‘Η την υλοποίηση μιας Ακαδημίας Τεχνών χωρίς εκπτώσεις - την εύκολη δηλαδή λύση της μετατροπής σε αυτή μιας σχολής του Εθνικού ή του Κρατικού Θεάτρου .Είμαι βέβαιος πως κάτι σημαντικό θα ανακοινωθεί το επόμενο διάστημα. Με απασχολεί η διαχρονικά αδικημένη, σε σχέση με την Αθήνα, ελληνική περιφέρεια. Η βελτίωση του επιπέδου της ποιότητας ζωής και των υποδομών της, πράγμα που θεωρώ προϋπόθεση για την επίτευξη πραγματικής ανάπτυξης στη χώρα.  

Τα προσωπικά σας καλλιτεχνικά σχέδια; 

 Πηγαίνουν παράλληλα, έστω κι αν αυτό έχει κόστος στην προσωπική ζωή και στον ελεύθερο χρόνο μου. Η ανάγκη μου να επαναφέρω το πολιτικό τραγούδι,  οδηγεί στη νέα μου συνάντηση  με το Θάνο Μικρούτσικο – μετά τον Καββαδία -και μια σύγχρονη παράσταση βασισμένη σε επιλογές από τους επτά κύκλους των διαχρονικών τραγουδιών του που συνδυάζει λόγο και εικόνα. Επίσης, ολοκληρώνω το «1900», έργο ζωής για το ταξίδι της Ελλάδας στον 20ό αιώνα μέσα από την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, κι ενός «γάμου» που δεν έγινε ποτέ εξαιτίας των εμφύλιων σπαραγμών. Προετοιμάζω μια παράσταση-χρέος στην ποντιακή μου καταγωγή, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γενοκτονία των Ποντίων το 2019. Προγραμματίζω την έκδοση του πολιτικού μου μυθιστορήματος «Ο έρωτας δεν ζει στην εποχή μου», που γράφω τα τελευταία 8 χρόνια, και ονειρεύομαι μια έκδοση για τον Καμπανέλλη: Ένα σπάνιο αυτοβιογραφικό υλικό που άντλησα από τις ατέρμονες ηχογραφημένες συζητήσεις μας το 1997, όταν ανέβασα τη «Στέλλα» του. 

  Τελικά, ποια από τις δύο σας ιδιότητες θα επιλέγατε, αν σας το ζητούσαν; 

  Σαφέστατα, να συνεχίζω αυτό που ξεκίνησα να κάνω. Δεν μου είναι απαραίτητο  να είμαι βουλευτής. Ούτε φαντάζομαι τον εαυτό μου να κλείνει την πορεία του αποκλειστικά στα έδρανα της Βουλής. Αισθάνομαι πολύ νέος για να αποκοπώ από αυτό που θα είμαι την επόμενη μέρα της «πολιτικής σταδιοδρομίας» μου.  Γνωρίζω καλά, πως τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Μου αρκεί που συμμετέχω συνειδητά  σε μια ιστορική προσπάθεια ουσιαστικών αλλαγών στη χώρα, σε μια δύσκολη εποχή.